Η Ηλεία δεν ξεχνά, οφείλει να διδάσκει

του Πάνου Τριγάζη

Συμπληρώνονται 17 χρόνια από το ολοκαύτωμα της Ηλείας, το οποίο έζησα προσωπικά επί τετραήμερο το 2007, με πολλές εικόνες ανεξίτηλα χαραγμένες στην μνήμη μου.

 Αξέχαστη η τραγική μάνα  Αθανασία Κάρτα – Παρασκευοπούλου, που έγινε λαμπάδα αγκαλιά με τα τέσσερα παιδιά της στην απέλπιδα προσπάθειά της να τα σώσει. Αξέχαστος και ο ηρωισμός του Αλβανού μετανάστη-εργάτη στην περιοχή Σπίρο Κιόσα, ο οποίος έσπευσε στον τόπο της τραγωδίας για να σώσει ζωές, βρέθηκε και ο ίδιος στον πύρινο κλοιό μαζί με τον αντιδήμαρχο Ζαχάρως Αντώνη Κρέσπη, υπέστησαν και οι δυό φοβερά εγκαύματα, μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο και τελικά μόνο ο Σπίρο διασώθηκε, εργαζόμενος κατοπινά ως τραυματιοφορέας στο «Ερρίκος Ντυνάν».

Κυβέρνηση ΝΔ είχαμε τότε, όπως και σήμερα που κάηκε η Βορειοανατολική Αττική, με τις φωτιές να φτάνουν στον αστικό ιστό της Αθήνας. Προσωπικά, βρέθηκα τότε αρχικά στη Ζαχάρω και την επομένη επιχείρησα να φτάσω στην γενέτειρά μου Μίνθη, ενώ  την μεθεπομένη, Σάββατο, έσπευσα στην Αρχαία Ολυμπία, που επίσης καιγόταν, ιδιαίτερα ο Κρόνιος Λόφος.

Συνάντησα απελπισμένους, οργισμένους, αλλά και  μαχόμενους ανθρώπους, που επιστράτευσαν όσα μέσα διέθεταν  για να σώσουν τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους και τα χωριά τους. Άκουσα την μεγάλη αλήθεια,  ότι «το κύμα της φωτιάς απογύμνωσε τα πάντα: θεσμούς, φορείς και κυρίως τον κρατικό μηχανισμό», δηλαδή, κάτι ανάλογο που συνέβη πρόσφατα στην Αττική.

Δυστυχώς, η κυβερνώσα παράταξη γηράσκει μη διδασκόμενη και το μόνο που έχει σήμερα αντιληφθεί, είναι η πραγματικότητα της κλιματικής κρίσης, την οποία το 2007 αρνείτο, όπως και μεταγενέστερα, μετά τις αληθινά μεγάλες τραγωδίες στην Μάνδρα και το Μάτι, τις οποίες εκμεταλλεύτηκε τυμβωρυχικά για να πλήξει την κυβέρνηση Τσίπρα.

Τώρα, η κλιματική κρίση αναγνωρίζεται, αλλά χρησιμοποιείται ως συγχωροχάρτι για την απουσία πρόληψης σχεδίου δασοπροστασίας και επαρκούς συντονισμού των κρατικών υπηρεσιών, καθώς και υποστελέχωσης της δασικής υπηρεσίας και της Πυροσβεστικής. Ευτυχώς που υπάρχουν εθελοντές, που μας είχαν συμπαρασταθεί και στο ολοκαύτωμα της Ηλείας, το οποίο είχε πυροδοτήσει και τεράστιο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης.

 Η τότε κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή είχε τότε υποσχεθεί, όχι μόνο την αποκατάσταση, αλλά την αναγέννηση της Ηλείας, έργο εφικτό διότι είχαν σπεύσει στον νομό να βοηθήσουν πολλά πανεπιστήμια της χώρας μας. επιπλέον,  είχε δημιουργηθεί χάρη σε  92 χιλιάδες δωρητές  από την Ελλάδα και το εξωτερικό, το περίφημο  Ταμείο Μολυβιάτη με αρχικό κεφάλαιο πάνω από 150 εκατομμύρια ευρώ. Θυμίζω ότι το 2010, το εν λόγω Ταμείο είχε υπόλοιπο, 114 εκατομμύρια ευρώ, αν θυμάμαι καλά, το οποίο περιήλθε στο Υπουργείο Οικονομικών, δηλαδή, το έφαγε το πρώτο μνημόνιο.  

Δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι μετά το επίτευγμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να βγάλει την χώρα από τα μνημόνια,  Αύγουστο 2018, θα έπρεπε το ποσό  αυτό να είχε αποδοθεί στους πραγματικούς δικαιούχους του, δηλαδή, τους πυρόπληκτους της Ηλείας. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που το 2019  παρέλαβε μια Ελλάδα δημοσιονομικά θωρακισμένη με το περίφημο «μαξιλάρι» των 37 δισεκατομμυρίων ευρώ, έπρεπε και μπορούσε να είχε αποκαταστήσει την αδικία, αλλά δύσκολα αναμενόμενο από μια κυβέρνηση των πολυδάπανων  απευθείας αναθέσεων και απρόθυμη να διεκδικήσει δεκάδες εκατομμύρια αποζημίωσης για το σκάνδαλο ΝΟVARTIS, όπως συνέβη στις ΗΠΑ.

* Ο Πάνος Τριγάζης,   καταγόμενος από την Μίνθη, είναι συγγραφέας του βιβλίου «Ογδόντα ώρες σε πύρινο κλοιό- Οδοιπορικό στις φλόγες της Ηλείας» (Εκδόσεις Ταξιδευτής, 2008)