Γεώργιος Θ. Ντοάς: Απών Πολίτης
Στις πρόσφατες ευρωπαϊκές εκλογές, η αποχή των πολιτών-εκλογέων έφτασε στο ποσοστό του 61% που είναι το μεγαλύτερο σε σχέση με όλες τις εκλογές από την μεταπολίτευση (1974) μέχρι σήμερα.
Δεν είναι όμως μόνο ο απέχων πολίτης, η μόνη και μείζων αιτία που το πολίτευμα αιμορραγεί ακατάσχετα, είναι και η δική μας ευθύνη, ως πολιτών, έναντι αυτού.
Είμαστε εξίσου συνυπεύθυνοι ως συμμετέχοντες στην εκλογική διαδικασία, ξεχνώντας όμως μετά την άσκηση του δικαιώματός μας, το χρέος της ενεργού παρουσίας μας στα πολιτικά δρώμενα, αυτοεξοριζόμενοι από τον δημόσιο χώρο.
Είναι προφανές ότι από τη δημοκρατία δεν απορρέουν μόνο δικαιώματά μας, αλλά και το ηθικό χρέος μας προς αυτήν.
Έχουμε το ηθικό χρέος να εξέλθουμε από την αδιαφορία μας και την απάθειά μας, συλλογιζόμενοι και κρίνοντας αν το πολίτευμα λειτουργεί σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη του ή κατά παραβίασή του.
Έχουμε το ηθικό χρέος να προστατεύουμε το πολιτικό αυτεξούσιό μας, την αδέσμευτη βούλησή μας και επιλογή μας, χωρίς εξαρτήσεις, προκαταλήψεις, παραπλανήσεις και προκαθορισμούς.
Έχουμε το ηθικό χρέος να αποτρέπουμε τη νόθευση του εκλογικού αποτελέσματος, που επιφέρει η εκλογική αποχή μας, κιβδηλοποιώντας έως καταστρέφοντας, την πολιτειακή αρχή της πλειοψηφίας για την κτήση της εξουσίας.
Έχουμε το ηθικό χρέος να επιλέγουμε ως αντιπροσώπους μας όσους εγγυώνται την ικανότητα το ήθος, τη θέληση, την αγωνιστικότητα, για το στέρεο παρόν και το ελπιδοφόρο μέλλον της χώρας και των τόπων της.
Έχουμε το ηθικό χρέος να αρνούμαστε τον πολιτικό έπαινο σε αλαζόνες, σεσημασμένους ψεύτες, λαίμαργους χρηματολάγνες, αδίστακτους κυνηγούς των ιδιοτελειών τους, προθετικούς εμπρηστές του γενικού συμφέροντος.
Έχουμε το ηθικό χρέος να συμμετέχουμε στη λειτουργία των κομμάτων, του συνδικαλισμού, των κοινωνικών κινημάτων, ως κρίσιμων φορέων συλλογικής δράσης, που υπηρετούν και πραγματώνουν το αξιακό περιεχόμενο του πολιτεύματος.
Σύμφωνα με την ιστορία οι επίβουλοι της δημοκρατίας θέλουν την κοινωνία ως μια απνευμάτιστη, άνοη, άφωνη μάζα ανθρώπων.
Οι επίβουλοι της δημοκρατίας θέλουν την κοινωνία χωρίς το κυρίαρχο, δημοκρατικό σώμα των πολιτών.
Ο πολίτης όμως είναι το κύτταρο της δημοκρατίας και ταυτοχρόνως είναι η εμπροσθοφυλακή της, ο φρουρός της και η ασπίδα της.
Είναι αυτονόητο ότι αν η εμπροσθοφυλακή της δημοκρατίας λιποτακτήσει, τότε οι ασπίδες της, τα φρούριά της και η δημοκρατική πολιτεία θα πέσουν στα χέρια των εχθρών της.
Πως, πότε, από ποιους θα έρθει ο εξιλασμός της δημοκρατίας, από όσα μύρια δεινά την κατατρέχουν;
Υπάρχει ελπίδα, αν ο πολίτης κατανοήσει ότι έχει και ο ίδιος ευθύνη για τους βασανισμούς της δημοκρατίας.
Υπάρχει ελπίδα, αν ο πολίτης επαναδομήσει συνεκτικά, τη λογική, ηθική, συμμετοχική, έμπρακτη στάση του στις λειτουργίες του πολιτεύματος.
Υπάρχει ελπίδα, αν ο πολίτης ορκιστεί, εκ νέου, στο Σύνταγμα ως το ευαγγέλιο της δημοκρατίας.
Υπάρχει ελπίδα, αν ο πολίτης ορκιστεί στην πίστη του, με πρώτο άρθρο, ότι «Εγώ δεν είμαι μόνο εγώ, είμαι και συμμέτοχος στο εμείς της κοινωνίας, της πολιτείας, της δημοκρατίας».
