Υπάρχει ένας περιοδικός κύκλος της «κόλασης» που ακούει στο όνομα «αναζήτηση στέγης». Ο κύκλος αυτός ανοίγει, όπως βεβαιώνουν και οι ειδικοί της σχετικής αγοράς, από τον Αύγουστο, με την έναρξη της ακαδημαϊκής χρονιάς και τις «στρατιές» των αγχωμένων και απελπισμένων φοιτητών και των οικογενειών τους να βρουν ένα σπίτι, και κρατάει περίπου ένα τρίμηνο. Τον Δεκέμβριο συνήθως τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αλλά αν δεν έχεις σπίτι μέχρι τον Δεκέμβριο, τότε μάλλον έχεις πιο άμεσα ζητήματα να λύσεις. Βέβαια το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους φοιτητές. Όποιος αναζητεί στέγη για μακροχρόνια μίσθωση, αντιμετωπίζει ή απίθανα ενοίκια ή ερείπια σε προσιτές τιμές. Η μέση οικογένεια δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, το πρόβλημα είναι εκρηκτικό

Ο πλέον γνωστός λόγος για την έλλειψη σπιτιών προς μίσθωση και για τα «φαραωνικά» ενοίκια που απαιτούν οι ιδιοκτήτες – ποσά μακράν αναντίστοιχα προς τα πάνω από τους πενιχρούς μέσους μισθούς – είναι η βραχυχρόνια μίσθωση. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Ας τα πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή…

Τα τελευταία δύο χρόνια τα ενοίκια έχουν αυξηθεί κατά τουλάχιστον 20%. Είναι δεδομένο ότι αυτή η αύξηση των ενοικίων έχει δημιουργήσει, πλέον του οικονομικού και έντονο κοινωνικό πρόβλημα

«Δεν μπορεί ένας μέσος μισθωτός να αντεπεξέλθει στο έξοδο του ενοίκιου, εκεί που έχει φτάσει, ειδικά στα αστικά κέντρα. Πολύ περισσότερο αν συμπεριληφθούν και τα περιφερειακά έξοδα που έχει ένα σπίτι, το ρεύμα, τα κοινόχρηστα κλπ. Κάτω από 6, 7 ευρώ το τετραγωνικό πλέον δεν βρίσκεις σπίτι.

Το σοβαρό αυτό πρόβλημα εντείνεται όσο πάει και περισσότερο. Δεν είναι θέμα μόνο της βραχυχρόνιας μίσθωσης. Είναι συνάρτηση αρκετών παραγόντων. Ο ένας λόγος είναι η βραχυχρόνια μίσθωση. Ένας άλλος λόγος είναι ότι πάρα πολλά σπίτια – και αυτό δεν αναφέρεται από πουθενά – έχουν δεσμευτεί από τράπεζες. Επίσης, από οργανώσεις που τα μισθώνουν για τη στέγαση προσφύγων, ευλόγως βέβαια, αλλά λείπουν αυτά τα σπίτια από την αγορά. Και υπάρχει ακόμη ένας πολύ βασικός παράγοντας: Ότι δεν έχουν χτιστεί καινούργια σπίτια. Η οικοδομή έχει σταματήσει εδώ και 10 – 12 χρόνια να υπάρχει, ώστε να έχουμε πληθώρα ακινήτων διαθέσιμων στο ευρύ κοινό. Η βραχυχρόνια μίσθωση ήρθε σαν ένα ισχυρό “κερασάκι” στα παραπάνω. Συνδυαζόμενο με μια γενικότερη ανάκαμψη, ας την πούμε, που πάει να δημιουργηθεί στην ελληνική κτηματαγορά, δημιούργησε όλο αυτό το φαινόμενο.

Πως μπορούν, όμως, να προστατευθούν οι ενοικιαστές; Αν λήξει η μίσθωση στην καλύτερη περίπτωση ο ενοικιαστής μπορεί να πάρει μια μικρή παράταση, μια προθεσμία κάποιων μηνών για να βρει σπίτι. Αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο. Απέναντι στην πολιτεία ο σύλλογος ενοικιαστών έχει βασικό αίτημα να αυξηθεί ο χρόνος μίσθωσης από τα 3 χρόνια που είναι σήμερα στα 6. Πριν από τα έξι χρόνια να μην μπορεί ο ιδιοκτήτης να βγάλει τον ενοικιαστή, παρά μονάχα για καθυστέρηση ενοικίου. Έτσι ώστε, μεταξύ των άλλων, να μπορεί το παιδί μιας οικογένειας να τελειώσει χωρίς διακοπή τις σπουδες του.  Άλλος τρόπος για την προστασία του ενοικιαστή και την αντιμετώπιση του προβλήματος δεν υπάρχει.