Η μνήμη του 2007 και το χρέος μας απέναντι στην Ηλεία

Άρθρο του αντιπεριφερειάρχη Ηλείας, Βασίλη Γιαννόπουλου για την Πρωινή

Η πύρινη τραγωδία του 2007 είναι η πιο επώδυνη εμπειρία που έχουμε βιώσει όλοι οι πολίτες της Ηλείας εδώ και δεκαετίες. Οι σαράντα τέσσερις νεκροί συμπολίτες μας, μεταξύ αυτών και μικρά παιδιά, τα χιλιάδες καμένα σπίτια, η ολοσχερής καταστροφή του γεωργικού και περιβαλλοντικού πλούτου του νομού, άφησαν ισχυρό αποτύπωμα στην κοινωνία και την οικονομία του τόπου μας.

Το δράμα της Ηλείας συγκίνησε τον Ελληνισμό και οδήγησε στην ίδρυση του Ταμείου Μολυβιάτη, ενώ ταυτόχρονα η Κυπριακή Δημοκρατία και το Ίδρυμα της αείμνηστης Μαριάννας Βαρδινογιάννη ανέλαβαν αυτοβούλως την αναγέννηση των δύο κοινοτήτων που πλήρωσαν το βαρύτερο τίμημα, της Μακίστου και της Αρτέμιδας.

Το μεγάλο στοίχημα όμως της περιβαλλοντικής θωράκισης και της οικονομικής ανασυγκρότησης χάθηκε μέσα στη δίνη της οικονομικής κρίσης, με συνέπεια η Ηλεία υποστεί δραματική δημογραφική συρρίκνωση στο νότιο τμήμα της και να βυθιστεί στην ύφεση και τη στασιμότητα.

Σήμερα, δεκαέξι χρόνια μετά, τα δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην. Η πληθυσμιακή γήρανση και η μετανάστευση –ειδικά των νέων- εντείνεται. Ταυτόχρονα η κλιματική αλλαγή επιβάλλει νέο σχεδιασμό στην αντιπυρική προστασία, αφού οι περίοδοι ξηρασίας και καύσωνα είναι πλέον συχνότερες και μεγαλύτερες σε διάρκεια.

Η Ηλεία είναι στο επίκεντρο όλων αυτών των μεταβολών που συντελούνται στην οικονομία, στο περιβάλλον και στην Πολιτική Προστασία. Για αυτόν τον λόγο, δεν μπορούμε να μένουμε αδρανείς και να κρυβόμαστε πίσω από τις δικαιολογίες των διαρκών κρίσεων.

Το ελάχιστο χρέος απέναντι στους αδικοχαμένους συμπολίτες μας που το 2007 συμπυκνώνεται στο τρίπτυχο «ισχυρή Πολιτική Προστασία – περιβαλλοντική θωράκιση – οικονομική ανασυγκρότηση». Με αυτούς τους άξονες θα πορευόμαστε για να έχουμε μια Ηλεία αντάξια της ιστορίας της, που θα σέβεται και θα τιμά τη μνήμη των νεκρών της.