Η Μάνα όλων μας
Της Βάσως Σωτηροπούλου, προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου Ανδραβίδας-Κυλλήνης
Μαρία Καρυστιανού. Η μάνα-σύμβολο, η γυναίκα που τόλμησε να βγει μπροστάρισσα στο έγκλημα των Τεμπών, ο άνθρωπος που ταρακούνησε τις κοιμισμένες συνειδήσεις όλων μας.
Μια γυναίκα που δε μπορεί να δεχτεί-και δικαίως-ότι η Πολιτεία αποποιείται των ευθυνών της για το μεγαλύτερο σιδηροδρομικό δυστύχημα στη χώρα μας. Τα λόγια της καρφιά με αίμα: «Έστειλα το παιδί μου μια εκδρομή και το πήρα πίσω σε σακούλα», είπε κοιτώντας μας στα μάτια.
Θυμάμαι το ρίγος που με διαπέρασε εκείνη τη νύχτα με τα έκτακτα δελτία ειδήσεων.
Ένα χρόνο πριν.
Ο πανικός, η φωτιά, ο θάνατος.
Κάποια μάνα δεν πήρε ούτε το παιδί της σε σακούλα, γιατι το παιδί της απλά δεν βρέθηκε…
Ένα χρόνο μετά το μπαλάκι των ευθυνών μετακυλίεται από τον Άννα στον Καϊάφα και τούμπαλιν.
Άλλωστε η πολιτική πάνω στον ανθρώπινο πόνο δεν είναι πρωτοφανές φαινόμενο.
Αυτό, ωστόσο, που είναι πρωτοφανές είναι η απόπειρα συγκάλυψης μιας προδιαγεγραμμένης τραγωδίας που φέρνει στην επιφάνεια λάθη και παραλείψεις που δε χωρά ο νους.
Γιατί όλα σε αυτή τη χώρα διορθώνονται αφού γίνει το κακό.
Λειτουργούμε με χρονοκαθυστέρηση.
Θρηνούμε πρώτα και μετά όλα τα άλλα.
Δρόμοι σκοτώστρες που ακόμα διασχίζουμε ευχόμενοι μη μας τύχει το κακό.
Μέσα μαζικής μεταφοράς υποτίθεται ασφαλή που αποδεικνύονται τριτοκοσμικά.
Βλέμματα αλαζονείας των ιθυνόντων που νομίζουν ότι είναι στο απυρόβλητο.
Μια κοπέλα, επιζώσα, είπε: «Σε λίγο θα φταίμε εμείς που μπήκαμε στο τρένο».
Κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να αποδίδεται Δικαιοσύνη.
Πραγματική Δικαιοσύνη με Δ.
Κάποια στιγμή οι λειτουργοί της οφείλουν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο.
Οι υπαίτιοι να πληρώνουν.
Να μπαίνουν φυλακή.
Να σκύβουν το κεφάλι απέναντι στις μανάδες που θρηνούν.
Στις μανάδες με το καθαρό βλέμμα του πόνου, αλλά και της ελπίδας.
Της ελπίδας ότι το παιδί τους θα είναι το τελευταίο
θύμα.
Μαρία Καρυστιανού, υποκλινόμαστε.
Και μετά σιωπή…
