Ελληνική Διπλωματία και Εξωτερική πολιτική

(Με κάθε σεβασμό στο Θεσμό και στους περισσότερους Έλληνες Διπλωμάτες.)

Μέσα σε ένα γεωπολιτικό τοπίο με τέτοια εξελικτική δυναμική καθημερινής διαμόρφωσης και εναλλαγής προσώπων, θέσεων και διάταξης στρατευμάτων, μια ευφάνταστη πρωτοφανής σκακιέρα δηλαδή, η οποία, στο ορατό πεδίο τουλάχιστον, απλώνεται από τη Βαλτική μέχρι τον Κόλπο του Άντεν, είχαμε (τις προάλλες) την προγραμματισμένη ενημέρωση των πολιτικών αρχηγών για τα ελληνοτουρκικά.

Ύστερα μάλιστα από τις ταχύτατες εξελίξεις στη Συρία, στις οποίες συνέβαλε – εάν δεν προκάλεσε ολοκληρωτικά – η Τουρκία (με τη συγκατάθεση κάποιων «αόρατων» παικτών που ο καθένας για δικούς του λόγους επιθυμεί την αποσταθεροποίηση στην περιοχή), ήταν σαφέστατος ο αιφνιδιασμός και η αμηχανία που διαγνώστηκε από τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών και της ηγεσίας του ΥΠΕΞ. Συνυπολογίζοντας μάλιστα ότι εκτός του Νεντανάχιου και του Ερντογάν οι οποίοι έχουν ξεκάθαρες επιδιώξεις, οι υπόλοιποι ενδιαφερόμενοι, με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και συνακόλουθα το «μπλόκ» Ρωσία – Ιράν – Κίνα, εγκλωβισμένοι σε έναν ανελέητο μεταξύ τους οικονομικό – στρατιωτικοβιομηχανικό  ανταγωνισμό, φαίνεται σα να μην έχουν ιδέα για το τι ακριβώς θέλουν στην περιοχή. Και αυτό είναι και το πιο τρελό και επικίνδυνο.

Οπότε, φρόνιμα οι μεν πολιτικοί μας αρχηγοί της αντιπολίτευσης ψέλλισαν τα συνηθισμένα ευχολόγια περί ειρήνης και δικαιοσύνης, ο δε ΥΠΕΞ, επανέλαβε για μια ακόμα φορά τις μεγαλοστομίες περί εθνικής κυριαρχίας, περήφανης εξωτερικής πολιτικής, κόκκινων γραμμών, «σωστής πλευράς της ιστορίας» και τα γνωστά…

Από την άλλη θα μου πείτε πως εδώ ολόκληρη Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μείνει άλαλη από τα γεγονότα. Σωστό. Αλλά αυτό είναι το σύνηθες για την ΕΕ. Στην αρχή βγαίνουν τα συστημικά ΜΜΕ και πανηγυρίζουν για την πτώση του εκάστοτε δικτάτορα, μετά «διαρρέουν» ότι κάτω από τη μπότα του νέου Χαλίφη που πήρε τη θέση του παλιού Χαλίφη ο κοσμάκης είναι πλέον ασφαλής να επιστρέψει στις εστίες του και, τέλος οι Επίτροποι ανοίγουν τα κιτάπια τους να δούνε πόση οικονομική βοήθεια θα δώσουν στο νέο καθεστώς μπας και περισσέψει και κανένα ψίχουλο για τους φουκαράδες που πανηγυρίζουν για την «Ελευθερία» τους. (Ως γνωστόν, βέβαια, όταν λέμε «Διεθνής Οικονομική Βοήθεια» μιλάμε για τους φόρους και τα λεφτά που θα λείψουν από τα μεσαία και φτωχότερα νοικοκυριά της Ευρώπης και των ΗΠΑ και θα κατευθυνθούν στις τσέπες όσων πλουτίζουν από τη δυστυχία των πολιτών των φτωχών χωρών και όχι στους φτωχούς). Και, φυσικά, για την κάθε κίνηση ή δήλωση θα περιμένουν πρώτα το «σκονάκι» από την Πρεσβεία, μιας και ο νέος πρόεδρος είναι κυνικός, λαϊκός και τα λέει «ωμά». Και όχι κατ΄ιδίαν, στα μουλωχτά, που λένε. Σε ολόκληρο CNN βγήκε τις προάλλες: «Εάν θέλετε να σας προστατεύω θα με πληρώνετε!» Μήπως αυτό το έχετε ξανακούσει ποτέ; Έστω και σε κάποια ταινία…

Ποια διπλωματία, ποιοι διακρατικοί κανόνες, έστω και για τους τύπους.

Και εδώ κορδακίζονται οι «ταγοί» μας εκ μετρώντας τον πατριωτισμό τους…  

Διότι, δυστυχώς, στα μέρη μας δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα.

