Η Ανάσταση που προσδοκούμε…
«Η λυτρωτική αγάπη πιστεύει στην Ανάσταση.
Εμμένει στην Ανάσταση.»
Λούντβιχ Βιτγκενστάιν
Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να δημιουργεί και να ευημερεί στη γη, στο σήμερα. Ευτυχώς ο Χριστός θα αναστηθεί και πάλι, κομίζοντας πρώτος το μήνυμα της ελπίδας στους ανθρώπους, αλλά εμείς δεν διανοούμαστε να νικήσουμε τον θάνατο. Το μόνο για το οποίο προσευχόμαστε είναι να προστατευθεί η ζωή, να μην χάνονται άλλες αθώες παιδικές ψυχές στο βωμό του κέρδους και της παραφροσύνης των ισχυρών, να βασιλεύσει η αγάπη, η αλληλεγγύη και η ειρήνη στον κόσμο,. Γιατί η μεγαλύτερη αρετή που καθοδηγεί και την πίστη και την ελπίδα είναι η αγάπη.
«Η Ανάσταση είναι λυτρωτική υπό την έννοια ότι μας ελευθερώνει από τα εσωτερικά βαρίδια. Είναι καινούργια αρχή ως διαρκής εγρήγορση της συνειδήσεως» γράφει ο Στέλιος Ράμφος κι εμείς καλούμαστε να κατανοήσουμε την Ανάσταση σαν αναγέννηση σε καινούργιο χρόνο. Να ξαναβρούμε τον εαυτό μας στην ψυχική άνοιξη, στην πίστη ως εμπιστοσύνη και δεσμό με τον συνάνθρωπο, που επαναφέρει μέσα μας την τραυματισμένη ενότητα, γιατί είναι πολλά τα δεινά στην ανθρωπότητα που προέρχονται κυρίως από τους «οραματιστές» και τους «σωτήρες» της υποκρισίας.
Ποια Ανάσταση λοιπόν προσδοκούμε εμείς σήμερα; «Στις αληθοφανείς μεταφορές της, προσδοκούμε μια Ανάσταση συνώνυμη της ανάτασης, της ανάκαμψης ή της υπέρβασης. Μια ανάσταση πολιτική, οικονομική, ακόμη και εθνική. Μια ανάσταση της φύσης, των αισθήσεων ή του παρελθόντος» σημειώνει σε ένα άρθρο του ο Ευάγγελος Βενιζέλος:
«Πράγματι, η προσδοκία της ανάστασης ίσως δεν είναι τίποτε άλλο από την προσήλωση στην οιονεί μυστική αίσθηση πως η δύναμη της αναγεννώμενης ζωής είναι ακατανίκητη και πως σίγουρα ο θάνατος δεν έχει την τελευταία λέξη. Η αίσθηση αυτή μας εμπνέει σιωπηρά σε κάθε μας κίνηση, αλλά και προσδίδει στις πράξεις μας αξιακό βάρος και κανονιστική διάσταση. Ετσι, μπορούμε να πιστέψουμε το απίστευτο και να ελπίσουμε το ανέλπιστο».
Μιας και είναι η περίοδος όπου καλούμαστε να πιστέψουμε στα θαύματα και στις υπερβάσεις, θα προσδοκούσαμε τέτοια μικρά “θαύματα” να δούμε να συμβαίνουν και στην Ηλεία, στόχους πέρα για πέρα γήινους που απαιτούν κόπο, ελπίδα, αποφασιστικότητα, ενότητα, προσήλωση και καθαρό νου με διάθεση προσφοράς και μόνο.
Γιατί η Ηλεία είναι ευλογημένη από τη φύση, αλλά αυτό δεν φτάνει για να έρθει η δική της Ανάσταση. Δεν θα σκαρώσουμε λίστες με έργα που έγιναν ή δεν έγιναν, τα ξέρουμε όλοι καλά! Παλεύουμε διαρκώς με τη μοίρα μας, για την Υγεία, την Παιδεία, την ανάπτυξη, για να έχει όλος ο κόσμος την δυνατότητα να ζήσει με αξιοπρέπεια, σε έναν τόπο πλούσιο που ακόμα δεν έχουμε βρει τον τρόπο να αδράξουμε τους καρπούς του. Γιατί η κακοδαιμονία της Ηλείας είναι οι μικροί και οι μεγάλοι «εμφύλιοι» των παραγόντων της, που δεν τους επιτρέπουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων με την ΕΥΘΥΝΗ και την ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ που απαιτείται.
Η Ηλεία λοιπόν δεν έχει καμία ελπίδα; Δεν θα το λέγαμε, δεν θα θέλαμε να φανούμε τόσο απαισιόδοξοι, όμως μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν και από ευχολόγια χορτάσαμε. Καιρός να σηκώσουμε όλοι τα μανίκια, εκείνοι που έχουν τις «καρέκλες» να επιστρατεύσουν όλες τους τις δυνάμεις και ενωμένοι, με μια φωνή και μια καρδιά, να αφήσουν στην άκρη όλα εκείνα τα «μικρά» και ποταπά που τους χωρίζουν και να ασχοληθούν σοβαρά με το μέλλον του τόπου και το μέλλον των Ηλείων. Γιατί όλοι, ένα καρφί κι ένα σταυρό κουβαλάμε! Όμως την Σταύρωση την ακολουθεί πάντα η Ανάσταση. Σε αυτήν προσδοκούμε όλοι και ελπίζουμε…
Όνειρα, επιθυμίες, αγάπη, ανθρώπους και τόσα άλλα που γέμιζαν την ψυχή μας και που αφήσαμε να χαθούν, τα θέλουμε πίσω. Ατόφια και ακέραια…
Η ζωή, εξάλλου, πάντα συνεχίζεται. Πάντα θα εναλλάσσεται μια σταύρωση με μια ανάσταση. Πάντα θα καλωσορίζουμε κάτι νέο και θα αποχαιρετούμε κάτι παλιό που έκανε τον κύκλο του. Πάντα κάτι θα πεθαίνει και κάτι καινούριο θα γεννιέται.
Ξέρεις τι είναι η Ανάσταση που την περιμένεις με τόση λαχτάρα; Ελπίδα είναι! Αγάπη είναι!
