Το ελληνικό παράδοξο ενός σοσιαλιστικού κόμματος

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”80509″ img_size=”full”][vc_column_text]

Του Παναγιώτη Παναγιώτου

Η «μεγάλη εικόνα» της Ευρώπης είναι ανησυχητική. Από τη μια, η νεοφιλελεύθερη λιτότητα έχει οξύνει τις ανισότητες, τροφοδοτεί την άνοδο του λαϊκισμού και ενισχύει τις τάσεις εθνικιστικής περιχαράκωσης. Από την άλλη, το μεταναστευτικό πρόβλημα εργαλειοποιείται σε «μοχλό» μιας λαϊκίστικης ακροδεξιάς στροφής, με την καλλιέργεια του φόβου και της ανασφάλειας.

Αποτέλεσμα, όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας φτωχοποιούνται, φοβούνται και γίνονται ευάλωτα σε αντισυστημικές θέσεις και απρόβλεπτες πολιτικές συμπεριφορές. Ολες οι προοδευτικές δυνάμεις, αριστεροί ευρωπαϊστές, σοσιαλδημοκράτες, οικολόγοι, ακόμα και σοβαροί κεντροδεξιοί, επισημαίνουν τον «μεγάλο κίνδυνο» για την Ευρώπη, τη δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος και τις ευρωπαϊκές αξίες.

«Κοινός τόπος» αντιμετώπισής του για τις προοδευτικές δυνάμεις είναι η αναζήτηση προγραμματικών συγκλίσεων και συμμαχιών.

Οι σοσιαλιστές εγκαταλείπουν σταδιακά τις κυβερνητικές και πολιτικές συμπλεύσεις με τα νεοφιλελεύθερα συντηρητικά κόμματα. Αντιλαμβάνονται τα κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα αυτών των συμμαχιών. Μετατοπίζονται σε πιο «κοινωνικές» κατευθύνσεις. Δεν είναι τυχαία η επιμονή του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και της γερμανικής Σοσιαλδημοκρατίας σε μια στενότερη πολιτικά σχέση με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν μπορούν να υποτιμηθούν τα παραδείγματα στην Πορτογαλία και την Ισπανία. Γενικά οι διεργασίες του χώρου των προοδευτικών δυνάμεων στην Ευρώπη προς αυτή την κατεύθυνση κινούνται.

Ομως εξαίρεση αποτελεί το… ελληνικό παράδοξο. To KIN.AΛΛ.! Αναμφισβήτητα, με βάση την ιστορική καταγωγή και διαδρομή του, όπως και τον διακηρυκτικό προγραμματικό πολιτικό λόγο του, ανήκει στις προοδευτικές δυνάμεις της χώρας. Ανεξαρτήτως λανθασμένων πολιτικών επιλογών και περιστασιακών τοποθετήσεων, που επιδέχονται σοβαρή κριτική.

Αυτό ισχύει, λιγότερο ή περισσότερο, για όλα τα κόμματα και κινήματα, με ιστορικό βάθος, χωρίς να αναιρείται η ιστορική τοποθέτησή τους στον άξονα Αριστεράς -Δεξιάς, λόγω λανθασμένων συγκυριακών πολιτικών επιλογών.

Δυστυχώς, η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛΛ. υπό την κ. Γεννηματά εγκλωβίστηκε στην «άνευ όρων» υποστήριξη της διακυβέρνησης της χώρας από τον κ. Σαμαρά και τον κ. Βενιζέλο, με ταυτόχρονη «άνευ όρων» καταδίκη της διακυβέρνησης του κ. Τσίπρα. Λες και ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος εκπροσωπούσαν το «απόλυτο καλό» και ο Τσίπρας το «απόλυτο κακό», σε συνθήκες, άπαντες, αυστηρής εποπτείας και ελέγχου από τους εταίρους-δανειστές μας, με ό,τι πολιτικά συνεπάγεται αυτό.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι την πρώτη ευθύνη για την οιονεί χρεοκοπία της χώρας φέρει η κυβέρνηση του Καραμανλή και τη δεύτερη ως προς τους πρώτους και καθοριστικούς χειρισμούς αντιμετώπισής της φέρει η κυβέρνηση του Παπανδρέου.

