Γονείς vs Εκπαιδευτικοί μια ενδοταξική διαμάχη
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”75319″ img_size=”full”][vc_column_text]
Το σημείωμα του εκδότη
Κάποτε τα σχολεία ήταν τα πιο ωραία κτίρια, που δέσποζαν μεγαλόπρεπα στα χωριά και στις πόλεις. Κάποτε ήταν οι δάσκαλοι οι μορφωμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, που είτε υπηρετούσαν το σύστημα είτε, σε περιόδους ύψιστου αυταρχισμού, το πολεμούσαν. Κάποτε οι δάσκαλοι ήταν καλλιτέχνες. Ποιητής ο Βάρναλης, μυθιστοριογράφος η Έλλη Αλεξίου, πεζογράφος ο Γιώργος Ιωάννου και άλλοι πολλοί σπουδαίοι μουσικοί και χοροδιδάσκαλοι. Κάποιοι πάλι υπήρξαν πρωτοπόροι επιστήμονες παιδαγωγοί, ωσάν τον Γληνό και την Ιμβριώτη.
Κάποτε, βεβαίως, οι δάσκαλοι ήταν και κοινωνικοί αγωνιστές. Δημοκρατικών φρονημάτων στην πλειονότητά τους, πάλεψαν για την καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας. Μα και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής ανέβηκαν στο βουνό και, ταυτόχρονα με τον ένοπλο αγώνα εναντίον του ναζισμού, ίδρυσαν σχολεία, έγραψαν σχολικά εγχειρίδια και μόρφωσαν αγροτόπαιδα, κορίτσια κι αγόρια. Και έχαιραν σεβασμού, όχι από τους αστούς, ούτε από τον εργοδότη τους, το εκάστοτε υπουργείο Παιδείας, μα από τους πένητες εργάτες και αγρότες, καθότι, αν και κακοπληρωμένοι, μάθαιναν γράμματα τα παιδιά τους.
Κάποτε… Όχι όμως και σήμερα. Η ραγδαία, μεταπολεμικά, άνοδος του μορφωτικού επιπέδου με την ταυτόχρονη οικονομική ανάπτυξη, η οποία έφερε πολλούς γονείς στους κόλπους της μικροαστικής τάξης, αντί να διευκολύνει, δυσκόλεψε τα πράγματα. Το «σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία», και δια νόμου πλέον, δεν έφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Έτσι, συχνότατα, οι γονείς παρεμβαίνουν στο εκπαιδευτικό έργο πραξικοπηματικά, παρακωλύοντάς το, έχοντας τα δικά τους αυτονόητα.
Στην επαγγελματική τους εμπειρία, οι εκπαιδευτικοί έχουν πολλά παραδείγματα γονεϊκών παρεμβάσεων. Κάθε αρχή της σχολικής χρονιάς, οι καταγγελίες έρχονται σωρό: υποδείξεις για το δάσκαλο της αρεσκείας τους, για την παιδαγωγική αντιμετώπιση άλλων παιδιών, εκφράσεις απαρέσκειας για «κακούς συμμαθητές», και εννοείται, δεικτικές παραινέσεις για τον τρόπο διδασκαλίας.
Η έκπτωση του κύρους του δημόσιου σχολείου, η αντιμετώπιση της εκπαίδευσης ως καταναλωτικό προϊόν, καθώς και το νέο πολυπολιτισμικό, λόγω προσφυγικού, δημόσιο σχολείο, με όλες τις φοβίες που ανασύρει στους οπαδούς της «καθαρότητας», οδηγεί, συχνά, «αγανακτισμένους» γονείς σε φασίζουσες συμπεριφορές.
Η εμπλοκή, όμως, των γονέων στη ζωή της σχολικής κοινότητας προάγει τον εκδημοκρατισμό της; Όταν μάλιστα διαφαίνεται πως θεωρούν εαυτούς εργοδότες, τα δε παιδιά τους πελατάκια;.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
