Για την Παγκόσμια ημέρα Μουσικής
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”91629″ img_size=”full”][vc_column_text]
Χωρίς τη μουσική θα ταν η ζωή ένα λάθος…
Χάνουν υπερβολικά πολλά όσοι απέχουν από την μουσική. Όσοι δεν την έχουν στη ζωή τους, όσοι δεν της δίνουν σημασία, όσοι την αφήνουν καθημερινά να τους γλιστρήσει μέσα από τα χέρια. Γιατί η μουσική είναι σαν την αγάπη. Υπάρχει πάντα και παντού. Μπορεί να δημιουργηθεί από το τίποτα και ξανά εκεί να καταλήξει… Στη σιωπή, αν και ακόμα και η παύση έχει μουσική. Μια γυναίκα μόνη, κάθεται σ’ ένα τραπέζι και ξαφνικά ανοίγει το στόμα της κι αναγαλλιάζει το πέλαγο. Τραγουδά ένα ριζίτικο, ένα ιρλανδικό νανούρισμα, ένα παθιασμένο φλαμένκο, ένα παραδοσιακό μπλουζ, ένα αφρικανικό σκοπό, μια αραβική προσευχή, μία κινέζικη μελωδία. Όλα είναι διαφορετικά, και όλα μοιάζουν μεταξύ τους. Ακόμη κι αν δεν υπήρχε η πεντατονική κλίμακα, η κλίμακα της φύσης και του ανθρώπου, και πάλι θα επιτελούνταν όλες εκείνες οι λειτουργίες που είναι συνυφασμένες με τη ζωή. Με την ομορφιά του έρωτα, με την φλόγα του πόθου, με την ζεστασιά της αγάπης, με την ευτυχία της φιλίας, με την απογοήτευση της απόρριψης, με την θλίψη του πόνου, με την παρηγοριά της απώλειας. Είναι η μουσική, ο αγιασμός της τέχνης. «Είναι η μουσική στη συνείδησή μας, ο χορός στο πνεύμα μας, με τα οποία δεν θέλουν να εναρμονιστούν όλες οι πουριτανικές λιτανείες, τα ηθικά κηρύγματα και η χρηστότητα…» (Πέρα από το καλό και το κακό). Ανοίγει το στόμα της, αλλά και το στόμα της να μην άνοιγε, η μουσική δουλεύει πάντα μέσα της, κυλάει στο αίμα της. Η μουσική ανυψώνει τη ζωή σε κάθε της μορφή και αυτό δεν είναι ανάγκη να στο επισημάνει ένας Νίτσε, παρότι έχει τόσο, μα τόσο δίκιο. Χωρίς αυτήν, όλα θα έμοιαζαν λάθος.
«Πόσα λίγα χρειαζόμαστε για την ευτυχία! Τον ήχο ενός αυλού… Χωρίς τη μουσική θα ταν η ζωή ένα λάθος» (Το λυκόφως των ειδώλων)[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
