Γεώργιος Θ. Ντοάς: Κράτος εν κράτει

Ο νεοφιλελευθερισμός θέτει την ηγεμονεύουσα οικονομική τάξη στον πυρήνα της ιδεολογίας του και  την υπηρετεί, μέσα στο κοινοβούλιο και μέσα στο κράτος.

Στο συγκεκριμένο πλαίσιο οι πλουτοκρατικές ελίτ λειτουργούν στα κέντρα λήψης των εξουσιαστικών, πολιτικών αποφάσεων, συνιστώντας ένα παράκεντρο μέσα στο κράτος, ή «κράτος εν κράτει» ή  παρακράτος  μέσα σε αυτό.

Στην περίπτωση αυτή, όπως λέει ο λαός, το «ένα χέρι (=εξουσία), νίβει το άλλο (=κατέχοντες) και τα δύο χέρια νίβουν το πρόσωπο» (=εκατέρωθεν κέρδη).

Η πολιτική όμως δεν είναι ένα θέατρο εξουσιαστικού και μεγαλοκεφαλαιοκρατικού  διαλόγου, ούτε είναι φαινόμενο διαπροσωπικό, ούτε σχέση φιλίας, παρέας ή συντροφιάς.

Αντιθέτως κάθε δημοκρατική, κυβερνητική εξουσία έχει το υπέρτατο χρέος, να ασκεί την πολιτική της υπέρ όλων.

Ταυτοχρόνως υποχρεούται να άρει τις ανισότητες, με τη θέσπιση και την εφαρμογή δίκαιων νόμων, ήτοι νόμων που οδηγούν προς την κοινωνική αλληλεγγύη και την ισότητα.

Η κυβέρνηση, με συμπληρωμένους τους έξι μήνες της θητείας της, αποκαλύπτει καθημερινά, ότι ασκεί  άγρια ταξική πολιτική, υπέρ των προνομιούχων κατά των ανίσχυρων.

Υπάρχει όμως και ο ταξικός αγώνας, ως η έμπρακτη εναντίωση μιας τάξης ή τάξεων, προς την ασκούμενη, σε βάρος τους, κυβερνητική πολιτική.

Έχει αποδειχθεί ότι  το νεοφιλελεύθερο καθεστώς,  εξορκίζει ή αποτρέπει ή και καταστέλλει, τον αγώνα των αδυνάτων τάξεων, για τη διασφάλιση  των ατομικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων τους, ή τη διεκδίκηση νέων.

Έχει αποδειχθεί ότι το νεοφιλελεύθερο καθεστώς μεγεθύνει αδιάκοπα τις οικονομικές αντιφάσεις και τις αντιθέσεις, που βαθαίνουν κάθε ημέρα πιο πολύ τις ταξικές διαιρέσεις, υπέρ των πλουσίων σε βάρος όλων των άλλων τάξεων.

Είναι όμως βέβαιο ότι στην πορεία του χρόνου, θα καταρρεύσει η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης να παραπλανήσει, μέσω της ανελέητης προπαγάνδας, το λαό, για τα έργα της και τις ημέρες της.

Η ιστορία ορίζει ότι μόνο οι δίκαιοι νόμοι, ήτοι υπέρ όλων, μπορούν να εξομαλύνουν τις ταξικές διαφορές, αποτρέποντας έτσι την ταξική πάλη, και οδηγώντας στην κοινωνική συνοχή και ενότητα.

Και επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβεί με νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, είναι επίσης βέβαιο ότι  αυτή, χάριν των εκλεκτών του πλούτου, θα θέσει σε πλήρη εφαρμογή, το ήδη ενεργοποιημένο, σιδερένιο δόγμα, «νόμος και τάξη».

Τότε όμως είναι εξίσου βέβαιη η αντίσταση του λαού κατά της κυβέρνησης, με ό,τι αυτό αυτονόητα  συνεπάγεται.