Δεν ήταν ποτέ πιο ξεκάθαρο το αποτέλεσμα κάθε μας επιλογής. Από το τι τρώμε, πώς μαγειρεύουμε, τι προϊόντα προτιμούμε, πώς διαχειριζόμαστε τα απορρίμματά μας, πώς ζεσταίνουμε το σπίτι μας, πώς οδηγούμε, πόσα πλυντήρια βάζουμε την εβδομάδα, αν ζεσταίνουμε στον βραστήρα το νερό που θα χρησιμοποιήσουμε για μαγείρεμα, τι παπούτσια και ρούχα φοράμε (φυσικά ο λόγος δεν αφορά τη επωνυμία, αλλά τη σύνθεση του προϊόντος), αν θα πάρουμε το αυτοκίνητο για να πάμε στον φούρνο ή στο περίπτερο της γειτονιάς μας ή αν θα περπατήσουμε μέχρις εκεί, αν χρησιμοποιούμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αν κατασπαταλούμε το νερό ποτίζοντας, πλένοντας τη βεράντα, το αυτοκίνητο, το πεζοδρόμιό μας.

Οι επιλογές δηλαδή που ανήκουν στο κομμάτι της καθημερινότητας των πολιτών του κόσμου (όσων έχουν πράγματι ευκαιρία επιλογής και δεν υφίστανται τα αποτελέσματα επιλογών των πληθυσμών των αναπτυγμένων χωρών), αυτές είναι που οδηγούν τις αγορές στο πώς να διαμορφώσουν τα προϊόντα τους -όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό- κι είναι αυτές που μπορούν, από τη δική τους μεριά, να κάνουν τη διαφορά σε μια καινούργια πραγματικότητα που οφείλουμε να δημιουργήσουμε, σε ένα νέο τρόπο ζωής που πλέον απαιτείται να προχωρήσουμε προκειμένου να επιβιώσουμε.

Δεν χρειάζεται να τρελαθούμε, να αδιαφορήσουμε, να παραλύσουμε με τις ειδήσεις που μας κατακλύζουν και αφορούν την αλλαγή του κλίματος, τη ρύπανση του περιβάλλοντος, την κατάρρευση των οικοσυστημάτων, τον αφανισμό των ειδών, τους πάγους που λιώνουν, το επίπεδο της θάλασσας που ανεβαίνει, την αέρια ρύπανση, την πλαστική μόλυνση, τα κύματα καύσωνα, την ξηρασία, όλα τα έντονα καιρικά φαινόμενα που κανείς στη χώρα του δεν είχε ματαδεί.

Χρειάζεται απλά να αλλάξουμε τις συνήθειές μας, που αποδεδειγμένα είναι και καλύτερες για την υγεία μας (π.χ. κατανάλωση βιολογικών προϊόντων, επιλογή οικολογικών καθαριστικών για το σπίτι και το πλυντήριο, λιγότερη κατανάλωση κρέατος εβδομαδιαία, περπάτημα- ποδήλατο αντί για αυτοκίνητο κ.λπ.).

Οι επιλογές μας αυτές είναι σαφές ότι μπορούν να αφήσουν το θετικό αποτύπωμά τους στο περιβάλλον μας, όπως συνέβη και με τις μέχρι τώρα επιλογές μας, που μας έφτασαν στη σκληρή πραγματικότητα του τώρα. Γιατί όλα, μα όλα τα γεγονότα που συμπεριλαμβάνει η καταστροφή του περιβάλλοντος έχουν για δημιουργό μα και αποδέκτη τον άνθρωπο. Επομένως, αν δράσουμε με φροντίδα για τον κόσμο μας θα δώσουμε τον χρόνο στη Γη να «πάρει μια ανάσα», να ξεκουραστεί, για να μπορέσει να μπει σε αντίστροφη τροχιά, σε διαδικασία ίασης.

Οι επιστήμονες/ ερευνητές πλέον βροντοφωνάζουν ότι είμαστε οριακά στο να χάσουμε ή να κερδίσουμε τον αγώνα κατά της κλιματικής αλλαγής. Και προειδοποιούν τις κυβερνήσεις ότι έχουν περιθώριο χρόνου μόλις δεκαοκτώ μηνών για να λυθεί το θέμα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, ανάμεσα σε πολλά ακόμη περιβαλλοντικά θέματα που πλέον «χτυπάνε κόκκινο».

