Γιατροί και νοσηλευτές του ΕΣΥ σε απόγνωση

Στον αριθμό-ρεκόρ των 10.000 έφτασαν οι αποχωρήσεις από τα δημόσια νοσοκομεία τα τελευταία δυόμισι χρόνια.

Η συγκλονιστική επιστολή-κραυγή αγωνίας μιας ανώνυμης νοσηλεύτριας από το Θριάσιο.

Παραιτούνται ο ένας μετά τον άλλον οι υγειονομικοί από νοσοκομεία και από Κέντρα Υγείας, καθώς αδυνατούν να αντεπεξέλθουν με αξιοπρέπεια στις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας και στα εξουθενωτικά ωράρια που χρόνο με τον χρόνο επιδεινώνονται εξαιτίας των τεράστιων ελλείψεων που έχει δημιουργήσει η εγκατάλειψη του ΕΣΥ. Σύμφωνα με την Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημόσιων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ), τα τελευταία δυόμισι χρόνια οι αποχωρήσεις έχουν φτάσει τις 10.000. Μόνο το 2023 αποχώρησαν 3.000 εργαζόμενοι, ενώ, σύμφωνα με την Ομοσπονδία, και το 2024 θα φύγουν άλλοι τόσοι.

Οι κραυγές αγωνίας και απόγνωσης αμέτρητες, καθημερινές. Ανάμεσά τους, εκείνη μιας ανώνυμης νοσηλεύτριας στην Πνευμονολογική-Covid Κλινική του «Θριάσιου» Γενικού Νοσοκομείου Ελευσίνας, που έστειλε επιστολή στην «Εφ.Συν.» ζητώντας βοήθεια, ζητώντας να ακουστεί η φωνή των νοσηλευτών! Με «θυμό και απόγνωση» μας γράφει η εργαζόμενη, μη γνωρίζοντας αν θα αλλάξει κάτι, αλλά γνωρίζοντας ότι «πρέπει οπωσδήποτε η φωνή μας να ακουστεί, έστω κι αυτό».

Μια εργαζόμενη που ξεκαθαρίζει ότι αγαπάει τη δουλειά της, την επέλεξε και δεν το μετανιώνει, «οι συνθήκες όμως εργασίας είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτικές. Αναλαμβάνουμε βάρδια τα απογεύματα και τις νύχτες 2 ή το πολύ 3 νοσηλεύτριες για 30 ή παραπάνω ασθενείς. Ανάμεσα στους οποίους και βαρέως πάσχοντες, ακόμη και διασωληνωμένοι, οι οποίοι απαιτούν εξαιρετική προσοχή και φροντίδα. Τις περισσότερες φορές δεν κάνουμε διάλειμμα ούτε για 2 λεπτά σε ένα οκτάωρο. Δεν προλαβαίνουμε να πιούμε νερό, να φάμε κάτι για να πάρουμε δυνάμεις και, αλήθεια σας λέω, στην τουαλέτα πάμε τρέχοντας, μη συμβεί κάτι στο μεταξύ. Νιώθουμε λοιπόν ότι δουλεύουμε σε απάνθρωπες συνθήκες», αφηγείται.

Στο τμήμα της υπάρχουν νοσηλεύτριες μονογονείς με ανήλικα παιδάκια προς τις οποίες δεν υπάρχει καμία κατανόηση ως προς τη ρύθμιση του προγράμματος. Όσοι έχουν παππούδες και γιαγιάδες κοντά είναι τυχεροί, υπάρχουν όμως και περιπτώσεις εργαζομένων που είναι από επαρχία και τα παιδιά τους παραμένουν μόνα στο σπίτι, ενώ δεν υπάρχει χρόνος ούτε για την παραμικρή τηλεφωνική επικοινωνία μαζί τους κατά τη βάρδια. «Στο πονεμένο μου τμήμα επίσης υπάρχουν τουλάχιστον τρεις νοσηλευτές με αυτοάνοσα. Συνάδελφος με πρόβλημα στη μέση, που αποκτήθηκε από την εργασία, το οποίο απαιτεί χειρουργική επέμβαση. Συνάδελφος που χειρουργήθηκε για καρκίνο στον θυρεοειδή. Συνάδελφος που κοντεύει να χάσει την όραση στο ένα μάτι λόγω έντονου στρες. Συνάδελφος που λαμβάνει αντικαταθλιπτική αγωγή. Η λίστα είναι μεγάλη», μας γράφει.

Στην τρέχουσα περίοδο, το μισό προσωπικό της κλινικής αρρώστησε με γρίπη και άλλες ιώσεις. Εκείνοι που παρέμειναν δούλεψαν ασταμάτητα με ένα μόνο ρεπό την εβδομάδα και συνεχόμενες βάρδιες. «Πολλά παράνομα ωράρια είναι σύνηθες φαινόμενο στο επάγγελμά μας, όπως το πρωί-νύχτα ή το απόγευμα-πρωί. Δεν διαμαρτυρόμαστε όμως γιατί φοβόμαστε την τιμωρητική διάθεση της διοίκησης», αποκαλύπτει αναφέροντας ότι «η προϊσταμένη του τμήματος έχει γραπτώς πάρα πολλές φορές ζητήσει ενίσχυση του αριθμού των νοσηλευτών, αλλά δεν έχει εισακουστεί».