Πέρα από τα παραπάνω, αφορμή για το σημερινό σημείωμα στάθηκε η ανακοίνωση για το πρόσωπο της νέας πρέσβειρας (πρέσβυ; -πρεσβευτίνας;) των ΗΠΑ στη χώρα μας.

Ως γνωστόν πρεσβευτής ή πρέσβυς είναι ο ανώτερος διπλωματικός αντιπρόσωπος μιας χώρας σε άλλη χώρα και διορίζεται για μια ειδική και συχνά διπλωματική εργασία. Ο όρος «πρέσβειρα» αφορά στη σύζυγο του πρέσβυ ή σε τιμητικό τίτλο όπως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως και σε κάθε περίπτωση, ο όρος δεν αφορά επαγγελματία διπλωμάτη.

Κοντολογίς ενώ στα αρχαία χρόνια ο Πρόξενος ο κατ΄εξοχήν υπεύθυνος για μια διπλωματική αποστολή επικεφαλής της οποίας ήταν ο πρέσβυς, ο πρεσβύτερος (ο καλύτερος και ικανότερος διπλωματικός αντιπρόσωπος δηλαδή), με το πέρασμα των χρόνων, την πληθυσμιακή και χωροταξική αύξηση και διαμόρφωση των κρατών, Πρέσβης θεωρείται ο επικεφαλής της Πρεσβείας που βρίσκεται στην πρωτεύουσα του κράτους και πρόξενοι μπορούν να υπάρχουν σε διάφορες πόλεις. Όχι μόνο εθιμοτυπικά αλλά και τεχνοκρατικά η πολιτική επιστήμη και τα κράτη είθισται να χρίζει ως πρέσβεις ανώτερους διπλωματικούς υπαλλήλους καριέρας, ειδικά όταν πρόκειται να υπηρετήσουν σε χώρες «υψηλής καύσης» και έντονου γεωστρατηγικού ενδιαφέροντος. Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις τιμητικής ανάθεσης ενός τέτοιου πόστου, πρέσβυ ή πρόξενου δηλαδή, σε πρόσωπα τα οποία «αγοράζουν» κατά κάποιο τρόπο τον τίτλο, συνήθως αποδεκτά από μια δεδομένη «μπανανία» για να κάνουν μπίζνες ή χαρούμενες διακοπές σε κάποια εξωτική «κυρίαρχη δημοκρατία».

Επί Ομπάμα, προτάθηκε ως πρέσβυς των ΗΠΑ στη Νορβηγία ο Γεώργιος Τσούνης, ένας λαμπρός νέος με σπουδές νομικής σε ένα κολέγιο και άφθονη εμπειρία στις οικογενειακές επιχειρήσεις, εστιατόρια, ξενοδοχεία, καζίνο και τέτοια. Φυσικά, η Νορβηγία αντέδρασε αλλά και η γερουσία των ΗΠΑ δεν ενέκρινε τον διορισμό αιτιολογώντας κομψά την απόρριψη του φέρελπι νεαρού πρέσβη (από το πουθενά),  ο οποίος δεν κρίθηκε ικανός κατά τη διάρκεια της ακρόασης.

Ωστόσο, επειδή κανείς άξιος δεν χάνεται, όταν ανέλαβαν ξανά οι Δημοκρατικοί και στη χώρα μας επανήλθε η «κανονικότητα»  ο νεαρός κ. Τσούνης διορίστηκε χωρίς πολλά πολλά πρέσβυς των ΗΠΑ στην Ελλάδα!

Παρομοίως, τώρα που λήγει η θητεία του, ο νέος πρόεδρος Τράμπ πρότεινε για τη θέση την αρραβωνιαστικιά του γιού του, με τριετή εμπειρία σαν βοηθός ενός εισαγγελέα σε κάποια πολιτεία και διετή θητεία ως εκφωνήτρια στα ΜΜΕ, όπου σίγουρα διέπρεψε στην τέχνη του ξεκατινιάσματος και του ξεμαλλιάσματος.

Σιγά μην σπαταλήσουν οι Αμερικάνοι διπλωματικό κεφάλαιο για τη «δεδομένη» σύμμαχο Ελλάδα και ας φλέγεται το Σύμπαν γύρω μας. Είναι απλό. Ότι λέει ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου ακολουθεί κατά γράμμα και η δήλωση του κ. Μαρινάκη.

Εξάλλου το είχε καταστήσει σαφές η Κοντολίζα Ράις: « Στη Μέση Ανατολή εμείς θα μαγειρεύουμε και δυο τρείς ευρωπαϊκές χώρες θα πλένουν τα πιάτα…»

Αυτά και καλή τύχη.

ΔΡ