Το σημείωμα του εκδότη: Φέτος τα Χριστούγεννα, ας κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”100721″ img_size=”full”][vc_column_text]Κύριε Δήμαρχε

Πριν λίγα χρόνια, η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να βρεθώ χριστουγεννιάτικα εκτός Πύργου. Δεν έχει σημασία το που, το πως ή το τι. Σημασία έχει ότι, όπως όλοι μας, μέρες σαν κι αυτές προτιμά κανείς να τις περνά στον τόπο του, παρέα με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Δεν μου καλάρεσε λοιπόν που τα πράγματα είχαν έρθει έτσι και θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κοιτούσα πως και πως να επιστρέψω στο σπίτι μου. Ωστόσο, μία μικρή παρηγοριά την έβρισκα στην ατμόσφαιρα που επικρατούσε, εκεί «στα ξένα». Θα μεταφέρω την εικόνα που αντίκριζα παντού, με όσο πιο απλά λόγια γίνεται: Καταλάβαινες πως είχαν έρθει Χριστούγεννα. Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα σου, έβλεπες στολίδια και φωτισμούς. Τότε ήταν που παρατήρησα για πρώτη φορά ότι στην μεγάλη πλειοψηφία τους, οι ντόπιοι που κυκλοφορούσαν στους δρόμους έδειχναν ευδιάθετοι, και κάποιοι εξ’ αυτών, αν και λιγότεροι, ακόμα και χαμογελαστοί.

Η πρωτοχρονιά με βρήκε στον Πύργο. Ευτυχής που θα άλλαζα τον χρόνο εκεί που πρέπει, αλλά και σκεπτικός γιατί συνειδητοποίησα κάτι που δεν το είχα προσέξει ποτέ. Για πρώτη φορά αντιλήφθηκα με τέτοια εμφατικότητα πόσο μίζερη ήταν η πόλη στην οποία κατοικοέδρευα και όπου, λόγο εποχής, φανερωνόταν μία τελείως απρόσμενη έκφραση της μιζέριας της. Όμως γιατί; Μήπως στα παιδιά δεν άρεσαν τα Χριστούγεννα; Ή μήπως οι μεγαλύτεροι έβρισκαν απωθητικό το όλο concept; Τίποτε βεβαίως απ’ αυτά δεν συνέβαινε. Προφανώς έφταιγε που περπατούσες στον Πύργο, και περίπου νόμιζες ότι διάβαινες ένα εύθυμο νεκροταφείο.

Γι’ αυτό Δήμαρχε, με το συμπάθειο που λένε, ίσως θα ήταν μία εξαιρετική ιδέα φέτος τα Χριστούγεννα, να κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας. Ας φωταγωγήσουμε με χρώματα τις άσχημες αναμνήσεις που μας πόνεσαν, κρυμμένες χρόνια στα κρυφά μονοπάτια του μυαλού μας. Ας μεθύσουμε τα βάσανα της καθημερινότητας.  Να περπατήσουμε, χαζεύοντας τις στολισμένες βιτρίνες, στα γιορτινά φώτα της πόλης. Να διώξουμε τη μοναξιά που φωλιάζει μέσα μας, και ξεπαγιάζει τις ψυχές από το κρύο αυτού του κόσμου. Να ονειρευτούμε ζέστες αγκαλιές και λίγο μερίδιο από την ευτυχία αυτής της γης. Τούτα τα Χριστούγεννα ας στολίσουμε το δέντρο της ύπαρξής μας με καινούργια όνειρα και στόχους

Να δούμε την πόλη που αγαπάμε και μεγαλώνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας στολισμένη και φωτισμένη, όπως της αξίζει. Θα ήταν ευχής έργο, για την ψυχολογία μας αλλά και για την ψυχολογία της αγορά μας. Εντέλει, μετά από τόση καταχνιά, δικαιούμαστε και εμείς να δούμε λίγο φως, έστω κι αν είναι τεχνητό…

Ο εκδότης[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]