Αρκετοί από τους Έλληνες φοιτητές που μορφώνονται σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια έχουν προσαρμοστεί στις κοινωνικές και κλιματικές συνθήκες, αλλά και στην αγορά εργασίας των χωρών που επέλεξαν. Υπάρχουν κι άλλοι, όμως, που αναγκάστηκαν μεν να κάνουν  σπουδές στην Ευρώπη, αλλά περιμένουν πώς και πώς να τις ολοκληρώσουν και να φύγουν το ταχύτερο δυνατόν από εκεί. Δεν είναι ζωή αυτή, λένε, δεν είναι ζεστοί άνθρωποι οι Ευρωπαίοι, αυτοί που ζουν κυρίως στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.

Όσοι προβάλλουν αυτές τις αιτιάσεις δεν αμφισβητούν τόσο τις συνθήκες διαβίωσης, που είναι αρκετά υψηλές, όσο τον τρόπο που ζουν, που επικοινωνούν μεταξύ τους, που [δεν] εκφράζουν ελεύθερα τα συναισθήματά τους, που είναι τόσο ιδιοτελείς, τόσο επιφυλακτικοί, τόσο φοβισμένοι στις μεταξύ τους σχέσεις.

Ναι, αλλά τι σημαίνει ευρωπαϊκός τρόπος ζωής έπειτα από όλα αυτά; Στέκεται ως όρος αυτός ο όρος; Δεν είναι οιονεί αντιφατικός και γελοίος; Δεν είναι πρότυπο ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, όσο κι αν λάμπει, όσο κι αν έχει επιβληθεί, με τη σημαντική και καταλυτική βοήθεια του αμερικανικού τρόπου ζωής, ο οποίος έχει κατακυριεύσει αγορές και συνειδήσεις, ένοχες και αθώες ψυχές. Να νιώθεις κάπως σαν πολίτης, ναι, δεν είναι βέβαιο όμως ότι αυτό αρκεί για ένα σύστημα που κομπάζει για τις «υπηρεσίες» που προσφέρει στους υπηκόους.