Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά,

στου κόλπου τη ζέστη χωμένος βαθιά

εσύ κοιλοπονάς, μα εγώ δεν βγαίνω

να ξαναγεννηθώ δεν την παθαίνω

Τζιμής Πανούσης

“Μια μέρα θα κάνεις και συ παιδιά και θα καταλάβεις… Μόνο τότε θα με θυμηθείς”. Μου τα έλεγε και γω γελούσα, σαν παιδί που ήμουν. Ό,τι και να μου έλεγε, δεν θα καταλάβαινα. Ό,τι και να πουν δεν τις καταλαβαίνεις. Μετά όμως έρχεται μια μέρα που ακούς το πρώτο κλάμα του δικού σου παιδιού . Τότε μόνο αρχίζεις να νιώθεις για τι πράγμα σου μιλούσε. Τότε αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι δεν θα κάνεις ποτέ ξανά γλυκό ύπνο. Είναι το τίμημα που θα πληρώνεις μια ζωή για την απεριόριστη αγάπη που σε πλημμυρίζει από τότε, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε λεπτό που περνάει. Μου πήρε αρκετό καιρό να παραδεχθώ μπροστά της το λάθος μου. Ένιωθα άσχημα μάλλον γιατί την είχα αδικήσει κάπως, αφού πάντα έτεινα να υποτιμώ. Αλλά η ίδια εννοείται πως δεν μου κρατούσε “κακία” γιατί ήξερε. Η μάνα ξέρει γιατί γεννιέται κι αυτή μαζί με το παιδί της. Ο ίδιος ο τοκετός είναι γνώση. Ξέρει ακόμη κι όταν δεν ξέρει τίποτα, γιατί η διαίσθησή της για το (κάθε) “σπλάχνο” της είναι σχεδόν αλάνθαστη. Στην άκρη του μυαλού της “παίζει” πάντοτε το ίδιο θέμα, ακόμη και όταν τα “παιδιά”, έχουν γίνει πια ολόκληροι άντρες και γυναίκες: “Τι να κάνει άραγε το παιδί μου; Είναι καλά; Κι αν δεν είναι, γιατί δεν μου μιλάει; Γιατί δεν μου λέει τι έχει;”. Θέλει γερά νεύρα και πολύ μεγάλη υπομονή για να τα βγάλεις πέρα με όλες αυτές τις προκλήσεις. Γι’ αυτό και γω σήμερα, δεν θα πω παραπάνω απ’ όσα χρειάζονται. Μόνο θα σημειώσω πως θαυμάζω με όλη μου την καρδιά τη μάνα, και κάθε μάνα η οποία αγωνίζεται καθημερινά να ζήσει και να βοηθήσει τα παιδιά της. Την ευχαριστούμε, την αγαπούμε, και τις αποδίδουμε απεριόριστο σεβασμό. Γιατί αν τούτος ο κόσμος συνεχίζει ακόμη να υπάρχει, οφείλεται αναμφίβολα σ’ εκείνη.