ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Πόση αγριότητα πια;

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Λένε πως η ελληνική γλώσσα αναφέρεται στο βιβλίο Γκίνες ως η πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου με 5 εκατομμύρια λέξεις. Κι όμως υπάρχουν πράξεις που σε κάνουν να σαστίζεις, που οι λέξεις είναι τόσο ανίσχυρες και φτωχές για να περιγράψεις τον αποτροπιασμό σου και τα συναισθήματα απέχθειας για την αγριότητα και την ασχήμια που συναντάς γύρω σου όταν η υπέρτατη αξία της ζωής συνθλίβεται! Όταν διαπιστώνεις με πόση ευκολία κατακρεουργείται!

Γυναικοκτονίες, βιασμοί, δολοφονίες, κακοποίηση παιδιών, οπαδικές δολοφονίες, ρατσισμός, εξόντωση γερόντων σε γηροκομεία του τρόμου, σύγχρονες “Μήδειες” κι ένα παιδί θαμμένο” σε μια εργαλειοθήκη να το μεταφέρουν πέντε χρόνια στη βαλίτσα από μετακόμιση σε μετακόμιση!! Πόση αγριότητα πια; Πόσο σκοτεινιασμένες ψυχές και πόση ασέβεια στην ανθρώπινη ζωή; Σαν να αιωρείται πάνω από το στήθος σου μια λάμα μαχαιριού που δεν ξέρεις πότε και που θα πέσει, θα σε τραυματίσει, θα σε σκοτώσει; Θα λοξοδρομήσει;

H επικαιρότητα των ημερών μας ξεπερνά και δεν μπορούμε να μην αναρωτηθούμε μετά από αυτήν την έξαρση της εγκληματικότητας τι έχει στραβώσει και η κοινωνία βρίσκεται σε κρίση! Τόση τοξικότητα; Τόση σήψη πια; Τόσες μαύρες ψυχές; Γιατί πολλαπλασιάστηκαν οι άνθρωποι που έχουν άγρια ένστικτα, που βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού και με μια δρασκελιά περνάνε στην απέναντι σκοτεινή όχθη; Υπάρχει έλλειψη αγάπης; έλλειψη σεβασμού; έλλειψη παιδείας; έλλειψη αντίληψης της ισότητας των ανθρώπων; ρατσισμός; το κυνήγι το κέρδους; η εξουσία; Οι εγκληματολόγοι μάλλον έχουν πολύ δουλειά να κάνουν…

Και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, καμιά “κακή στιγμή”, κανένας “εν βρασμώ ψυχής” που να “αθωώνει” θύτες και δολοφόνους για τα εγκλήματά τους. Και ο κόσμος θα συνεχίσει πάντα να αναρωτιέται όσο δεν υπάρχουν ξεκάθαρες ή επαρκείς επιστημονικές εξηγήσεις για το αν ο εγκληματίας γεννιέται ή γίνεται! Και το ερώτημα αυτό θα μας απασχολεί στο μέτρο που ο καθένας θα φοβάται ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να έχει δίπλα του ή απέναντί του έναν εν δυνάμει δολοφόνο που μπορεί να είναι γείτονας, φίλος, σύζυγος, δάσκαλος, πνευματικός κ.ο.κ! Ακόμη και μέσα του πολλά μπορεί να κρύβονται, ποτέ δεν ξέρεις!

Κι αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι όλοι μέσα μας κρύβουμε συχνά έναν παλιανθρωπάκο τόσο δα, που μπορεί να μην έχει σκοτεινά ένστικτα, αλλά… ποταπά έχει σίγουρα και δεν παύει να μας εκπλήσσει δυσάρεστα. Και θέλει πολύ δουλειά εσωτερική για να κατορθώσεις να νικήσεις τον κατώτερο εαυτό σου. Γιατί τα μικρά, γίνονται μεγάλα. Και δυστυχώς υπάρχει πολύ σκ@τοψυχιά γύρω μας που δείχνει το αληθινό πρόσωπο των ανθρώπων ειδικά μέσα από τα social media, όπου η τάχα μου ανωνυμία και το δεν σε ξέρω, δεν με ξέρεις, την κάνει να θεριεύει!

Μια κοινωνία που παραπαίει, σε ένα βαρέλι δίχως πάτο… Δεν ξέρω αν σε όλη αυτήν την τρέλα έχει συμβάλλει και ο παρατεταμένος εγκλεισμός της πανδημίας που μπορεί να κάνει τον άνθρωπο αγρίμι, σίγουρα όμως μας άλλαξε για πάντα. Οι ψυχολόγοι στα σχολεία πρέπει να αναλάβουν δράση ουσιαστική στο φυτώριο των νέων παιδιών που τώρα διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους, γιατί το περιβάλλον που ζεις πάντα θα παίζει καθοριστικό ρόλο στο τι άνθρωπος γίνεσαι… Αν από μικρός έχεις αξίες και σέβεσαι την ανθρώπινη ζωή, δύσκολα μπορεί μια μέρα να ξυπνήσει μέσα σου το τέρας…