Happy Xmas (War Is Over)
Τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη του 1971, ο Τζον Λένον ηχογράφησε στο Record Plant Studio της Νέας Υόρκης το «Happy Xmas (War Is Over)». Το κομμάτι κυκλοφόρησε ένα μήνα αργότερα σε Αγγλία και Η.Π.Α με διαφορά περίπου μίας εβδομάδας και από τότε δεν έπαψε ποτέ να ακούγεται και να πλαισιώνει τα Χριστούγεννα. Στον απόηχο του Imagine και με το «Happy Xmas» να επιβεβαιώνει περίτρανα ότι το πολιτικό περιεχόμενο μπορεί να συνδυαστεί με την εμπορική απήχηση, ο Λένον είχε κάνει την εξής, πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση: «Τώρα καταλαβαίνω τι πρέπει να κάνεις: Πέρνα το πολιτικό σου μήνυμα απέναντι με λίγο μέλι». Ίσως τελικά αυτό να μην ήταν μονάχα μία δοκιμασμένη συνταγή για την στρατευμένη τέχνη του πρώην σκαθαριού, αλλά να λέει και μια σειρά από πράγματα τόσο για την ανθρώπινη ιστορία όσο και για τον εσώτερο ψυχισμό των σύγχρονων κοινωνιών
Ήδη ο τίτλος φανερώνει περίπου όσα και οι στίχοι του τραγουδιού, οι οποίοι σύμφωνα πάντοτε με τον δημιουργό δεν είχαν μόνο πατέρα αλλά και μάνα, γνωστή και ως Γιόκο Όνο. Είναι σαφές ότι το «ο πόλεμος τελείωσε» αναφέρεται ευθέως στην μακρόχρονη τραγωδία του πολέμου του Βιετνάμ, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν ακόμη σε εξέλιξη και δε θα τερματιζόταν οριστικά παρά λίγα χρόνια αργότερα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ο Λένον, αποφεύγοντας με επιδεξιότητα τον εύκολο συναισθηματισμό της συγκυρίας, καταφέρνει να στείλει ένα ακόμη ισχυρότατο αντιπολεμικό μήνυμα και ταυτόχρονα να εκφράσει την ελπίδα για λογαριασμό της ανθρωπότητας, που ετοιμαζόταν να γιορτάσει τα Χριστούγεννα.
Τα χρόνια πέρασαν και η ανθρωπότητα εξακολουθεί να γιορτάζει τα Χριστούγεννα, όπως ο πόλεμος εξακολουθεί να μαίνεται σε διάφορες πλευρές του πλανήτη. Ωστόσο ούτε οι εορτασμοί είναι οι ίδιοι, ούτε ο πόλεμος έχει το ίδιο πρόσωπο. Ανάμεσα σε όλες αυτές τις δραματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί τις τελευταίες δεκαετίες, ξεχωρίζει και μάλλον θα ξεχωρίζει για αρκετό καιρό ακόμα η φονική πορεία ενός φορτηγού, το οποίο ένας ισλαμοφασίστας αποφάσισε να ρίξει πάνω σε χριστουγεννιάτικη αγορά σε ώρα αιχμής, στην καρδιά της Γερμανίας. Την επόμενη μέρα η χώρα ξύπνησε όπως όλοι οι λαοί που δέχονται μία τέτοια επίθεση. Φοβισμένος, μουδιασμένος και κυρίως μπερδεμένος. Ο λόγος είναι ότι ο πόλεμος δε γίνεται μακριά τους, σε κάποια εξωτική χώρα της Ασίας, και έτσι το μόνο που θυμίζει την ύπαρξή του είναι κάτι ενοχλητικοί μαλλιάδες με μούσια που κάθε λίγο και λιγάκι κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαδηλώνουν την αντίθεσή τους. Συμβαίνει στην πόλη τους, στη γειτονιά τους, έξω από το σπίτι ή τη δουλειά τους, στο σουπερμάρκετ που ψωνίζουν, στη μπιραρία που πίνουν την μπύρα τους. Στην πραγματικότητα, το κυρίαρχο συναίσθημα των Γερμανών μετά την επίθεση ήταν σύγχυση. Από τη μία τα Χριστούγεννα, από την άλλη ο πόλεμος. Ίσως αν απευθυνόντουσαν στον Τζον Λένον να ξεπερνούσαν γρήγορα το σοκ. Αυτός τα έλεγε από τότε αλλά ποιος τον άκουγε. Εδώ κολλάει λοιπόν γάντι και το πλέον στερεότυπο: «γι’ αυτόν τον φάγανε».
