Εκλογές ενόψει: Τα κλειδιά της πόλης
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”86698″ img_size=”full”][vc_column_text]«Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων», είχε πει ο Φρανσουά Μιτεράν, αναδεικνύοντας τον ρόλο λέξεων και εικόνων, γύρω από το παίγνιο εξουσίας. Ό,τι τέλος πάντων εκτυλίσσεται στην επικράτεια του πολιτικού.
Συμβολική επίσκεψη, συμβολική κίνηση, συμβολική αμοιβή -αυτό ιδίως στα χρόνια της κρίσης ήταν ουσιαστική γραμμή-, πολλοί διαχειριστές, των συμβόλων εραστές.
Όλα «συμβολικά», όλα σημειολογικά. Σύμφωνοι, ο άνθρωπος έχει ανάγκη από ένα είδος φόρμας, τελετουργικού και συμβόλων. Αλλά τι γίνεται όταν χάνεται το περιεχόμενο, ψάχνοντας τη φόρμα; Ενίοτε, καταπώς θα ‘λεγε και ο Μπρεχτ, «βλέποντας τη φόρμα, παύει να σε ενδιαφέρει το περιεχόμενο».
Ο θεσμός της ανακήρυξης μιας διακεκριμένης προσωπικότητας σε επίτιμο δημότη είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση για την πόλη και τους κατοίκους της. Αυτονόητο; Ναι, θα σπεύσουν να απαντήσουν πολλοί, γνωρίζοντας ωστόσο και οι ίδιοι ότι σε αυτή τη χώρα μαχόμαστε διαρκώς και ακαταπαύστως προκειμένου να υπερασπιστούμε το αυτονόητο, την κοινή λογική, το ελάχιστο δυνατό, στο οποίο όλοι ή έστω οι περισσότεροι τείνουμε να συγκλίνουμε και να συμφωνήσουμε. Αλλά δυστυχώς τις περισσότερες φορές είναι πολύ αργά, γιατί άλλοι έκριναν όπως έκριναν και έκαναν για ακόμη μία φορά του κεφαλιού τους. Χωρίς τον απαραίτητο σεβασμό στην ιστορία και στο όποιο κύρος ενός δήμου.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα βασικά, μπας και τα θυμηθούν έστω και αργά εκείνοι που πρέπει. Τι είναι δήμος; Δεν μας απασχολεί εδώ, ο νομικός-θεσμικός ορισμός. Δεν μας βοηθά μία απάντηση τύπου «η βασική αυτοδιοικητική μονάδα στον ελληνικό διοικητικό χάρτη» ή «η κύρια τοπική οντότητα δημόσιας διοίκησης». Κι αυτό διότι ο δήμος είναι το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν και δραστηριοποιούνται εντός των ορίων του, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Οι άνθρωποι είναι ο πυρήνας και είναι αναγκαίο να δούμε την ουσία, πίσω από το κοινότοπο της διαπίστωσης. Καθένας από εμάς, έχει μία παρουσία σε τούτον τον έρμο τόπο. Όλοι συμμετέχουν στην διαμόρφωση αυτού που είμαστε. Άλλοι προσθέτουν και άλλοι αφαιρούν στο πολυπρόσωπο σύνολο, επηρεάζοντας έτσι το ποιοτικό άθροισμα.
Όταν λοιπόν ένας δήμαρχος ή πιο σωστά, ένας δήμος για να ξέρουμε και τι λέμε, αποφασίζει να ανακηρύξει κάποιον ή κάποια σε επίτιμο δημότη, επί της ουσίας επιχειρεί να βελτιώσει αυτό το άθροισμα. Εξυπακούεται λοιπόν πως όταν το τιμώμενο πρόσωπο δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των δημοτών, είτε στα ευνόητα και κοινώς πανθομολογούμενα στάνταρντς (αυτά που είναι τέλος πάντων) της περιοχής, το άθροισμα μειώνεται αντί να αυξάνεται. Και κατ’ επέκταση καταλήγουμε να δίνουμε τα «κλειδιά της πόλης» σε ανθρώπους οι οποίοι ούτε χαίρουν καθολικής εκτίμησης, ούτε έχουν πετύχει κάτι ιδιαίτερο στη ζωή τους.
Τα σύμβολα είναι ωραία, όταν με τα περιεχόμενα κάνουν παρέα. Αποκομμένα γίνονται μυθολογικά, μουσειακά. Πρόκειται για μια αντίληψη που λατρεύει την εικόνα τους και μισεί την πραγματικότητά τους. Που αναπολεί -κάποιες φορές με ψύχωση- και ταυτόχρονα αγνοεί το ίδιο το κοινωνικό τους υλικό, δηλαδή τους ζωντανούς ανθρώπους.
Ίσως στο μέλλον θα ήταν προτιμότερο να διεξάγεται ένα τοπικό δημοψήφισμα για μία τέτοια υπόθεση και όχι να αποφασίζει ένας για όλους…[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
