Για την πόλη που κάθε μέρα ματώνει

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”100289″ img_size=”full”][vc_column_text]Πόση Κανονικότητα μπορεί να αντέξει μια πόλη; Και τι σημαίνουν οι εξαγγελίες ότι η Κανονικότητα αυτή θα αλλάξει από μια άλλη που παραμένει ακόμα στον χώρο του μη πραγματικού, του φανταστικού; Πόσο είναι πραγματοποιήσιμη η εξαγγελθείσα μεταμόρφωση σε μιαν άλλη πόλη, όπου θα εξαλειφθεί κάθε ίχνος αταξίας ή ανομίας: σβησμένα φώτα, σβησμένες ελπίδες και ψυχές, και τα γκράφιτι που μουντζουρώνουν κάθε κενό; Και τι λογής θα είναι η πόλη που, αν οι εξαγγελίες πραγματοποιηθούν, θα αναδυθεί στη θέση αυτής εδώ;

Η φωτεινή μεγαλούπολη με τις λεωφόρους και τα βουλεβάρτα, τα μνημεία, τα παλάτια των πλουσίων, τους τραπεζίτες, τους δημοσιογράφους τις στοές και τις μικροαστικές γειτονιές.. Το ορατό παρελαύνει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια, αλλά το «υπόγειο» ενεδρεύει.Αν σκύψουμε, αν αφουγκραστούμε, κάτω από τα πόδια μας θα ακούσουμε τη θυμωμένη φωνή των μπαζωμένων ποταμών. Μιλούν για τη μέρα που κάτι θα τους κάνει να βγουν στο φως. Μακάρι όχι σαν πλημμύρα εκδικητική, αλλά, όπως λέει ο Σοφοκλής στο τέλος της «Ηλέκτρας» του, ως έξοδος εις ελευθερίαν.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]