Εκλογές ενόψει: Για ένα πουκάμισο αδειανό
[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”84584″ img_size=”full”][vc_column_text]
Το σημείωμα του εκδότη
«Γνώθι σαυτόν». Να ένα σοφό ρητό που μας κληροδότησε η αρχαία ελληνική παράδοση. Συνήθως αποδίδεται στον Χείλωνα Δαμαγήτου, τον Λακεδαιμόνιο, έναν από τους λεγόμενους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας. Άλλοι πάλι το πιστώνουν στον Πλάτωνα, ενώ άξια εξέτασης παραμένει και η ιστορική υπόθεση ότι ο Σωκράτης το είδε γραμμένο στο μαντείο των Δελφών. Σε κάθε περίπτωση, το συγκεκριμένο ρητό μαζί με ορισμένα άλλα αποτελούσαν τους άγραφους κανόνες της πολιτείας, της κοινωνίας, της πόλης-κράτους. Όλα μαζί συγκροτούσαν το πνεύμα που όφειλε να διέπει την κοινότητα και τα μέλη της. Τούτο δεν σήμαινε ότι όλοι τα ακολουθούσαν ή τα σέβονταν. Αλλά όλοι ήξεραν ποιο είναι το ιδεατό, το δέον, το βέλτιστο σημείο που είχαν υποχρέωση να κατακτήσουν ως μονάδες και ως σύνολο. Κανείς δεν μπορούσε να πει ότι δεν ήξερε…
Αλλά οι αιώνες κύλησαν, τα πράγματα άλλαξαν ξανά και ξανά, κι αυτός ο κόσμος με τον οποίο τόσο παθιασμένα ισχυρίζονται και θέλουν πολλοί να πιστεύουν ότι σχετίζονται με οιοδήποτε τρόπο, δεν θα μπορούσε να φαντάζει πιο μακρινός. Η αυτογνωσία όχι μόνο δε συνιστά την διακηρυγμένη αρχή της ελληνικής κοινωνίας αλλά στην πραγματικότητα δεν απασχολεί κανέναν, ακόμη και ως έννοια. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τον τρόπο με τον οποίο αυτοπροσδιορίζονται και πολιτεύονται τα πολιτικά όντα στον μικρόκοσμό μας και σε κάθε μικρόκοσμο. Όλοι είναι αρχηγοί! Όλοι. Κανείς δεν υστερεί σε τίποτε και όλα τα διαθέτουν σε υπερθετικό βαθμό και κυρίως διαθέτουν την τάση να κυριαρχήσουν, να αναδειχθούν, να ασκήσουν εξουσία και να διαχειριστούν τις τύχες των πολλών, ανεξαρτήτως του αν ταυτόχρονα κατέχουν τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα για κάτι τέτοιο.
Τόσα χρόνια στο μετερίζι της δημόσιας ζωής, δεν είδα έναν, έστω έναν, που να καταλαβαίνει και ως εκ τούτου να θέλει να στέκεται στην δεύτερη ή στην τρίτη γραμμή. Στο τέλος βέβαια όλοι συμβιβάζονται αναγκαστικά με έναν τέτοιο ρόλο, απλούστατα επειδή δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, εφόσον νικήθηκαν από τα πρόσωπα, τις καταστάσεις, την συγκυρία κλπ. Στο μεταξύ όμως όλοι, εννοώντας το κοινωνικό σύνολο στο οποίο και οι ίδιοι εντάσσονται, έχουν χάσει. Και έτσι ακριβώς χάνεται συχνά πολύτιμος χρόνος σε τυχοδιωκτισμούς και σπαταλιέται αλόγιστα ανθρώπινο και μη, κεφάλαιο. Για το αρχηγιλίκι. Για μιαν Ελένη, για ένα πουκάμισο αδειανό.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
