Το πρωί της 26ης Απριλίου του 1986, εργαζόμενοι στον πυρηνικό σταθμό Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας άρχισαν μια δοκιμή για να ελέγξουν τα συστήματα ασφαλείας , η οποία όμως οδήγησε σε μια ισχυρή έκρηξη. Το αίτιο του ατυχήματος στο Τσέρνομπιλ προήλθε από μια σειρά μη προβλεπόμενων χειρισμών και λαθών, και οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε σχεδιαστικές ατέλειες ενός αντιδραστήρα που χρησιμοποιούσε το εργοστάσιο.
Κανείς δεν γνώριζε όμως τότε πως η καταστροφή θα δηλητηρίαζε τον αέρα με τόσο πολύ θανατηφόρα ραδιενεργά που έμελε να γίνει το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα στον κόσμο. Περισσότερα από τα μισά ραδιενεργά σωματίδια που απελευθερώθηκαν κατέληξαν και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Το ατύχημα ήταν της τάξης του μέγιστου προβλεπόμενου ατυχήματος στην Διεθνή Κλίμακα Πυρηνικών Γεγονότων αφού απελευθερώθηκε ποσότητα ραδιενέργειας 200 φορές μεγαλύτερη από τις ατομικές βόμβες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι μαζί.
Χιλιάδες θάνατοι από καρκίνο και λευχαιμία συνδέονται άμεσα με το ατύχημα του Τσέρνομπιλ. Σοβαρές αναπηρίες διαπιστώθηκαν, ειδικά στους ευαίσθητους οργανισμούς των παιδιών. Ο συνολικός αριθμός των θανάτων στην ευρύτερη περιοχή είναι δύσκολο να καθοριστεί επακριβώς λόγω της μυστικοπάθειας του τότε καθεστώτος, η οποία οδήγησε σε ελλιπή καταγραφή των σχετικών στατιστικών στοιχείων. Από εκείνη την θλιβερή μέρα έχουν συμπληρωθεί 34 χρόνια.
Σήμερα όχι μόνο η Ευρώπη αλλά ολόκληρος ο πλανήτης έχει χτυπηθεί ανελέητα από την πανδημία όπου πια το πυρηνικό ατύχημα του Τσέρνομπιλ φαντάζει να «ωχριά» μπροστά στην ύπαρξη της. Όμως πέρα από τα μεγέθη, τους αριθμούς, τον πόνο και τις συνέπειες πρέπει να προσέξουμε τον κοινό παρανομαστή των φαινομενικά ασύγκριτων δεινών της ανθρωπότητας που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον άνθρωπο με τα λάθη του και τις παραλείψεις του…
Ευγενία Χριστοπούλου
Στρατιωτικός
msc Στρατηγικές διαχείρισης κρίσεων σε εθνικό και διεθνές περιβάλλον