Μόλις πέρυσι ήταν όταν το IPCC, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος, δήλωνε ότι για να διατηρηθεί η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη σταθερά κάτω από το όριο του 1,5 βαθμού °C για τον αιώνα μας, οι περικοπές των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα θα πρέπει να έχουν περιοριστεί μέχρι το 2030 κατά 45%. Τώρα, καθιστούν σαφές ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος, η καταληκτική ημερομηνία για τις όποιες πολιτικές αποφασιστούν για τις περικοπές άνθρακα είναι το τέλος του 2020.

Ημερομηνία που είχε «ορίσει» δύο χρόνια πριν -όπως μετέδωσε το BBC, ο διακεκριμένος επιστήμονας Hans Joachim Schellnhuber, ιδρυτής και διευθυντής του Potsdam Climate Institute, όταν δήλωνε ότι «Ναι μεν ο πλανήτης δεν μπορεί να γιατρευτεί μέσα σε λίγα χρόνια, μπορεί όμως να τρωθεί ανεπανόρθωτα από την αμέλειά μας μέχρι το 2020».

Η φροντίδα είναι στάση ζωής

Φυσικά δεν είμαστε εμείς, η κάθε μία μονάδα, που έχουμε τόσο αρνητικό αποτύπωμα στο περιβάλλον. Υπάρχει η βιομηχανία, οι αγροτικές καλλιέργειες, οι κτηνοτροφικές μονάδες, πολλά τα αίτια. Ας εστιάσουμε όμως στο δικό μας μερίδιο ευθύνης, για να ξαναθυμηθούμε την λέξη «φροντίδα», που η απουσία ή παρουσία της χαρακτηρίζει τη στάση μας απέναντι στη ζωή.

Οπως η μάνα φροντίζει το παιδί της, μεριμνά για το μέλλον του, όπως φροντίζουμε τους αρρώστους μας, τα κατοικίδιά μας, όπως φροντίζουμε τον κήπο μας, το σπίτι μας, την περιουσία μας, την ίδια μέριμνα οφείλουμε, την ίδια φροντίδα έχουμε κι εμείς ανάγκη. Αν τώρα διευρύνουμε λιγάκι τη ματιά μας, θα δούμε ότι η Γη είναι το σπίτι μας, ο κήπος μας, η μάνα που μας φροντίζει, με όλα τα καλά που μας προσφέρει. Και τώρα έφτασε να έχει αυτή ανάγκη τη φροντίδα μας. Σαν τους υπερήλικες γονείς που μας χρειάζονται δίπλα τους όταν πλέον δεν μπορούν να είναι αυτόνομοι.

Η φροντίδα για το κάθε τι μικρό και μεγάλο ας χαρακτηρίζει τις πράξεις μας γιατί τότε πραγματικά μεριμνούμε για τους αγαπημένους μας και τους εαυτούς μας.

Συνθετικά υφάσματα, ο μεγάλος ρυπαντής των ωκεανών

Νέα έκθεση της IUCN (International Union for Conservation of Nature), που αφορά την καταγραφή των πηγών μόλυνσης από μικροπλαστικά σε παγκόσμιο επίπεδο -το μεγάλο πρόβλημα που ταλανίζει τον πλανήτη και ήδη έχουν καταγραφεί περιστατικά ύπαρξης μικροπλαστικών στο πεπτικό σύστημα ανθρώπων-, δείχνει τους φταίχτες.

Το 35% όλων των μικροπλαστικών που ταξιδεύουν στους ωκεανούς του πλανήτη προέρχονται από συνθετικά ρούχα.

Η επόμενη πηγή ρύπανσης, με συμβολή κατά 28%, είναι τα λάστιχα αυτοκινήτων – εξαιτίας της φθοράς της εξωτερικής τους επιφάνειας κατά την οδήγηση παράγεται σκόνη «μικροπλαστικών» που καταλήγει στη θάλασσα με τον αέρα και τη βροχή που «ξεπλένει» τους δρόμους – και ακολουθούν η σκόνη που παράγουν οι πόλεις κι είναι υπεύθυνη κατά 24%, τα υλικά σήμανσης (διαγραμμίσεις) των αυτοκινητόδρομων με 7%, μπογιές και υλικά για το βάψιμο/στεγανοποίηση του κύτους/καταστρώματος και στεγανών των πλοίων με 3,7%, τα είδη προσωπικής υγιεινής με 2%, τα πλαστικά πέλετ (σε μορφή μικρών κομματιών ή ακόμη και πούδρας που οδηγούνται σε εταιρείες επεξεργασίας και κατασκευής πλαστικών προϊόντων) κατά 0,3%.

