Η… οκταετία Μητσοτάκη και η πρόκληση για τον Τσίπρα

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”96338″ img_size=”full”][vc_column_text]

Της Νικόλ Λειβαδάρη

Όταν μπορείς να ανεβαίνεις στην Θεσσαλονίκη ως ο πρωθυπουργός που εξαγγέλλει τις πρώτες μειώσεις φόρων μετά από οκτώ χρόνια μνημονιακής κρίσης, δικαιούσαι – έστω και με έλλειμμα γενναιοδωρίας – να απονέμεις εύσημα στον εαυτό σου ακόμη και για το έργο των προηγούμενων. Μικρή σημασία έχει εάν «μοιράζεις από τα έτοιμα » όπως, δικαίως, λέει ο Αλέξης Τσίπρας – οι ψηφοφόροι των τριών Μνημονίων απλώς περιμένουν (επίσης δικαίως) να εισπράξουν, και η ιστορία είναι, έτσι κι αλλιώς, γεμάτη πολιτική αδικίες.

Και όταν διαθέτεις 37 δις στα δημόσια ταμεία και 41% στις δημοσκοπήσεις  μπορεί να δικαιούσαι ακόμη και να κάνεις πολιτικό σχεδιασμό οκταετίας. Αυτό ήταν το στίγμα και το μήνυμα που έστειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την παρουσία του στην ΔΕΘ: ότι διεκδικεί όχι μόνον μια καθαρή κυβερνητική τετραετία αλλά και την επιστροφή της συντηρητικής παράταξης στην εξουσία με όρους πολιτικής ηγεμονίας. Κοινώς, εξακολουθεί να διεκδικεί την οριστική ήττα του Τσίπρα, του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστεράς.

Προφανώς ο στόχος είναι δύσκολος έως υπερφιλόδοξος, ο σχεδιασμός όμως είναι καθαρός και βασίζεται σε τρεις άξονες: Στην εμπροσθοβαρή εφαρμογή όλων των δύσκολων και αμφιλεγόμενων πολιτικών μέτρων, στον προσεταιρισμό του κέντρου και της κεντροαριστεράς, και στην μετάθεση της εφαρμογής όλων των εμβληματικών προεκλογικών υποσχέσεων του 2019 στην… επόμενη προεκλογική περίοδο, εκείνη του 2023.

Στο οικονομικό μέτωπο, η μόνη ουσιαστική φορολογική παρέμβαση για το 2020 είναι η μείωση του χαμηλού φορολογικού συντελεστή στο 9% από το 22%. Αντιθέτως, ο εμπροσθοβαρής σχεδιασμός περιλαμβάνει άμεση προώθηση όλων των δύσκολων μέτρων – από τις ιδιωτικοποιήσεις και την πώληση των «φιλέτων» της ΔΕΗ έως την νέα επένδυση της Eldorado Gold στην Θράκη -, έτσι ώστε να υπάρχει πολιτικός χρόνος απορρόφησης κραδασμών και αντιδράσεων.

Συνταγή fast track υιοθετείται και για τις παρεμβάσεις στα εργασιακά όπου, παρά τις πρωθυπουργικές διαβεβαιώσεις, το μοντέλο που προωθείται είναι εκείνο της «ευελιξίας», όπως αποτυπώνεται τόσο στις τροπολογίες Βρούτση για την κατάργηση της αιτιολογημένης απόλυσης όσο και στα σχέδια για «σπάσιμο» των κλαδικών συμβάσεων μέσα από τις λεγόμενες «τοπικές συμβάσεις». Στελέχη της αντιπολίτευσης σημείωναν επίσης με νόημα ότι στην συνέντευξη Μητσοτάκη στην ΔΕΘ δεν υπήρξε καμία αναφορά – «ούτε καν ερώτηση» – για την περαιτέρω αύξηση του κατώτατου μισθού που είχε ξεκινήσει επί ΣΥΡΙΖΑ και η οποία «προφανώς, παραπέμπεται στις εποχές της… ανάπτυξη του 4%»,όπως λένε χαρακτηριστικά.

Στον αντίποδα αυτού του εμπροσθοβαρούς «μεταρρυθμιστικού φορτίου» οι ουσιαστικές φορολογικές ελαφρύνσεις και τα φιλολαϊκά μέτρα μετατίθενται, στον κύριο όγκο τους, στην διετία 2022-2023. Οπωσδήποτε μετά το 2021 και «έως το 2023» παρέπεμψε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης την κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος και της εισφοράς αλληλεγγύης που είχε υποσχεθεί προεκλογικά, στο ίδιο διάστημα παραπέμπεται και η τελική, συνολική αναμόρφωση της φορολογικής κλίμακας για τα φυσικά πρόσωπα, και για τότε μετατίθεται και η διαπραγμάτευση για τα πλεονάσματα στο όνομα της «ανάκτησης της αξιοπιστίας της χώρας».

Το «σχέδιο οκταετίας» Μητσοτάκη ίσως αναδύεται όμως και μέσα από την θεσμική εκκρεμότητα που άφησε ο πρωθυπουργός στην Θεσσαλονίκη ως προς την επιλογή του νέου προέδρου της Δημοκρατίας. Αρνήθηκε ξανά να δεσμευτεί αν θα προτείνει επανεκλογή Παυλόπουλου – «σε τρεις μήνες θα μπορώ να απαντήσω», είπε – και υπενθύμισε ότι μετά την συνταγματική αναθεώρηση η εκλογή προέδρου θα μπορεί να γίνει και «με 151 ψήφους». Κατά την ερμηνεία κύκλων της αντιπολίτευσης, η θέση αυτή μπορεί να συνιστά και μήνυμα πολιτικής διαπραγμάτευσης με, ένα τμήμα τουλάχιστον, του Κινήματος Αλλαγής προς σύναψη νέων στρατηγικών συμμαχιών.

Τούτο μένει να επιβεβαιωθεί ή μη μέσα στους επόμενους μήνες, το βέβαιο όμως είναι πως οι εν λόγω σχεδιασμοί υπόκεινται σε ρίσκα και μπορούν να ακυρωθούν από τουλάχιστον τρεις παράγοντες: Από – το πιθανό για όλες τις κυβερνήσεις – ατύχημα, από την κοινωνική αντίδραση σε μια «ανάπτυξη για όλους» που μέχρι στιγμής ούτε ισοβαρής, ούτε εγγυημένη δείχνει, και από μια αξιόπιστη, εναλλακτική πρόταση εξουσίας. Το τελευταίο είναι η, ανοιχτή ακόμη, πρόκληση για τον Αλέξη Τσίπρα, μαζί με την παγίωση της κυριαρχίας του ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της κεντροαριστεράς. Είναι μια πρόκληση που ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης καλείται να απαντήσει άμεσα – αρχής γενομένης από το επόμενο κιόλας Σαββατοκύριακο, επίσης στην Θεσσαλονίκη…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]