Φως ελπίδας στο δρόμο της απελπισίας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”71005″ img_size=”full”][vc_column_text]

Η Πατρών-Πύργου και το ταγκό της ανευθυνότητας

Για χρόνια η Ηλεία βρισκόταν εγκλωβισμένη σε ένα τούνελ που έμοιαζε ατελείωτο. Για χρόνια η Ηλεία πλήρωνε και πληρώνει ακόμη έναν βαρύ φόρο αίματος που έχει βυθίσει ολόκληρη την περιοχή στο πένθος και την απελπισία. Διότι, ειδικά για την Ηλεία, η κατασκευή ενός αυτοκινητόδρομου σήμαινε πρωτίστως το τέλος ενός δυσβάσταχτου κι ατέρμονου κύκλου αίματος και δευτερευόντως την απαρχή μιας νέας αναπτυξιακής εποχής, που εκ των πραγμάτων θα δημιουργούσε νέα οικονομικά δεδομένα.

Αυτό το τέλος προσδοκούσαμε τόσο καιρό και παρότι δεν έχει έρθει ακόμα, μετά την συνάντηση του υπουργού Υποδομών Χρήστου Σπίρτζη με τους αιρετούς της Ηλείας και της Δυτικής Ελλάδας, βρισκόμαστε πλέον πολύ κοντά στην ημέρα που θα δούμε τις μπουλντόζες και τα φορτηγά να πιάνουν δουλειά. Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια της δεύτερης ενημερωτικής συνάντησης σχετικά με την πορεία του έργου, ο υπουργός ισχυρίστηκε πως με εξαίρεση την δεύτερη και την τρίτη εργολαβία, οι υπόλοιπες αναμένεται να συμβασιοποιηθούν γύρω στα Χριστούγεννα, κάτι το οποίο σημαίνει ότι στις αρχές του έτους θα ξεκινήσουν τα έργα.

Δεν αδικώ καθόλου όσους δηλώνουν συγκρατημένα αισιόδοξοι. Σε αυτήν την μακρά πορεία διαψευστήκαμε και απογοητευτήκαμε πολλές φορές. Ωστόσο σε σχέση με το μακρινό όσο και με το κοντινό παρελθόν, υπάρχει πλέον μία ποιοτική διαφορά και όποιος δεν την αντιλαμβάνεται, μάλλον για άλλους λόγους δεν επιθυμεί να την αντιληφθεί. Κι αυτό γιατί για πρώτη ίσως φορά στα χρονικά αυτής της άσχημης περιπέτειας, τα πράγματα δείχνουν να έχουν δρομολογηθεί με ξεκάθαρο και οριοθετημένο χρονικά και διαδικαστικά τρόπο.

Περιμέναμε πολύ και αυτή η αναμονή δεν ήταν μόνο άδικη. Ήταν επίσης αχρείαστη και ήταν και εγκληματική, παρά το γεγονός ότι γι’ αυτό το έγκλημα δεν λογοδότησαν ποτέ οι θύτες. Το αντίθετο, αρκετοί από εκείνους οι οποίοι φέρουν προφανώς σημαντικό μερίδιο ευθύνης, σήμερα κουνούν το δάκτυλο και φωνασκούν, αγωνιώντας τάχα για την έκβαση της υπόθεσης. Χύνουν δάκρυα σε κάθε σχετική δημόσια αναφορά τους αλλά τα δάκρυά τους είναι δάκρυα κροκόδειλων της πολιτικής, γι’ αυτό και στην πραγματικότητα δεν πείθουν κανέναν. Πρόκειται απλώς για μία απέλπιδα προσπάθεια να διασώσουν το πολιτικό τους «εγώ» από την διαπιστωμένη ολιγωρία τους ή, ακόμα χειρότερα, την αδιαφορία τους. Ματαιοπονούν όμως γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν ο λαός της Ηλείας δεν πρόκειται να ξεχάσει ποιοι ήταν εκείνοι οι οποίοι συναίνεσαν, είτε ενεργά είτε σιωπηλά, στο να σταματήσει ο δρόμος στην Πάτρα, καταδικάζοντας έτσι κάθε προοπτική άμεσης υλοποίησης και κυρίως επιτείνοντας συνειδητά την αιμορραγία επί της ασφάλτου!

Τούτο βέβαια δεν σημαίνει ότι μετέπειτα όλα πήγαν ρολόι. Είναι σαφές ότι έγιναν λάθη, με αποτέλεσμα να υπάρξουν αξιοσημείωτες καθυστερήσεις οι οποίες θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Ωστόσο, ο προσανατολισμός δεν άλλαξε και ίσως αυτός είναι ο λόγος που σήμερα μπορούμε να ισχυριστούμε ότι βλέπουμε επιτέλους το φως στην άκρη του τούνελ, παρότι ακόμη δεν έχουμε βγει απ’ αυτό.

Άλλωστε για μας δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά να επιμένουμε μέχρι να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]