Η αντιπολίτευση στη σημερινή Δημοκρατία

Η τυχοδιωκτική κίνηση του Μακρόν στη Γαλλία να διεξάγει «περιττές» εκλογές – ως οιωνεί ψήφο εμπιστοσύνης –   ελπίζοντας να αποκαταστήσει το στραπατσαρισμένο κύρος της Προεδρίας του, κατέδειξε ολοφάνερα τη συνολική αποτυχία του νεοφιλελεύθερου Ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Το πολιτικό χάος που ακολούθησε στο εσωτερικό της χώρας μαζί με τη «δημοκρατική» – ωστόσο νόμιμα και τυπικά συνταγματική – αποστροφή του για οποιαδήποτε επαφή με την Αριστερά, η οποία ως μια ευρεία εκλογική συμμαχία, από την άκρα αριστερά έως την κεντροαριστερά, ήταν πρώτο κόμμα στις εκλογές, συμπαρέσυρε διαθλαστικά στο πολιτικό φασματοσκόπιο την τεράστια απόσταση που χωρίζει τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ από τους πολίτες και την σταδιακή καταβρόχθιση των συντηρητικών σχηματισμών από την ακροδεξιά.

Ωστόσο, μέσα από αυτή τη διαδικασία αναδείχτηκε και η δυναμική μιας πραγματικά ριζοσπαστικής – προοδευτικής – θεσμικής συμμαχίας, που στάθηκε ανάχωμα στην διαφαινόμενη κυριαρχία της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης, στην Εθνοσυνέλευση.

Έστω και σε συμβολικό επίπεδο, αυτή η μικρή νίκη της γαλλικής αντιπολίτευσης μπορεί να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο αφύπνισης για την ποιότητα της Δημοκρατίας που επιζητούμε. Διότι αυτή η Δημοκρατία που θέλουμε και διεκδικούμε δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Και όπως το ταγκό χρειάζεται δυο δυναμικά ανταγωνιστικούς χορευτές για μια μαγική χορογραφία, έτσι και η ποιότητα ενός πολιτεύματος που στηρίζεται στην αρχή ευημερούς συνύπαρξης του δίπολου Λαός – Κυβέρνηση, απαιτεί αντίδραση και ανυπακοή απέναντι στις αστοχίες, στα λάθη, στον ηγεμονισμό και στον αυταρχισμό της κυβερνητικής εξουσίας.

Βέβαια, μόλις χθες, το Λαϊκό Μέτωπο υπέστη την πρώτη μεγάλη διάσπαση καθώς οι «φιλολαϊκοί» σοσιαλιστές έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον προϋπολογισμό Μπαιρού, παίρνοντας ασαφή ανταλλάγματα και υποσχέσεις για μελλοντικές οικονομικές παροχές στην υγεία και την παιδεία.

Τα τελευταία 60 χρόνια, μετά την εκρηκτική κυριαρχία της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη μέσα από ανεπανάληπτες ιστορικές συνθήκες (για παράδειγμα η πετρελαϊκή κρίση του ΄70, ο πόλεμος του Βιετνάμ, η αποαποικιοποίηση), και με αιχμή του δόρατος το Κοινωνικό Κράτος, ακολούθησε η ηγεμονία δυο βασικών πολιτικών πόλων, της συντηρητικής Λαϊκής Κεντροδεξιάς και της «φιλολαϊκής», προοδευτικής, σοσιαλδημοκρατικής κεντροαριστεράς. Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ οτιδήποτε «αριστερό» απομυθοποιήθηκε και απαξιώθηκε από τη λαίλαπα του Νεοφιλελευθερισμού, με θλιβερό αποτέλεσμα ακόμα και η κεντροαριστερή σοσιαλδημοκρατία να απομακρυνθεί και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα να αρνηθεί την ταυτότητά της, το κοινωνικό της πρόσημο, και τις ¨φιλολαϊκές» καταβολές της. Αποκορύφωμα της στάσης αυτής ήταν η εκλογική κατάρρευση των «σοσιαλιστικών» κομμάτων μετά την κρίση του 2008.

