H Σιωπή…

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”27466″ img_size=”full”][vc_column_text]Γίναμε τις τελευταίες μέρες θεατές της κοκορομαχίας που στήθηκε με αφορμή τις πυρκαγιές του Δεκαπενταύγουστου. Με τους πολιτικούς μας ταγούς να στήνουν τον δικό του χορό δίπλα στο χορό της φωτιάς που έκαψε όλες αυτές τις μέρες τα λίγα εναπομείναντα δάση της χώρας μας.

Λαλίστατοι που μας έδωσαν ένα ακόμα δείγμα γραφής της ευκαιριακής αντιμετώπισης των προβλημάτων ακόμα κι όταν αυτά αφορούν μια φυσική καταστροφή. Φυσικά μες στον ορυμαγδό των καταγγελιών δεν ακούστηκε κουβέντα για την μαύρη επέτειο των 10 χρόνων από τις φωτιές που έκαψαν την Ηλεία.

Κανείς δεν ένοιωσε την ανάγκη να αρθρώσει μια λέξη έστω στη μνήμη των ανθρώπων που χάθηκαν και της τεράστιας φυσικής- οικονομικής καταστροφής που υπέστει ο νομός.

Θα περίμενε κανείς κάποιος να σηκώσει το «γάντι». Και να μιλήσει για όλα αυτά που συνέβησαν τις μαύρες εκείνες μέρες. Μα και γι’ αυτά που ακολούθησαν. Για τα τριχίλιαρα που μοιράστηκαν στους ανά την επικράτεια «πυρόπληκτους» για τα ειδικά αναπτυξιακά προγράμματα που εκπονήθηκαν και θα έρχονταν να γιατρέψουν τις πληγές που άφησαν πίσω τους οι φλόγες, για το περιβόητο ταμείο Μολυβιάτη τα εκατοντάδες εκατομμύρια δωρεών των απλών πολιτών που έσπευσαν να προσφέρουν από το υστέρημα τους συγκλονισμένοι από τις εικόνες καταστροφής του τόπου.

Να μιλήσει για το παλαιοκομματικό πλιάτσικο που στήθηκε στις πλάτες των πληγέντων, να ρωτήσει ποιοι κομματάρχες και ποιων κομμάτων «έβαλαν χέρι» στα δεκάδες εκατομμύρια για να εκπληρώσουν τα ρουσφέτια του πελατειακού τους μηχανισμού.

Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ούτε καν απ’ αυτούς που πριν δέκα χρόνια είχαν προσπαθήσει να αναδείξουν κοινοβουλευτικά την υπόθεση παρότι οι υπαίτιοι του φιάσκου ανήγαγαν τις τελευταίες φωτιές σε αντιπολιτευτικές κορώνες.

Λες και ένα αόρατο χέρι επέβαλε το πέπλο της άκρας του τάφου σιωπής…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]