Είμαστε ακόμα ζωντανοί;

Σκίτσο Δερμεντζόγλου, πηγή: Ελεύθερος Τύπος

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σε τούτη τη ζωή, είναι η παραίτηση. Βλέπεις, φροντίζουν από νωρίς να σου φυτέψουν το σπόρο της φθοράς κι ύστερα τον ταΐζουν και τον ποτίζουν τακτικά μέχρι να γιγαντωθεί. Μέχρι να σε παραμερίσει. Μέχρι να μην υπάρχει τίποτε άλλο πια στα κατάστιχα της ψυχής σου.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι αγώνα έχουν κάνει οι άνθρωποι επί τόσα χρόνια προκειμένου να παραμείνουν ζωντανοί. Τι προσπάθεια χρειάζεται για να σηκωθούν το πρωί από το κρεβάτι, να βρουν το κουράγιο για να ξεκινήσουν μία ακόμη μέρα γεμάτη προβλήματα και άγχος για επιβίωση.

Αμ δε! Με πάνω από 10% πληθωρισμό, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Το πολύ πολύ να κάνεις το σταυρό σου, καθώς η κατάσταση με την ακρίβεια έχει φτάσει στο απροχώρητο. Το πρόβλημα βέβαια είναι παγκόσμιο. Απλώς στην Ελλάδα το βιώνουμε με χαώδη διάσταση και το θέαμα, που μόνο Έλληνες μπορούν να προσφέρουν σε ολόκληρο το δυτικό ημισφαίριο. Γεγονός ωστόσο παραμένει ότι η ανισότητα βαθαίνει. Η γέννηση ενός δισεκατομμυριούχου κάθε 30 ώρες, προαναγγέλλει τη φτώχεια για περισσότερους από 263 εκατομμύρια πολίτες του κόσμου. Συνεπώς μπροστά σε αυτόν τον παραλογισμό η άλλη επιλογή είναι «να το ρίξεις στην τρελή» που λένε  Όσο είμαστε ακόμα ζωντανοί…