Εις το όνομα του πατρός

Η τιμή στον Γρηγόρη Λαμπράκη είχε και έχει περιεχόμενο πάλης, συνειδητής και συγκεκριμένης και επειδή η μήτρα των αιτιών της δολοφονίας του υπάρχει και εξακολουθεί το ίδιο «έργο», η καλύτερη τιμή σε εκείνον είναι η πάλη για την εξάλειψή της. Όλα τα άλλα -και δεν θα το θέλαμε- θα είναι ένα «μνημόσυνο» και μια «επάλειψη» με άλλοθι «τα χρόνια εκείνα» «όρκων» που δεν κρατήθηκαν και «χρεών» που παραμένουν ανεξόφλητα.

Είναι για «μνημόσυνα» -έστω και «λαμπρά»- ο άνθρωπος που κατέβηκε από τον Τύμβο του Μαραθώνα με αυτήν την περπατησιά;

Όσοι ανατρίχιασαν και ανατριχιάζουν μπροστά στο βλέμμα που είναι αποτυπωμένο σε εκείνη τη φωτογραφία και μπορούν να «δουν» το δρόμο που άνοιξε και περπάτησε ο Γρηγόρης Λαμπράκης, ας σκεφθούν…

Γιώργος Λαμπράκης

Είναι τα λόγια του παιδιού του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο». Το 2013, ακριβώς 50 χρόνια από την δολοφονία του πατέρα του, ο Γιώργος Λαμπράκης κλήθηκε να εκφέρει την επιμνημόσυνη δέηση. Άραγε βρήκε εύκολα τα λόγια; Τον φαντάζομαι να κάθεται στο γραφείο του και να παίρνει μια κόλλα χαρτί και ένα στυλό, –όχι υπολογιστή, επιχειρώντας να μιλήσει ακόμη μία φορά για την ιστορική προσωπικότητα που έφερε το ίδιο επώνυμο με εκείνον.

Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν θα μάθουμε ποτέ για τον Γιώργο Λαμπράκη, ο οποίος κατά μία απίστευτη σύμπτωση έφυγε την περασμένη Τετάρτη, στις 22 Μαΐου, την ίδια ημέρα δηλαδή που ο πατέρας του δέχθηκε τη δολοφονική επίθεση από το παρακράτος. Μπορούμε όμως με σχετική βεβαιότητα να συναισθανθούμε τη θέση του, τον ψυχισμό του, το βάρος της κληρονομιάς που του άφησε ο πατέρας του.

Όταν τον σκότωσαν, ήταν μόλις τεσσάρων ετών. Πως γίνεται αυτός ο άνθρωπος να μην κουβαλά βαρύ φορτίο μέσα του; Γιατί αυτό συμβαίνει όταν ένα παιδί ζει μονίμως στη σκιά ενός πατέρα που δεν ευτύχησε να τον γνωρίσει παρά μόνο για 4 χρόνια. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο πατέρας ήταν μία παγκοσμίου βεληνεκούς προσωπικότητα. Όλοι μιλούσαν για αυτόν.

Όλοι μιλάν ακόμη για αυτόν. Κι ο Γιώργος Λαμπράκης έζησε τη ζωή του με έναν πατέρα που άκουγε και έβλεπε παντού γύρω του, αλλά δεν ήταν ζωντανός. Ευτυχώς αυτό δεν τον εμπόδισε να εξελιχθεί σε έναν αξιοπρεπή και ενάρετο άνθρωπο, με αξιοσημείωτη κοινωνική προσφορά.

Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του Γιώργου Λαμπράκη να είναι ότι αν μπορούσε να τον δει ο πατέρας του, θα ήταν περήφανός για εκείνον. Αυτό δεν είναι εξάλλου και το κριτήριο όταν αγαπάς και θαυμάζεις κάποιον; Να μπορέσεις να τον κάνεις περήφανο για σένα; Μπορεί ο Γιώργος Λαμπράκης να μην έγινε διάσημος όπως ο Γρηγόρης Λαμπράκης, αλλά αγωνίστηκε σταθερά και προσηλωμένα για την ειρήνη.

Δεν έχασε ούτε μία Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης από την Μεταπολίτευση και μετά και μάλιστα όργωνε ολόκληρη τη χώρα για να συμβάλλει ενεργά στην οργάνωσή τους. Δεν σταμάτησε επίσης να συνομιλεί με νέα παιδιά, και διαρκώς να τους εμφυσεί την αγάπη για την ιστορία και να παροτρύνει την αναμέτρησή τους με τα διαχρονικά πολιτικά ζητήματα.

Το όνομά του ήταν Γιώργος Λαμπράκης, αλλά ευτυχώς έζησε εις το όνομα του πατρός.