«Είμαστε στα όρια της κατάρρευσης», μαρτυρά και αποκαλύπτει πως υπάρχουν νοσηλευτές που έχουν άλλη αντιμετώπιση, δεν τους κουνάει κανείς και λόγω «μέσου» έχουν τοποθετηθεί σε μικρά ή εύκολα τμήματα. «Είμαστε σε απόγνωση. Ο φόβος μάς κρατάει. Όταν η νοσηλευτική διεύθυνση του νοσοκομείου ανεβαίνει σπάνια στον 4ο όροφο του νοσοκομείου, μας κάνει παρατηρήσεις για τα σκονισμένα ράφια, το χρώμα της ζακέτας και των παπουτσιών μας. Γνωρίζει τον πόνο μας, αλλά είναι προκλητικά αδιάφορη απέναντί μας», επισημαίνει.

«Αυτό που συμβαίνει πρέπει να ακουστεί και πρέπει να αλλάξει», τονίζει. «Όταν από την εξάντληση μας συμβεί κάποιο τραγικό λάθος σε βάρος ασθενούς, όταν ακούσετε για ομαδικές παραιτήσεις νοσηλευτών από τα δημόσια νοσοκομεία, όταν γυρνώ με μισόκλειστα από την κούραση μάτια οδηγώντας για το σπίτι μου και πάθω κάποιο ατύχημα, θα είναι πια πολύ αργά. Σας παρακαλώ, αν έχετε κάποιον τρόπο, βοηθήστε μας. Θέλουμε να ακουστεί η φωνή μας».

Αλλη μια ηχηρή παραίτηση

Πρόσφατη είναι η παραίτηση της Αναστασίας Γαρμπή, γιατρού-ορθοπεδικού, επιμελήτριας Α’ στην Ορθοπεδική Κλινική του Γενικού Νοσοκομείου Ρεθύμνου. Ακόμα μίας γιατρού με εξαιρετικό επιστημονικό έργο, που επέλεξε να εργαστεί στο ΕΣΥ και να του αφιερώσει τη ζωή της, αλλά τώρα η συνείδησή της τής υπαγορεύει να αποχωρήσει.

Υστέρα από 25 χρόνια στο δημόσιο σύστημα υγείας, η ίδια αναφέρει ότι «το κάστρο πέφτει όταν οι πολεμιστές εξουθενώνονται από τον υπερβολικό φόρτο της εργασίας σε βάθος χρόνου και πέφτουν ένας ένας και οι διοικούντες κάνουν τα στραβά μάτια πίσω από τα πλασματικά στατιστικά τους γιατί… έτσι τους λένε»! Διοικούντες που όταν τους είπε «μη με πιέζεις άλλο, δεν αντέχω, κάνω λάθη, με αναγκάζεις σε παραίτηση», απάντησαν «κάνε ό,τι νομίζεις».

«Δεν ξέρω εάν σε αυτό το “θέατρο” είμαστε για γέλια ή για κλάματα!», καταλήγει, ευχαριστώντας όλους τους συναδέλφους της, νοσηλευτές και προσωπικό, για την πολύ καλή συνεργασία όλα αυτά τα χρόνια και ευχόμενη «καλή δύναμη».

Τι λένε ΠΟΕΔΗΝ και ΟΕΝΓΕ

«Αποχωρούν γιατροί, νοσηλευτές και λοιπό προσωπικό προς συνταξιοδότηση ή για δουλειά στο εξωτερικό με καλύτερες συνθήκες εργασίας και απείρως καλύτερες αμοιβές ή ακόμη και για τον ιδιωτικό τομέα που πια στη χώρα μας σε πολλές περιπτώσεις προσφέρει καλύτερες αμοιβές», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Μιχάλης Γιαννάκος, πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, και επισημαίνει: «Δεν πρόκειται να προσελκύσουμε γιατρούς με 1.850 ευρώ τον μήνα, νοσηλευτές ή διασώστες με 800 ευρώ τον μήνα, τραυματιοφορείς με 650 ευρώ τον μήνα».

«Αποχωρούν γιατροί γιατί δεν ανέχονται την υποβάθμιση του ιατρικού έργου και την απαξίωση τόσο των ίδιων όσο και των ασθενών τους. Δεν δέχονται να γίνονται συνέχεια το μπαλάκι για να καλυφθούν οι τρύπες με μπαλώματα, με τη μεταφορά γιατρών από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από πόλη σε πόλη. Δεν δέχονται να υποβαθμίζονται συνεχώς οι υπηρεσίες που παρέχουν στους ασθενείς τους», τονίζει στην «Εφ.Συν.» η Αφροδίτη Ρέτζιου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ).

Ο Μ. Γιαννάκος κάνει λόγο για «τσουνάμι παραιτήσεων, φεύγουν 200 με 300 εργαζόμενοι τον μήνα, χωρίς να προσλαμβάνεται κανείς», επισημαίνει και προσθέτει πως με τους ρυθμούς που κινείται το ΑΣΕΠ «ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα», εξηγώντας πως η προκήρυξη του 2019 ξεκινάει τώρα με πενταετή καθυστέρηση. Ενδεικτική του εργασιακού μεσαίωνα των υγειονομικών είναι η πρόσφατη παραίτηση τουλάχιστον 500 νοσηλευτών για να γίνουν σχολικοί φύλακες (!), περιγράφει.

Την ίδια ώρα η χώρα διαθέτει τα λιγότερα νοσοκομειακά κρεβάτια -3,5 ανά 1.000 κατοίκους- όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 5,3 ανά 1.000 κατοίκους. Και αυτές οι 3,5 κλίνες ανά 1.000 κατοίκους είναι κυρίως στα χαρτιά, μας λέει. «Δεν είμαστε αισιόδοξοι, διότι δεν φαίνεται διατεθειμένη η κυβέρνηση να δώσει χρήματα για τη δημόσια υγεία», υπογραμμίζει ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.

Διαμαρτυρίες για τις εξαντλητικές μετακινήσεις από γιατρούς της Θεσσαλονίκης

Πηγή: Efsyn.gr