Ο Σάκης δεν είναι πια κοντά μας…: Η οικογένεια της Πρωινής αποχαιρετά τον Σάκη Βουρλούμη

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”104250″ img_size=”full”][vc_column_text]Μακρύ κουραστικό ταξίδι

το πεπρωμένο

μα το χειρότερο

πας ή έρχεσαι δεν ξέρεις

Κική Δημουλά

Υπάρχουν φορές που οι λέξεις είναι αδύναμες,  φτωχές, χλωμές  για να περιγράψεις το συναίσθημα, λυγίζουν κι αυτές μπροστά του, πόσο μάλλον για να γράψεις για το  πρόωρο φευγιό ενός γνώριμου, ενός δικού μας ανθρώπου.  Αν ήταν στο χέρι μου, θα διάλεγα τη σιωπή, μαζί με ένα λευκό τριαντάφυλλο και ένα δάκρυ…

Σαν ένα  βουβό λυπημένο ποτάμι, χωρίς περιττά λόγια, αποχαιρετίσαμε χθες στον Ι. Ναό της Αγίας Κυριακής, τον Σάκη Βουρλούμη, που «έφυγε» έτσι σχεδόν αναπάντεχα στα 63 του χρόνια, σκορπώντας απέραντη θλίψη στην οικογένειά του, στην οικογένεια της Πρωινής, στους φίλους του, στην κοινωνία του Πύργου.  Τον Σάκη τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια, το 1996 όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με καλοδέχθηκε με ένα πλατύ χαμόγελο στην «Πρωινή» όταν πέρασα δειλά- δειλά το κατώφλι για να γνωρίσω τον αρχισυντάκτη μου.    Ευγενής,  ανθρώπινος, κομψός πάντα, καλοντυμένος, με την πλούσια χαίτη του να κυματίζει ανέμελα,  ένας μπον βιβέρ της εποχής, ένας άνθρωπος  με  απίστευτο χιούμορ, με έκανε αμέσως να νοιώσω σαν το σπίτι μου. Τότε ακόμα έδινα άρθρα με το κομμάτι και μετά από λίγο καιρό με πρότεινε για καθημερινό συνεργάτη της εφημερίδας.  Όταν μου ανέθεσε το πρώτο μου ρεπορτάζ, με έλουσε κρύος ιδρώτας, άλλο να γράφεις από την ασφάλεια του σπιτιού σου και άλλο να σε περιμένει ο αρχισυντάκτης σου με το ρολόι στο χέρι για να προλάβεις την έκδοση. Εκείνη την μέρα την θυμάμαι σαν τώρα Σάκη. Μου’ είπες να πάω να καλύψω την συνεδρίαση του Νομαρχιακού Συμβουλίου Ηλείας κι εγώ τότε ήξερα μόνο ποιος είναι ο… Νομάρχης! Τίποτ΄άλλο!  Καμία επαφή! Με έπιασε η γνωστή μου,  ανασφάλεια, πώς θα τα καταφέρω, πως καλύπτεις μια ζωντανή συνεδρίαση; Πώς είναι δυνατόν πρώτη μέρα να με ρίξεις στα βαθιά; Θα τα καταφέρεις εσύ, σου έχω εμπιστοσύνη μου είπες! Και τα κατάφερα, δεν ξέρω πώς, αλλά μου μετάδωσες την αισιοδοξία σου και την πίστη σου κι έτσι κολύμπησα κατευθείαν στα βαθιά και πήρα το βάπτισμα της δημοσιογραφίας! Για αρκετά χρόνια καθόμασταν στο απέναντι γραφείο, κάναμε απίστευτες πλάκες, γράφαμε σχόλια και το διασκεδάζαμε, χρόνια ανέμελα γεμάτα ζωντάνια, πριν ακόμα πλακώσουν τα δύσκολα. Μετά μετακόμισε στον τηλεοπτικό σταθμό  “Ηλεία TV” κι εκεί συνεργαζόμαστε καθημερινά  και αργότερα εργάστηκε στη Νομαρχία Ηλείας, στο γραφείο τύπου του Τάκη Δημητρουλόπουλου κλείνοντας τον κύκλο της δημοσιογραφικής του θητείας.

Από τότε άλλαξαν πολλά, ήρθαν χρόνια πέτρινα, συναντιόμασταν στο δρόμο πολλές φορές και τα λέγαμε, αφοσιώθηκε ολόψυχα στην μικρή του Σμαράγδα, με στήριγμά του πάντα την αδελφή του Νταίζη Ρήγα και την μητέρα του Σοφία κι ήταν πάντα περήφανος για τον Γιώργο και την Έλενα, τα δύο μεγαλύτερα παιδιά του.

Δεν θέλω να πω άλλα Σάκη μου,  είναι ώρα να ξεκουραστείς… Θα θυμάμαι πάντα το ηχηρό σου γέλιο  στο απέναντι γραφείο κι έτσι σε αποχαιρετώ. Σαν να είναι η ζωή μια φάρσα…

Όλη η οικογένεια της Πρωινής που άφησες το δικό σου αποτύπωμα σε αποχαιρετά… Κουράγιο στους δικούς σου ανθρώπους . Την μανούλα σου, την Νταίζη, τα παιδιά σου…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]