Η μεγάλη καραντίνα δικαιωμάτων και ελευθεριών
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”109246″ img_size=”full”][vc_column_text]Καθώς ο φονικός κορονοϊός απλώνει έναν παγκόσμιο ιστό φόβου, ο κρατικός αυταρχισμός και η καταστολή παίρνουν εξαιρετικά επικίνδυνες διαστάσεις ● Τα προεδρικά διατάγματα και οι ΠΝΠ υποκαθιστούν με ταχύτητα τις δημοκρατικές διαδικασίες, τα Κοινοβούλια υπολειτουργούν, στρατός και αστυνομία αποκτούν υπερεξουσίες ● Στη μοιραία οικονομική ύφεση οι πρώτες «απαντήσεις» είναι απολύσεις κατά το δοκούν και συρρίκνωση εργασιακών/ασφαλιστικών δικαιωμάτων ● Το κρίσιμο ερώτημα για την επόμενη μέρα είναι τι θα μας κληροδοτήσει αυτό το καθεστώς έκτακτης ανάγκης.
Πάνω από το ένα τρίτο του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκεται ήδη σε συνθήκες αυτοπεριορισμού στο σπίτι, σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση ερήμωσης εργασιακών χώρων, με μια ταυτόχρονη αναστολή της παγκόσμιας οικονομίας, που ήδη χαρακτηρίζεται ως η «Μεγάλη Επιβράδυνση».
Οι οικονομίες κλυδωνίζονται, στρατιές ανθρώπων βγαίνουν στην ανεργία, το νεοφιλελεύθερο δόγμα απεκδύεται τα αξιώματά του, ακόμα και ακραίοι αντικρατιστές ομνύουν σε κεϊνσιανές λογικές. Το Σύμφωνο Σταθερότητας που λειτούργησε ως ζουρλομανδύας για τα κράτη – μέλη τα προηγούμενα χρόνια έχει ανασταλεί, ενώ οι κρατικές ενισχύσεις προς δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις είναι πρωτοφανείς. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται μπροστά στην πιο οριακή στιγμή της, με τη συζήτηση για τα «κορονο-ομόλογα» ανοιχτή και το «τελεσίγραφο» της Ιταλίας να εκπνέει σε λίγα 24ωρα.
Μια πανδημία διαρρηγνύει επίσης τον κοινωνικό ιστό, αλλάζει εκ βάθρων συνήθειες και νοοτροπίες. Υπάρχει κάτι που αφήνει ανέγγιχτο, ωστόσο, αν δεν το ενισχύει: τις σχέσεις εξουσίας. Σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή, η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση, όπως και οι κοινωνικός ανταγωνισμός, μπαίνουν στην άκρη στο όνομα μιας «εθνικής υπόθεσης» και στην αντιμετώπιση του «αόρατου εχθρού». Ο ιός είναι διαταξικός, ωστόσο η αντιμετώπισή του δεν είναι χωρίς ταξικό πρόσημο.
Κυβέρνηση χωρίς Βουλή
Στην Ελλάδα αυτό έγινε ορατό από τις πρώτες κιόλας μέρες. Στο όνομα της καταπολέμησης του κορονοϊού, μια σειρά από κυβερνητικές αποφάσεις σάρωσαν το αναιμικό ήδη από τα χρόνια των μνημονίων εργατικό δίκαιο. Ταυτόχρονα, ενώ οι μαχητές της πρώτης γραμμής κατεβαίνουν απροστάτευτοι στη μάχη, η κυβέρνηση κάνει μια σειρά από δώρα στους κλινικάρχες και αφήνει το δημόσιο πανεπιστήμιο εκτός παιχνιδιού, παρά την τεράστια δυνατότητα των ιατρικών σχολών να παράγουν μαζικά διαγνωστικά τεστ.
Ολα αυτά γίνονται με τη Βουλή να υπολειτουργεί και χωρίς δημόσια διαβούλευση. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός («Κυβερνήτης» όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν οι οπαδοί του) αποφασίζουν και νομοθετούν με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου – όπως εξάλλου συνέβη πολλές φορές την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα. Με τη διαφορά ότι σήμερα το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ τούς αποθεώνει, χωρίς να αμφισβητείται ευρέως η διαχείριση αυτής της ομολογουμένως πρωτοφανούς κατάστασης.
Ταυτόχρονα με την ενίσχυση της ιδέας του «κράτους γκουβερνάντα», μια σειρά από ατομικές ελευθερίες και συλλογικά δικαιώματα περιστέλλονται και η αστυνομοκρατία ενισχύεται. Ολα αυτά γίνονται στο πλαίσιο της συνταγματικής αρχής και για την προστασία της δημόσιας υγείας, δημιουργούν ωστόσο εύλογες ανησυχίες για τον «μεταπολεμικό» κόσμο στον οποίο θα κληθούμε όλοι να ζήσουμε όταν η πανδημία κλείσει τον κύκλο της.
Πηγή: efsyn.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
