Για μαμάδες παιδιών με αναπηρία που βαδίζουμε αγκαλιά με τους αγγέλους μας…

Της Αγαθής Ρηγοπούλου

Τι σκέφτομαι;;;

Τις μαμάδες συνοδοιπόρους που βαδίζουμε τον ίδιο δρόμο του Γολγοθά μας αγκαλιά με τους αγγέλους της ζωής μας.

Γι’αυτες θα μιλήσω…..

Λοιπόν κύριες και κύριοι ζούμε σε μια κοινωνία υποκρισίας και αδιαφορίας γενικά… και ειδικά στα άτομα με αναπηρία.

Η κοινωνία μας το κράτος ο σύγχρονος ΚΑΙΑΔΑΣ των παιδιών μας και κατ’επέκταση δικός μας.

Για να εξιλεωθεί η συνείδηση του κράτους θυμούνται μια φορά το χρόνο στις 3 Δεκεμβρίου άντε και Χριστούγεννα -Πάσχα ότι υπάρχουν ανάμεσα τους τα διαφορετικά παιδιά μας…

Επίσης μας δίνουν και ένα ψευτοεπίδομα… μας έδωσαν κι ένα βοήθημα να μας ρίξουν στάχτη στα μάτια… και έτσι κοιμούνται με ήσυχη συνείδηση …..

Το 24ωρο μιας μάνας με το διαφορετικό παιδί της είναι πολύ δύσκολο.. Εκτός από την καθημερινή φροντίδα υγιεινής, σίτισης (γιατί μιλάμε για παιδιά που δεν αυτοεξυπηρετούνται) πρέπει να αντιμετωπίσει τις εκρήξεις της συμπεριφοράς του παιδιού με υπομονή και αγάπη. Υπάρχουν βραδιά που δεν κοιμάται γιατί το παιδί είναι ανήσυχο.

Προσωπική ζωή δεν υπάρχει…

Πολλές μητέρες έχουν εγκαταλείψει τη δουλειά τους για να αφοσιωθούν στο παιδί τους.

Ποια μέριμνα υπάρχει γι’ αυτές τις μητέρες;;; Καμία δυστυχώς…

Και επιπλέον να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις της υπόλοιπης οικογένειάς.

Η ψυχολογία μας πρέπει να είναι καλή για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε… πως όμως;;;

Μπορεί λοιπόν κάποιος να έρθει στη θέση μας;;;

Πολλοί μας λένε είσαι δυνατή…

Ποιος σας είπε ότι είμαστε πάντα έτσι;;;

Ποιος σας είπε ότι δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μας να φύγουμε μαζί με το παιδί μας;;

Ποιος σας είπε ότι δεν σκεφτόμαστε το μετά από μένα τι;;;;;

Ποιός σας είπε ότι δεν χρειαζόμαστε βοήθεια ;;;;

Φωνάζω διαμαρτύρομαι για τις ανύπαρκτες δομές στην πόλη μου για την ανύπαρκτη ψυχολογική υποστήριξη που χρειαζόμαστε.

Για την εκπαίδευση, τις σχολικές δομές που στεγάζονται σε ληγμένα λιωμένα…..

Κανένας δυστυχώς δεν ακούει….

Κωφεύουν όλοι και “νίπτουν τας χείρας τους” ωσάν Πόντιοι Πιλάτοι…..

Αν λοιπόν φίλοι μου ενδιαφέρεστε

πραγματικά και όχι υποκριτικά συστρατευτείτε δίπλα μας για να μπορέσουμε όλοι μαζί να δημιουργήσουμε κοινωνική μέριμνα και δικαιώματα για τα διαφορετικά παιδιά μας…..

Και αυτή η χρονιά ας γίνει χρονιά ΑΠΟΔΟΧΗΣ- ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ και ΑΛΗΘΙΝΗΣ μέριμνας των ανθρώπων με αναπηρία.

Είναι στο χέρι μας!!!!