Μου τα έλεγε γνωστός πολιτευτής της Δεξιάς. Δεν θα τον κατονομάσω και δεν χρειάζεται, αν και κανονικά «του χρειάζεται». Μπας και βάλει μυαλό, που ούτε μυαλό θα βάλει, γιατί δυστυχώς φτάνει, όπως ουκ ολίγοι συνάδελφοί  του να πιστεύει πως επειδή ξεγελά με επιτυχία τον εαυτό του, θα ξεγελάσει και τους άλλους. Του αφιερώνω λοιπόν με αγάπη το σημερινό κείμενο, διότι αν καταφέραμε κάτι σε τούτο τον τόπο, είναι να συνδιαλεγόμαστε χωρίς φόβο και μίσος, αυτοί που συνδιαλεγόμαστε τέλος πάντων. Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε περισσότεροι απ’ ότι φαίνεται.

Μορφονιό τον φώναζα και τον φωνάζω πάντα, όποτε τύχει να βρεθούμε για λίγο οι δυο μας. Είναι βλέπετε πολλές οι υποχρεώσεις ενός πολιτικού προσώπου, είτε κάθεται στην καρέκλα, είτε εργάζεται ακατάπαυστα, προκειμένου μια μέρα να βρεθεί και γι’ αυτόν μία καρέκλα για να ξαποστάσει. Το «Μορφονιός» του το κόλλησα, όχι βεβαίως επειδή έχει μεγάλη μύτη ή κάποιο άλλο παράταιρο χαρακτηριστικό στην εμφάνισή του, αλλά γιατί κάθε, μα κάθε φορά που θα συζητήσουμε, θα καταλήξω να του πω: «Τι ωραίος που είσαι!». Επιπλέον, ως γνωστόν από την καραγκιόζεια παράδοση, ο Μορφονιός είναι το «χρυσό καμάρι». Έτσι κι αυτός, συνιστά ένα από τα λιγοστά χρυσά καμάρια της πολιτικής, καθώς η ηθική του συγκρότηση είναι αδιαμφισβήτητη.

Το πρόβλημα με δαύτον ήταν πάντοτε άλλο. Δυστυχώς για τον ίδιο, πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια, χρέωνε στον ΣΥΡΙΖΑ πράγματα που απλώς δεν έστεκαν, υιοθετώντας με θρησκευτική προσήλωση την κομματική προπαγάνδα του κόμματός του. Έτσι, ισχυριζόταν κάθε τόσο με πάθος ότι οι Συριζαίοι έχουν τοποθετήσει παντού τους δικούς τους και χτίζουν μία ακόμα παραλλαγή του ίδιου κομματικού κράτους. Του απαντούσα συνήθως πολύ ώριμα να πάει μέχρι την γωνία και να ξανάρθει. Και την τελευταία φορά, σημείωσα –προφητικότατα οφείλω να ομολογήσω – το εξής: «Κάτσε να επιστρέψετε εσείς στα πράγματα και τότε θα θυμηθείς ποιοι είναι κυρίαρχοι σε τούτον τον τόπο στην τέχνη του βολέματος».

Και να που σήμερα επαληθεύομαι τραγικά. 605 μετακλητοί και 1069 αποσπασμένοι, με δυνατότητα προσθηκών ενίσχυσης του λεγόμενου «επιτελικού κράτους» ανά πάσα στιγμή, χωρίς πολλά πολλά.

Η νεοφιλελεύθερη θεωρία για το σπάταλο κράτος -που πρέπει να μικρύνει για να μην είναι σπάταλο- είναι διαδεδομένη στη χώρα μας.

Υπέρμαχος αυτής της θεωρίας ήταν και παραμένει ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης στην κυβέρνηση Σαμαρά, ελέω μνημονίων, προωθώντας το «λιγότερο κράτος», απειλούσε με απολύσεις τους δημοσίους υπαλλήλους και έκανε ό,τι μπορούσε για να τις πραγματοποιήσει.

Ο ίδιος άνθρωπος όταν έγινε πρωθυπουργός φρόντισε να φορτώσει το κόστος λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού με επιπλέον οικονομικά βάρη.

Σύμφωνα με το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της «ΕΦΣΥΝ», η οποία «σήκωσε» και το θέμα (σχετικό άρθρο του Δημήτρη Τερζή), για το λεγόμενο «επιτελικό κράτος» που δημιούργησε στο μέγαρο Μαξίμου για να συγκεντρώσει υπό τον έλεγχό του όλες τις εξουσίες,  όχι μόνο ο αριθμός των υπαλλήλων είναι μεγαλύτερος, αλλά το κόστος τους υπολογίζεται κατά 40 εκατομμύρια ευρώ αυξημένο στον κρατικό προϋπολογισμό, σε σχέση με την εποχή «ΣΥΡΙΖΑ».

Μην το κρύβουν λοιπόν. Ας βγουν να το βροντοφωνάξουν, και κυρίως ας εμφανιστεί ο Μορφονιός μας, που αποτελεί δικαίως και το χρυσό καμάρι της παράταξης, να μάθουμε επιτέλους πως σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις.