Η ιερότητα των τόπων

Συλλογίζομαι συχνά το πόσο εύστοχα οι αρχαίοι Ελληνες διάλεξαν τα μέρη όπου έχτισαν τους ναούς τους. Επέλεξαν με ζηλευτή αίσθηση, ακρίβεια και γνώση τα ωραιότερα –δίχως υπερβολή- τοπία της χώρας μας, ορθώνοντας εκεί τις κολόνες για μια Αθηνά, έναν Ποσειδώνα ή έναν Απόλλωνα

.

 Στην κορφή κάποιου βράχου, δίπλα στην ακροθαλασσιά, στο φρύδι ενός γκρεμού. Μαρμάρινες κολόνες που στέκουν εδώ και χιλιετίες ακόμη όρθιες, να συμβολίζουν την ιερότητα των μοναδικών αυτών τοπίων

Σήμερα, τα τοπία των θεών κατοικούνται φυσικά μόνο από τους ανθρώπους. Απώλεσαν εδώ και χρόνια τη σημασία που τους απέδιδαν -ως τόποι ιεροί και άβατοι- στο μακρινό παρελθόν και απέκτησαν υλική μόνο αξία.

Ήταν ίσως τότε η κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος διέρρηξε οριστικά τη ζωοποιό σχέση του με τη Φύση, θεωρώντας πως δεν είναι αξεχώριστο κομμάτι της, αλλά πως μπορεί να ζει και έξω απ’ αυτήν, ως το ιδιαίτερο εκείνο πλάσμα  που μπορεί να την ορίζει και να τη διαφεντεύει.

Η γη δεν είναι πλέον ο «επίγειος παράδεισος», αλλά οικόπεδο προς εκμετάλλευση: έγινε νταμάρι, αυθαίρετο σε δάση και αιγιαλούς, τόπος ανέγερσης γιγάντιων βιομηχανικών και ξενοδοχειακών μονάδων, χώρος εναπόθεσης σκουπιδιών.