Γράφει ο Δικαιόπολις
Η είδηση έσκασε σαν βόμβα, έγραψαν κάποιες ενημερωτικές ιστοσελίδες. Σα να σε διαπερνά ηλεκτρικό ρεύμα, επεσήμανε μία άλλη, ενώ δεν έλειψαν και αναφορές οι οποίες έκαναν λόγο για σοκαριστικό γεγονός. Θέλω να πω, ανεξαρτήτως της κυνικότητας της οποίας ομολογουμένως επικρατεί στον κλάδο μας, σε κάποια πράγματα οφείλουμε να είμαστε πιο σοβαροί, ιδιαίτερα από την στιγμή που η είδηση αφορά ανθρώπινες ζωές.
Κατά συνέπεια, έτσι από δημοσιογραφική ιδιοτροπία, αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που έσπευσαν να χαρακτηρίσουν και να «χρωματίσουν» ειδησεογραφικά την απόπειρα αυτοκτονίας της μητέρας των τριών παιδιών από την Πάτρα, έπεσαν όντως από τα σύννεφα. Αλλά δεν είναι έτσι φυσικά. Είναι η κρεατομηχανή της δημοσιογραφίας, που δεν θέλει να περιγράψει την κρεατομηχανή της φτώχειας, όπως αυτή εκδηλώνεται σήμερα στην ελληνική κοινωνία.
Ο λαός δικαιούται να κάνει λάθος. Δικαιούται να συμπεριφέρεται και να αντιδρά, σα να έχει αποδεχθεί μοιρολατρικά αυτό που συμβαίνει. Ο δημοσιογράφος όμως δεν έχει αυτό το ρόλο, ακόμη κι αν βρίσκεται στην δυσάρεστη (ή ευχάριστη, -ποτέ δεν ξέρεις) θέση να υποστηρίζει αυτήν την εικονική πραγματικότητα. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην πραγματική ζωή, δεν έχει προφανώς καμία σχέση με το κυβερνητικό αφήγημα, το οποίο προπαγανδίζει η μεγάλη πλειοψηφία των μεγάλων, ή λιγότερο μεγάλων μέσων.
Όσο κι αν κόπτονται από τηλεοπτικού άμβωνος ότι έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα, τίποτε δεν αναιρεί το αδυσώπητο βάρος που σωρεύεται καθημερινά από την αδικία, την ανισότητα, την φτώχεια και εντέλει την κοινωνική τραγωδία στις μύριες εκφάνσεις της. Η μάνα από την Πάτρα, που δεν την βαστούσαν πια τα πόδια της από την πολλή δουλειά, δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας του καιρού μας, και καμία αξιολόγηση δεν μπορεί να τ’ αλλάξει αυτό. Ούτε βεβαίως οι μαγικές εικόνες τις οποίες μεταφέρουν οι ταχυδακτυλουργοί της επικαιρότητας.
Μπορεί να υποκρινόμαστε ότι ζούμε σε μια κανονικότητα, αλλά αυτή η ψευδαίσθηση που καλλιεργείται συστηματικά δεν αρκεί για να κρύψει την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα των δρόμων, και των τσιμεντένιων συνοικιών είναι ότι στη σύγχρονη Ελλάδα κάθε μέρα και κάθε ώρα που περνά όχι μόνο δεν λύνεται κανένα από τα προβλήματα που γιγαντώθηκαν από το 2010, αλλά αντίθετα όλα τους γίνονται βασανιστικά ανυπέρβλητα. Ο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία είναι η οικονομική και η κοινωνική περιθωριοποίηση να γίνει μόνιμη και κυρίως αποδεκτή κατάσταση, την οποία κανείς δεν θα αμφισβητεί και κανείς δεν θα θέλει να ανατρέψει. Και απ’ ό,τι φαίνεται, κάθε στιγμή που περνά μας φέρνει ακόμα πιο κοντά σε αυτή τη νέα, ζοφερή πραγματικότητα.
Σίγουρα η ζωή κυλά, αλλά να μην αναρωτηθούμε γιατί «σε μένα», αν κάποια στιγμή βρεθούμε σε μια κατάσταση ανάλογη με αυτήν Εκείνη τη στιγμή, η μόνη ειλικρινής αντίδραση είναι να αναλογιστούμε την καταστροφή που έγινε εξαιτίας του συμβιβασμού με τη μασκαρεμένη «κανονικότητα» που μας πλασάρουν οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
