Γιώργος Δολιανίτης: Αντίο σε ένα σπουδαίο άνθρωπο, ένα μεγάλο φίλο της Ολυμπίας
Του Γιώργου Δεββέ
«Εφυγε», παντοτινός πλέον του ουρανού, στις 11-11-2022 ανήμερα των γενεθλίων του, σε ηλικία 84 ετών, νικημένος από την ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε τα τελευταία χρόνια. Γεννημένος στην Αθήνα το 1938 με καταγωγή από το Παλαιοχώρι Ηλείας που υπεραγαπούσε και επέλεξε ως τελευταία κατοικία, άφησε ανεξίτηλο στίγμα στην προσωπική διαδρομή του.
Τρείς ήταν οι μεγάλες αγάπες του Γιώργου Δολιανίτη:
Το «Κέντρο Σπουδών και Ερευνών Γ.Ι. Δολιανίτη», ουσιαστικά το πρώτο ιδιωτικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα,ασχολήθηκε αποκλειστικά με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τομείς που μέχρι τότε δεν είχαν εισαχθεί στα προγράμματα σπουδών των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας μας, όπως: Ψυχολογία, Λογοτεχνία, Επικοινωνιολογία, Ελληνική Γλώσσα και Πολιτισμός για ξένους, Αφρικανικές και Αραβικές Σπουδές, Ανατολικές Γλώσσες κλπ. Απόφοιτοι του Κέντρου, από το 1971, γινόντουσαν δεκτοί, σε Ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια,μεταξύ των οποίων και η Σορβόννη, στο τελευταίο μάλιστα έτος σπουδών και φυσικά συνέχιζαν και σε επίπεδο μεταπτυχιακών σπουδών όσοι το επιθυμούσαν.
Η «Βιβλιοθήκη Γ.Ι. Δολιανίτη» που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της λειτουργίας του ομώνυμου Εκπαιδευτικού Οργανισμού, αριθμεί σήμερα χιλιάδες τόμους σπανίων βιβλίων, φυλλαδίων, χαρακτικών και εντύπων. Ενδεικτικά αναφέρουμε.
Σπάνια βιβλία για την Ελληνική Γλώσσα, της περιόδου 1476-1900, τα οποία υπερβαίνουν τους 300 τίτλους.
15.000 τίτλους λογοτεχνικών βιβλίων και περιοδικών, εκ των οποίων 786 του 19ου αιώνα.
Το Αρχείο Τύπου (Ελλαδικού και Εξω-ελλαδικού Ελληνισμού) αριθμεί χιλιάδες τίτλους, με 2000 τίτλους Αθηναϊκών Εφημερίδων και Περιοδικών, από το 1826 έως και το 1950 και 600 τίτλους εφημερίδων από την προεπαναστατική περίοδο, 1811 έως και το 1950.
“Τεκμήρια για τα «ΟΛΥΜΠΙΑ» : 1859, 1870, 1875, 1888-89.
Βιβλία και Έντυπα της Βιβλιοθήκης έχουν χρησιμοποιηθεί επανειλημμένως, από Κρατικούς, Δημοτικούς και άλλους φορείς, σε Εκθέσεις στην Ελλάδα και το Εξωτερικό.
Το εξειδικευμένο Ολυμπιακό Αρχείο του Γ. Δολιανίτη (Βιβλία, Φυλλάδια, Κανονισμοί, Χαρακτικά, Μετάλλια, Εφημερίδες, Περιοδικά, Ολυμπιακά Γραμματόσημα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 και των Ολυμπιακών Αγώνων Αθήναι – 1906, όπως είναι η επίσημη ονομασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 1906, που ανιστόρητα ονομάζονται «Μέσο-ολυμπιάδα». Τμήμα του Ολυμπιακού Αρχείου του Γ. Δολιανίτη, έχει εκτεθεί τιμητικά στο Κάλγκαρι, στη Σεούλ, στη Βαρκελώνη, στην Ατλάντα και το Σύδνεϋ, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων, στο Μόντρεαλ και το Πεκίνο, στο πλαίσιο των Διεθνών Συνεδρίων των Εθνικών Αρχείων, που διοργανώνει η ΟΥΝΕΣΚΟ, στα εγκαίνια του Ολυμπιακού Μουσείου της Δ.Ο.Ε. στη Λωζάννη και σε άλλες πόλεις του εξωτερικού: Ρώμη, Βενετία, Παρίσι, Μόναχο, Στοκχόλμη, Λονδίνο, Ν. Υόρκη, Σικάγο, Ρίο ντε Τζανέιρο, Λίμα του Περού, Σαντιάγο της Χιλής, στο πλαίσιο ειδικών εκδηλώσεων, αποσπώντας 35 χρυσά μετάλλια σε Εθνικές, Περιφερειακές και Διεθνείς Εκθέσεις.
Για όλη αυτή την δράση του ο Γιώργος Δολιανίτης είχε τιμηθεί από δεκάδες φορείς, Ολυμπιακές Επιτροπές, Κινήματα Ειρήνης, Δήμους από κάθε γωνιά του πλανήτη μας. Είχε διατελέσει αριστίδην μέλος της Εφορείας της Διεθνούς Ολυμπιακής Ακαδημίας και εκλεγμένο μέλος του Eκτελεστικού Συμβουλίου της Commission F.I.P.O. της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, όταν προήδρευε ο αείμνηστος Χουάν Αντόνιο Σάμαρανγκ.