Η «Δημοκρατία του Οικονομισμού» και η δογματική αποθέωση των χρηματαγορών, η «ανάθεση της τακτοποίησης των πραγμάτων» και της ευημερίας στις Εταιρίες και τις Τράπεζες, βρήκε πρόθυμους ομοτράπεζους στους περισσότερους σοσιαλδημοκρατικούς σχηματισμούς, οι οποίοι αποδέχτηκαν το μοιραίο, λειτούργησαν σαν «ουρά» της Αυθεντίας της Αγοράς και βολεύτηκαν με έναν ταπεινό «καθωσπρεπισμό» απέναντι στην Οικονομική Εξουσία, ανίκανοι να εκφράσουν έστω και ένα κοινωνικά ρεαλιστικό αφήγημα.

Με τον υποδόριο φόβο του «λαϊκισμού», με τον οποίο η πλουτοκρατία κατακεραυνώνει κάθε αντίθετη φωνή που τολμά να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του σκληρά εργαζόμενου καθημερινού ανθρώπου. Απεμπόλησαν τις, έστω, και «φιλολαϊκές» τους ρίζες που ακόμα διατηρούνται στη συνείδηση του κόσμου και ακολούθησαν σαν ουραγοί τα μονοπάτια μιας «υψηλής πολιτικής» Διανόησης, η οποία, εντελώς ιδρυματοποιημένη, θεώρησε πως με την μεταπρατική διάχυση ενός «παγκοσμιοποιημένου πλούτου», λύθηκαν αυτομάτως τα προβλήματα του κόσμου, ο αναγκαστικός εγκλεισμός είναι η πιο οικονομική λύση για μια πανδημία και όχι η δαπανηρή ενίσχυση των υποδομών Υγείας, ο δικαιωματισμός και η «πράσινη μετάβαση» είναι αυτά που πρέπει πλέον να απασχολούν τις χορτάτες κοινωνίες μας.

ΟΙ εθνικές παραδόσεις, ο αγνός πατριωτισμός, οι παροχές Δημόσιας Υγείας, Ενέργειας και Παιδείας, όλες σχεδόν οι σταθερές αξίες που κάνουν έναν λαό να έχει ταυτότητα και να νιώθει καλά, δαιμονοποιήθηκαν με την ταμπέλα του λαϊκισμού που τρέμει η σοσιαλδημοκρατία, αφήνοντας έτσι ελεύθερο πεδίο στους πολεμοκάπηλους και πατριδοκάπηλους της άλλης πλευράς.

Και κάπως έτσι, με καίρια την ευθύνη της προοδευτικής, σοσιαλδημοκρατικής αντιπολίτευσης – αυτή παραμένει δεύτερη μεγάλη δύναμη πανευρωπαϊκά – ήρθαν, με την κοινή λογική αρχικά στα φανερά, με το ρατσιστικό μίσος και τη ξενοφοβία σταδιακά να «κανιβαλίσουν» και την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά.

Για μια ακόμα φορά, ιστορικά, κρυπτόμενοι πίσω από «φιλολαϊκά» τεχνάσματα, έρχονται να πάρουν τη θέση αυτών που, άφωνοι και αμήχανοι, υιοθετούν την αντι – ανθρώπινη πολιτική τους.

Ο «φίλος» του λαού είναι αυτός που θα τον αλυσοδέσει πιο εύκολα, είχε πει, θαρρώ, ο Ροβεσπιέρος.

Εστιάζοντας στα «καθ΄ ημάς», η αντιπολίτευση, που συμβολικά και θεσμικά, είναι υπεύθυνη για τον κοινοβουλευτικό έλεγχο της διακυβέρνησης, πάει καιρός τώρα που δείχνει να έχει ¨καταθέσει τα όπλα¨.

Έχουν συμβεί τόσα στον τόπο τον τελευταίο καιρό και η αντιπολίτευση, την οποία στη συνείδηση του κόσμου εκφράζει ακόμα το ΠΑΣΟΚ – για να είμαστε πραγματιστές – δείχνει ανίκανη έστω και «να κουνήσει το τάβλι…»

Η Δημοκρατία μας για να λειτουργήσει έχει ανάγκη την Αντιπολίτευση.-

ΔΡ