Η αντιπολίτευση στη σημερινή Δημοκρατία
Μέρος Β
Από την επομένη των πολυπληθών συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας για το ( εγκληματικό) δυστύχημα των Τεμπών, η ταπεινή μας στήλη επιχείρησε διακριτικά να θέσει θέμα «ποιότητας της Δημοκρατίας» στον τόπο μας. Μιας Δημοκρατίας για την οποία είμαστε όλοι υπεύθυνοι προκειμένου να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις ενός κράτους Δικαίου και μιας διακυβέρνησης με σεβασμό στον πολίτη.
Χωρίς να πρωτοτυπούμε στις διαπιστώσεις αλλά και δίχως να «χαϊδεύουμε αφτιά», κρίνουμε σκόπιμο να μιλάμε (και να ξαναμιλάμε) ξεκάθαρα – χωρίς υστερίες και εύκολους αφορισμούς -για πράγματα τα οποία θα αφυπνίσουν και θα αναδείξουν τη συνυπευθυνότητα όλων των παραγόντων που απαιτούνται για να λειτουργήσει σωστά το πολίτευμά μας.
Θεσμοί, κυβέρνηση, κόμματα, Πολίτες, Λαός, αποτελούν όλοι αναπόδραστους και αναπόσπαστους κρίκους της οργανικής αλυσίδας μιας ευνομούμενης Κοινωνίας.
Στον παρόντα χρόνο, με μια απλή βόλτα στις «γειτονιές», δεν είναι απαραίτητο να είσαι επιστημονικά καταρτισμένος στατιστικολόγος ώστε να αντιληφθείς την απαξίωση και τη δυσαρέσκεια του κόσμου απέναντι στους Θεσμούς και το πολιτικό σύστημα.
Ενστικτωδώς, αυτή η δυσαρέσκεια αναζητά αφορμές για να φουντώσει και τότε, έρχεται η Οργή του πλήθους, της Μάζας. Έστω και σαν ένα διάλειμμα από τα βιντεάκια του Τικ Τοκ ή τα ατομικά προβλήματα ( τη φορολογία του κλάδου του, τα προβλήματα υγείας, ανεργίας, ακρίβειας, προσωπικά ή οικογενειακά προβλήματα του καθενός), χωρίς το χρόνο ή τη διάθεση να βρεί χρόνο να «ξεστραβωθεί» προκειμένου να αποκτήσει μια «Συνολική Εικόνα του Προβλήματος», αρπάζεται από τη «Φωτογραφία της Στιγμής», από ένα τραγικό γεγονός, συνήθως, για να εκδηλώσει μαζικά την Οργή του. Απλοποιώντας τα σοβαρά που αφορούν στη ζήση του, θεωρεί πως λυτρώνει τα βάσανά του με τη στιγμιαία συμμετοχή του στον πραγματικό και αβάσταχτο πόνο του άλλου με τον ίδιο τρόπο που συμμετέχει στη χαρά ενός χαζοχαρούμενου παίκτη ριάλιτι ή μιας τραγουδίστριας της Eurovision, όταν πληρώνει για να «ψηφίσει» την προτίμησή του από το κινητό του.
Επειδή, όμως, έστω και αυτή η ακατέργαστη αίσθηση πολυεπίπεδης αδικίας που βιώνει είναι ικανή συνθήκη για να πυροδοτήσει ελεγχόμενες προς το παρόν εκρήξεις θυμού, ο ίδιος ο Λαός (συνειδητοποιημένοι – ενεργοί Πολίτες και ο απλός, σεβαστός, Κόσμος), αναζητούν ένα σημείο έκφρασης και πλειοψηφικής αναφοράς για να πάνε παραπέρα. Και όσο δεν τα βρίσκουν αυτά, τόσο περισσότερο διασκορπίζονται στο χάος οι περισσότεροι, γοητευμένοι από μια «αίσθηση κοινής λογικής» με μπόλικη MAG -I -A (μαγκιά), που πουλάνε διάφορες κυράτσες και τσαρλατάνοι – βροχοποιοί με «απλά λόγια», διαθέτοντας λύσεις δια «πάσαν νόσον και…»
Ο κόσμος, ο «κοσμάκης», που λένε μερικοί, Δεν είναι χαζός. Το ότι δεν το «πολυψάχνει» και κοιτά πρωτίστως ποιος θα του «προσφέρει καλύτερη μερίδα φαγητό» είναι θεμιτό και λογικό. Ο μετανάστης δεν θα λείψει από τον ακτήμονα, το αντίθετο. Θα λείψει από την αλυσίδα παραγωγής στα λατιφούντια, από τις εργοστασιακές μονάδες, από τις λάντζες και το ξεβρόμισμα στα ξενοδοχεία και στα εστιατόρια. Θα λείψει απ΄αυτούς τους Boomers της θεωρίας της εργασίας 3D (Dirty, Difficult, Dangerous – Βρώμικες, δύσκολες, επικίνδυνες) που πρέπει να κάνουν οι μετανάστες προς όφελος της ανάπτυξης.