Επιπλέον, το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που υπέστη η χώρα την πρώτη μνημονιακή περίοδο (Παπανδρέου-Σαμαράς-Βενιζέλος) είναι τεράστια (ΑΕΠ, ανεργία, ύφεση κ.λπ.) σε σχέση με τη δεύτερη μνημονιακή περίοδο του Αλ. Τσίπρα, στο τέλος της οποίας η χώρα βγήκε από τα μνημόνια, εισήλθε σε σταθερή αναπτυξιακή τροχιά, μείωσε την ανεργία κ.ά. Ενώ αντίθετα ο κ. Σάμαρας και ο κ. Βενιζέλος έσπευσαν να αποχωρήσουν πρόωρα από την κυβέρνησή τους, αφήνοντας ανοιχτό το δεύτερο Μνημόνιο… για τους επόμενους!

Η «δαιμονοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ και η προσπάθεια πολιτικής απομόνωσής του, παρά την αποδοχή των επιλογών του από όλες τις πολιτικές οικογένειες της Ευρώπης, οδήγησαν το ΚΙΝ.ΑΛΛ. σε αντιπολιτευτική ταύτιση με τη Ν.Δ. σε όλα τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα.

Εξάλλου η γραμμή της «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ τη Ν.Δ. εξυπηρετούσε, μετατρέποντας το ΚΙΝ.ΑΛΛ. αντικειμενικά σε «βοηθητικό όργανο» των στόχων του κ. Μητσοτάκη. Ετσι, αντιπολιτευτικά ετεροπροσδιοριζόταν, εντασσόμενο οικειοθελώς στις επιδιώξεις της μείζονος αντιπολίτευσης. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής επιλογής του ΚΙΝ.ΑΛΛ. είναι η κρίση «αποδόμησης» και «αποσυσπείρωσης» που το έπληξε (αποχώρησαν Ποτάμι και ΔΗΜΑΡ και πολλά στελέχη του) και όχι βέβαια μια δήθεν συνωμοτική υπόθεση «λεηλασίας» του κεντροαριστερού χώρου.

Τις τελευταίες εβδομάδες επιχειρείται μια προσπάθεια -μέσω κριτικών αναφορών- αποστασιοποίησης από τη Ν.Δ. Είναι θετική, αν και δύσκολα γίνεται πειστική και ικανή να εξισορροπήσει τη μέχρι πρόσφατα «μονομέτωπη» κατά του ΣΥΡΙΖΑ στάση του ΚΙΝ.ΑΛΛ. Ιδίως μάλιστα όταν τη γραμμή της «στρατηγικής ήττας» του ΣΥΡΙΖΑ την αντικαθιστά με τη γραμμή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά τη «νέα Δεξιά» σε σχέση με την «παλαιά Δεξιά» της Ν.Δ… Δηλαδή ο προοδευτικός χώρος προσδιορίζεται στο… 5%, το 6% ή το 7% του εκλογικού σώματος! Τι να πει κανείς για την εμβριθή αυτή ανάλυση, που αποτελεί τη βάση του νέου συνθήματος: Ολοι είναι δεξιοί, εκτός από το αυθεντικά προοδευτικό ΚΙΝ.ΑΛΛ…

Προφανώς με το έκτακτο συνέδριό του επιχειρεί να ενισχύσει την πολιτική και εκλογική συσπείρωσή του εν όψει εκλογών. Η εγγύτητα των εκλογών δεν προσφέρεται για να εκδηλωθούν οι επιφυλάξεις ισχυρών στελεχών του για τις πολιτικές επιλογές της ηγεσίας του. Είναι λογικό μετά τις εκλογές και με βάση το αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πολύ πιο ουσιαστικές συνθήκες πολιτικών αποσαφηνίσεων και επιλογών. Η ύπαρξη πάντως ενός αυτόνομου σοσιαλιστικού κόμματος, με έμπρακτη προοδευτική κατεύθυνση που θα ανταποκρίνεται και στις αντίστοιχες επιλογές της ευρωπαϊκής «πολιτικής οικογένειάς του», είναι αναγκαία και χρήσιμη για τη χώρα.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]