Το τρομακτικό σε αυτόν τον κατάλογο είναι ότι στην πρώτη θέση ως μεγαλύτερη και σημαντικότερη πηγή μόλυνσης των ωκεανών, είναι τα συνθετικά υφάσματα, δηλαδή τα ρούχα που φοράμε. Πώς βρίσκονται στους ωκεανούς; Κυρίως από τα πλυντήρια ρούχων.

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Πλίμουθ, που αναδημοσίευσε ο Μάρτιν Αρμστρονγκ στο Medium.com, από όλα τα συνθετικά υφάσματα που κατακλύζουν τις ντουλάπες και τα συρτάρια μας, τα ακρυλικά υφάσματα είναι ο χειρότερος ρυπαντής του περιβάλλοντος.

Αποδείχτηκε πως κάθε φορά που βάζουμε πλυντήριο και πλένουμε ακρυλικά ρούχα στους 30 με 40 βαθμούς, 730 χιλιάδες ίνες περίπου απελευθερώνονται και πέφτουν στις αποχετεύσεις. Το ίδιο συμβαίνει και όταν πλένουμε υφάσματα από πολυεστέρα, απλά μειώνεται κατά τι ο αριθμός των ινών που φτάνουν στην αποχέτευση, που είναι γύρω στις πεντακόσιες χιλιάδες σε κάθε πλύση. Αν τώρα τα ρούχα που μπαίνουν για πλύσιμο είναι από πολυεστέρα αλλά και βαμβάκι, τότε ο αριθμός των ινών που καταλήγουν στις αποχετεύσεις μειώνεται στις 138.000. Επίσης, καμία διαφορά δεν υπάρχει στην απελευθέρωση ινών όταν μειώνουμε τις στροφές στο στύψιμο.

Ολα τα υφάσματα που ελέγχθηκαν, πλύθηκαν στην ίδια θερμοκρασία (30 – 40 βαθμούς) ήταν όλες πλύσεις των 6 κιλών και σε όλες τις δοκιμές χρησιμοποιήθηκε το ίδιο απορρυπαντικό και μαλακτικό. Οι ίνες συλλέχθηκαν από τα υγρά απόβλητα και εξετάστηκαν με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Στην έρευνα δεν εξετάστηκε το ποσοστό των ινών που «περνούν» από τη διαδικασία επεξεργασίας λυμάτων.

Επομένως, η λύση στο πρόβλημα σαφώς έγκειται στην επιλογή μας, που σίγουρα δεν είναι να μείνουμε… άπλυτοι, αλλά ούτε και να βάζουμε πλυντήρια με ένα – δύο ρούχα. Η λύση είναι η αγορά ρούχων και υφασμάτων από φυσικά υλικά, όπως βαμβάκι, μπαμπού κ.ά.

Τα παπούτσια σου είναι από καφέ; Ω, ναι!

Στη λογική της βιώσιμης ανάπτυξης κινούνται και δύο επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο Ελσίνκι, οι Son Chu και Jesse Tran, οι οποίοι αποφάσισαν να κάνουν χρήση των υποπροϊόντων καφέ, με άλλα λόγια να αξιοποιήσουν το κατακάθι που μένει όταν φτιάχνουμε καφέ. Μέχρι στιγμής τα γνωστότερα παραγόμενα προϊόντα από υποπροϊόντα καφέ, ήταν τα λιπάσματα και οι μπρικέτες θέρμανσης. Ε, τώρα είναι και τα αθλητικά παπούτσια.

Η εταιρεία τους, Rens, χρησιμοποιεί και συνδυάζει υπολείμματα καφέ και ανακυκλωμένα πλαστικά για να παράξει ένα υλικό ελαφρύ και συνάμα ανθεκτικό και αδιάβροχο, κατάλληλο για την κατασκευή αθλητικών παπουτσιών. Κάθε ζευγάρι σνίκερς που ζυγίζει 460 γραμμάρια προέρχεται από 300 γραμμάρια υπολειμμάτων καφέ και έξι πλαστικά μπουκάλια.