Ο «κοσμάκης» δεν πιστεύει στις παρόλες ότι θα παταχθεί το έγκλημα… Την ατιμωρησία αυτών που έχουν «τις άκρες» δεν ανέχεται.
Ο φτωχός «κοσμάκης» δεν μισεί τον πλούσιο. Την απληστία και την αδιαφορία του πλούσιου απέναντί του δεν αντέχει…
Για αυτό και ο «κοσμάκης» αφήνει στην άκρη τις υψηλές θεωρίες για να τις επεξεργαστούν αυτοί που είναι η δουλειά τους και να του παρουσιάσουν μια ξεκάθαρη πρόταση για την καλυτέρευση της ζωής του.
Και ενώ ο Λαός, έστω και διστακτικά ευαισθητοποιήθηκε στιγμιαία από το άχθος εγκληματικά δύστυχων γεγονότων και «σπρώχνει» τους ταγούς του να «κάνουν κάτι», εκείνοι συνεχώς δείχνουν να είναι κατώτεροι των περιστάσεων. Για την κυβέρνηση και την ποιότητα της κοινοβουλευτικής της ομάδας που συμπεριφέρονται σαν τοπικοί άρχοντες Μπανανίας, τα Τέμπη είναι η κορυφή του παγόβουνου. Οι υποκλοπές και η Πύλος (απ΄ ότι δείχνουν οι έρευνες) ήταν γεγονότα που σε οποιαδήποτε Δημοκρατία, μια εκλεγμένη κυβέρνηση δεν θα στεκόταν ούτε λεπτό παραπάνω.
Τώρα, για τις ευθύνες της αντιπολίτευσης, είπαμε δυο λόγια στο φύλλο της Παρασκευής. Και παρόλο που το θέμα του ρόλου της αντιπολίτευσης «έπαιξε» στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο της χώρας όλο το Σαββατοκύριακο (να ευλογήσουμε λίγο τα γένια μας), η στήλη δέχτηκε κάποιες φιλικές «ενστάσεις».
Ας ξεκαθαρίσουμε το εξής, ξεκινώντας από το ΣΥΡΙΖΑ. Πέρα από το τυπικό θέμα με τις αποχωρήσεις βουλευτών του, που κατέστησαν αξιωματική αντιπολίτευση το ΠΑΣΟΚ_ΚΙΝΑΛ, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί τεράστια πολιτική ζημιά και χρειάζεται πολύς κόπος και χρόνος για να συνέλθει σαν δυναμική πολιτική οντότητα. Ωστόσο, μαζί με τους «συγγενείς» του ΣΥΡΙΖΑ σχηματισμούς, συγκεντρώνεται ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό, το οποίο μπορεί να συμβάλλει στην ανασύνθεση ενός μετώπου της «Αριστεράς», επιτακτικά απαλλαγμένου από τις γνωστές παθογένειες και, κυρίως, αυτή του ναρκισσισμού, που διακατέχει όσους νομίζουν ότι διαθέτουν την απόλυτη «Αλήθεια».
Το βάρος, λοιπόν, της Αντιπολίτευσης, έστω και σαν κεντροαριστερή αντιπολίτευση, προκειμένου να συσπειρωθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και να ηγηθεί του κοινωνικού παλμού, πέφτει στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Και αυτό που ξεκάθαρα βλέπει οποιοσδήποτε έντιμος παρατηρητής, είναι ένα ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ φοβικό, απόμακρο από τις λαικές του ρίζες, ιδρυματοποιημένο, αποκλεισμένο σε ένα «ενοχικό» σύνδρομο δευτοροκλασσάτου δημιουργού εξελίξεων, απολογούμενο διαρκώς στο καθεστώς μη τυχόν και θεωρηθεί ότι δεν είναι «καθώς πρέπει», και αρκούμενο να βαυκαλίζεται ότι παράγει πολιτικό αποτέλεσμα όταν φέρνει κάποια πρόταση νόμου την οποία αποδέχεται να συζητήσει η κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Αποκορύφωμα της απομάκρυνσης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από τον κορμό του εκλογικού σώματος που το γιγάντωσε σαν κίνημα στη λαϊκή συνείδηση (ας εξαιρέσουμε τη στάση του στις υποκλοπές που το αφορούσε άμεσα και «έπρεπε να σπάσουν τα τσιμέντα», όπως λέγαμε παλιά), ήταν η συμβολική «πρόταση Γιαννίτση» για πρόεδρο Δημοκρατίας, όταν, λίγες μέρες πριν, έφυγε από τη ζωή ο Κώστας Σημίτης και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ- ΚΙΝΑΛ δεν πήρε χαμπάρι ότι οι περισσότεροι των φανατικών οπαδών του κινήματος που έχουν απομείνει, ήταν έτοιμοι να βγουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν, όπως έγινε στη Βρετανία όταν πέθανε η Θάτσερ.
Πιθανόν να πιστεύουν και να ονειρεύονται ότι ο κόσμος χρειάζεται μια άλλη, «καλή και ομορφούλα» Νέα Δημοκρατία.
Ωστόσο, κανένας δεν είναι τόσο ηλίθιος να θέλει τα κακέκτυπα…
Αυτά…και καλή τύχη.
ΔΡ