Γνώρισα τον Γιώργο Δολιανίτη την δεκαετία του 1980 από την συμμετοχή του στα κινήματα ειρήνης και τους αγώνες του για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ήταν η περίοδος όπου ο Δήμος Αρχαίας Ολυμπίας αναζητούσε για την Ολυμπία ένα διακριτό ρόλο στο σύγχρονο Ολυμπιακό Κίνημα. Ο Γιώργος Δολιανίτης υπήρξε ο πολύτιμος συμπαραστάτης του. Τον διέκρινε το πάθος στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης της Ελληνικής Πολιτείας και της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για την ανάδειξη της Ολυμπίας σε ένα παγκόσμιο Κέντρο για τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό και την Ειρήνη. Ήταν από τους πρωτεργάτες στην ίδρυση του ΔΟΚΕΠ του Διεθνούς Ολυμπιακού Κέντρου Ειρήνης και Πολιτισμού, την ιδρυτική διακήρυξη του οποίου παρουσίασε τον Νοέμβριο του 1983 ο αείμνηστος Γιάννης Σεφερλής. Η ίδρυση του ΔΟΚΕΠ – δυστυχώς όχι και η λειτουργία του- αποτέλεσε το εφαλτήριο όλων των μετέπειτα προσπαθειών του Δήμου για την διεθνή καταξίωση της Γενέτειρας του Ολυμπισμού. Ήταν επίσης ο άνθρωπος που μας έμαθε ότι δίπλα στον Κουμπερντέν υπήρχε και ο Δημήτρης Βικέλας, ότι η αναβίωση των ολυμπιακών αγώνων του 1896 δεν ήρθε ξαφνικά, αλλά ήταν αποτέλεσμα και της μεγάλης Ελληνικής προσπάθειας που είχε ξεκινήσει με την διοργάνωση των «Ολυμπίων» το 1859, 1870, 1875, 1888-89.
Στο ίδιο διάστημα ο Γιώργος Δολιανίτης αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του στην δημιουργία ενός συνδέσμου πόλεων, με έδρα την Αρχαία Ολυμπία, πόλεων που συμμετείχαν στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες και με στόχο την διάδοση του αυθεντικού ολυμπιακού πνεύματος. Μια Ολυμπιακή Αμφικτυονία κοινωνιών θα την ονομάζαμε σήμερα. Για το σκοπό αυτό και με προσωπικά του πάντοτε έξοδα, πραγματοποιήσαμε αρκετά ταξίδια ξεκινώντας από την Νότια Ιταλία – την Μεγάλη Ελλάδα – όπου είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε πολλούς ανθρώπους ένθερμους υποστηρικτές της ιδέας. Η ιδέα στο συνολό της αφορούσε Πόλεις από όλη σχεδόν την Μεσόγειο και η υλοποιησή της απαιτούσε βέβαια και την στήριξη της Ελληνικής Πολιτείας, που όμως δεν έγινε κατορθωτό να υπάρξει. Αντιλαμβανόμαστε όλοι την ανυπολόγιστη διπλωματική σημασία –πέρα από την πολύτιμη Ολυμπιακή της αξία- που θα είχε για την Χώρα μας, σήμερα που ο πολιτισμός και εν τέλει η ίδια η ιστορία της Μεσογείου αμφισβητούνται με τόσο έντονο τρόπο.
Όλο αυτό το έργο, όλη αυτή η ανιδιοτελής προσφορά στην Ελλάδα και στην Ολυμπία αποτελεί και την μεγάλη παρακαταθήκη του Γιώργου Δολιανίτη. Χρέος όλων μας (Ελληνική Πολιτεία, Δήμος ,κ.λ.π.) είναι η αξιοποίηση των τεκμηρίων, των στοιχείων, των προτάσεων και ιδεών του για την ανάδειξη της ουσιαστικής ιστορίας αναβίωσης των ολυμπιακών αγώνων και των πανανθρώπινων αξιών που εμπεριέχουν, προς όφελος των γενιών που έρχονται και του Ολυμπιακού κινήματος γενικότερα.
Ο Δήμος Ολυμπίας εκτιμώντας το πατριωτικό και ολυμπιακό έργο του, στη συνεδρίαση του Δημοτικού του Συμβουλίου της 23-11-2015, τον ανακήρυξε επίτιμο δημότη του.
Θα τελειώσω αυτή τη σύντομη αναφορά στον σπουδαίο αυτό άνθρωπο με μια φράση με την οποία συνήθως τελείωνε τις επιστολές του αναφερόμενος στην Ολυμπία. «…….. ο Τόπος αυτός στον οποίο δεν γεννήθηκε απλά το ολυμπιακό πνεύμα, αλλά εβιώθη για 1200 χρόνια, πρέπει να παραμείνει Ιερό ζωντανό, κρυστάλλινη πηγή του Ολυμπιακού πνεύματος στους αιώνες.»