Στον άμεσο σχεδιασμό των επιχειρηματιών που απλά βρέθηκαν στη Φινλανδία για να σπουδάσουν και μέσα από την ανάγκη τους να φορούν υψηλής αισθητικής και προσιτά σε τιμή αθλητικά παπούτσια, επινόησαν τα δικά τους, είναι να μεταφέρουν την παραγωγή τους από την Κίνα στην πατρίδα τους το Βιετνάμ και να συνεισφέρουν στην εκεί ανάπτυξη.

Το να φροντίζεις, λοιπόν, να μεριμνάς, είναι ικανότητα που αποπνέει σεβασμό κι αγάπη. Για τους άλλους και για τον εαυτό μας.

Υφάσματα με ίνες από κορμούς μπανανόδεντρων, φλούδες πορτοκαλιού, μανιτάρια, φύκια, φύλλα ανανά

Η ανάγκη αποκατάστασης των οικοσυστημάτων της Γης που εκφράστηκε και μέσα από ένα αυξημένο ενδιαφέρον για τη βιώσιμη ανάπτυξη της μόδας έφτασε στα ευαίσθητα αισθητήρια μεγάλων εταιρειών, όπως είναι οι Hugo Boss, Stella McCartney, Salvatore Ferragamo, H&M, γεγονός που τους οδήγησε στην ανεύρεση και χρήση νέων εναλλακτικών υλικών. Φυτά κάνναβης (γνωστή η παραγωγή ίνας από τα παλιά χρόνια που σήμερα αναβιώνει), φύλλα ανανά, κορμοί μπανανιάς και ζαχαροκάλαμου, άρχισαν να μεταμορφώνονται πλέον -εκτός από συσκευασίες προϊόντων, λιπάσματα, βιοκαύσιμα- και σε ίνες.

Σύμφωνα με άρθρο που δημοσιεύτηκε στην σελίδα του World Economic Forum και υπογράφει ο Σιν Φλέμινγκ, η εταιρεία ρούχων Hugo Boss έχει μια μεγάλη γκάμα υποδημάτων κατασκευασμένα από pinatex, όνομα που δείχνει την προέλευση του υλικού που είναι τα φύλλα ανανά, με κορδόνια φτιαγμένα από οργανικό βαμβάκι, η Stella McCartney χρησιμοποιεί σαν πρώτη ύλη τη mylo με πηγή προέλευσης τα μανιτάρια για να προτείνει ένα εναλλακτικό του δέρματος υλικό, ο Salvatore Ferragamo έχει μια μεγάλη ποικιλία ρούχων από ίνες που προέρχονται από την επεξεργασία φλούδας πορτοκαλιού.

Η πιο προσιτή στο ευρύ κοινό H&M, έχει μια σειρά από σανδάλια, των οποίων ο πάτος είναι από υλικό που προέρχεται από βιομάζα φυκιών.

Η βιομηχανία μόδας έχει μεγάλο, αρνητικό αντίκτυπο στο περιβάλλον, καθώς τα στοιχεία δείχνουν ότι το 57% των ρούχων που δεν χρησιμοποιούμε, δεν ανακυκλώνουμε, δεν χαρίζουμε, καταλήγουν στις χωματερές, ενώ το 35% όλων των υλικών/ρούχων/προϊόντων της εφοδιαστικής αλυσίδας γίνονται… απορρίμματα, προτού καν φτάσουν στους καταναλωτές.

Η βιομηχανία μόδας είναι υπεύθυνη για την κατασπατάληση νερού που αντιστοιχεί στο 20% της παγκόσμιας κατανάλωσης και έχει ετήσιες πωλήσεις που φτάνουν το 1.3 τρις δολάρια.

Να λοιπόν άλλη μια επιλογή μας που έχει μεγάλο αποτύπωμα, αρνητικό θετικό, εμείς θα αποφασίσουμε αν θα βαδίσουμε το μονοπάτι της βιώσιμης ανάπτυξης ή του «όπως τα ξέραμε μέχρι τώρα και ό,τι γίνει βρε αδερφέ…»!

Πηγή: efsyn.gr