Για τον Μάκη Μικελόπουλο

Αυτές τις ώρες του τελευταίου αποχαιρετισμού του φίλου μας Μάκη Μικελόπουλου,  περνάνε μπροστά μου, σαν κινηματογραφική ταινία, 60 χρόνια φιλίας και κοινής διαδρομής. Από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου στο Αρρένων Πύργου,τα χρόνια της αθωότητας και της πλάκας, μέχρι τις πρώτες απόπειρες να ξεφύγουμε από το βραχνά της μιζέριας της επαρχίας και της μελαγχολίας της βροχής. Τον βλέπω σαν χθές, πάντοτε παρόντα.Με το άσπρο παντελόνι και άρωμα κινηματογραφικού αστέρα, στις βόλτες της Kυριακής και τις καθιερωμένες περαντζάδες στους επιτάφιους. Παρών όταν βγάλαμε τη νεανική εφημερίδα ΠΟΡΕΙΑ, παρών στις γραμμές του «επαναστατικού» μας συλλόγου ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ, που στεγαζόταν στο εγκαταλειμμένο κτήριο του Γυμνασίου Θηλέων της οδού Γορτυνίας. Και παρών στην ομάδα των μαθητών, που αυθόρμητα, για να υποστηρίξουμε την εκπαιδευτική μεταρρύθμισητου Παπανούτσου, στο ξέσπασμα της μεγάλης απεργίας των εκπαιδευτικών, κυκλώσαμε μια νύχτα το Γυμνάσιο Αρρένων με πανώ και συνθήματα. Και ύστερα,στα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας, παρών στους αγώνες και τα κυνηγητά. Ρομαντικός και ονειροπόλος, δοτικός και ταπεινός, άνθρωπος ελεύθερος. Ως υπάλληλος της Τοπογραφικής Υπηρεσίας Ηλείας είχε θέσει τον εαυτό του κυριολεκτικά στην υπηρεσία των πολιτών.

Είχε την τύχη να συναντήσει στο δρόμο του τη Φρύνη και να δημιουργήσει μαζί της μια εξαιρετική οικογένεια. Ο Γιώργος υπήρξε ο στόχος της ζωής του και το καμάρι του. Στη Φρύνη και τον Γιώργο μπορώ μόνο να πω: Ο πόνος της απώλειάς σας είναι και δικός μας πόνος.

Λείπουν ήδη πολλοί από τις φωτογραφίες της παρέας. Ο Σταύρος, ο Σπύρος, ο Δημήτρης, ο  Κώστας, ο Θανάσης. Ο Μάκης θα τους βρεί. Καλό του ταξίδι.

Πύργος 26-12-2023

Μάκης Παρασκευόπουλος