Πέραν του πρωτόγνωρου της κίνησης -ποτέ άλλοτε πρωθυπουργός δεν έχει υποδείξει στους εργαζόμενους αν και πώς θα πρέπει να αντιδράσουν- όλη η ουσία κρύβεται σε μία φράση.

«Επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας και δεν αντιλαμβάνονται ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επιθυμούν περισσότερη συμμετοχή και Δημοκρατία στη λήψη αποφάσεων που τους αφορούν» έγραψε ο πρωθυπουργός.

Και εδώ είναι που έχει απόλυτο δίκιο! Πράγματι, το εργατικό κίνημα είναι γεμάτο από «επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας». Οι «εργατοπατέρες» αποτελούν την πλειοψηφία στις τριτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες.

Το προβληματικό, όμως, στην πρωθυπουργική παρέμβαση -πέρα από την ίδια την παρέμβαση που ήταν επιεικώς απαράδεκτη- έγκειται στο ότι το είδος του «εργατοπατέρα» που εύστοχα περιγράφει, βρίσκεται στο ίδιο του το κόμμα!

Οι «δικοί του» συνδικαλιστές και οι συνοδοιπόροι τους της «πράσινης» ΠΑΣΚΕ είναι εκείνοι στους οποίους αναφέρεται. Τους γνωρίζει, τους συναντάει, συζητάει μαζί τους. Επομένως, ξέρει πολύ καλά τι λέει και ποιους χαρακτηρισμούς χρησιμοποιεί για να τους περιγράψει.

Είναι εκείνοι που απαξίωσαν πλήρως το συνδικαλιστικό κίνημα στα χρόνια του μνημονίου – και νωρίτερα. Είναι εκείνοι που όχι απλά έκλειναν τα μάτια τους στη συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων και στη καταβαράθρωση των μισθών που οδήγησε εκατομμύρια συμπολίτες μας στην ανεργία, τη φτώχεια και την ανέχεια, αλλά έβαζαν επί της ουσίας «πλάτη» για να περάσει κάθε αντεργατικό τερατούργημα της περιόδου 2010-2019.

Όλα τα μέτρα που εξαθλίωσαν τους εργαζόμενους φέρουν τη σφραγίδα των «επαγγελματιών συνδικαλιστών» στους οποίους αναφέρθηκε. Των «δικών του παιδιών»…

Που δημιουργούν σωματεία «μαϊμού» για να νομιμοποιούν δεκάδες αντιπροσώπους στα συνέδρια των εργαζομένων, έτσι ώστε να αλλάζουν υπέρ τους τον συσχετισμό δύναμης, όπου δεν τους βολεύει η πραγματικότητα. Που εγγράφουν σε χωριά 300 κατοίκων, 700 οικοδόμους σε μία νύχτα για να ψηφίσουν στα εργατικά κέντρα.

Είναι τα πρόσωπα εκείνα που ενώ στα χαρτιά στηρίζονται από δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, δεν τολμάνε να περάσουν έξω από ένα εργοτάξιο, ένα εργοστάσιο, ένα πολυκατάστημα.

Είναι οι «εργατοπατέρες» που διοργανώνουν τα συνέδρια της ΓΣΕΕ σε πολυτελή θέρετρα μακριά από την Αθήνα, έτσι ώστε να αλωνίζουν ανενόχλητοι.

Ακριβώς απέναντι από τους «εργατοπατέρες», βρίσκονται χιλιάδες άνθρωποι που στοχοποιούνται από τους συνδαιτημόνες του κ.Μητσοτάκη. Τον ΣΕΒ, τον ΣΕΤΕ και τις άλλες μεγάλες εργοδοτικές οργανώσεις, οι οποίες κυκλοφορούν μεταξύ τους «μαύρες λίστες» με συνδικαλισμένους εργαζόμενους.

Κόντρα στον συμβιβασμό της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, βρίσκονται εκείνοι που παλεύουν στη πράξη για τα συμφέροντα των εργαζόμενων. Που γνωρίζουν από πρώτο χέρι τι θα πει εργοδοτική «τρομοκρατία». Που αντιμετωπίζουν όχι μόνο τα τσιράκια των αφεντικών, αλλά πολλές φορές και μισθωμένους μπράβους.

Στην πραγματικότητα, ο κ.Μητσοτάκης δεν αναφέρονταν στους «κομματικούς» του με τη φράση «Επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας». Αυτούς τους δέχεται στο Μέγαρο Μαξίμου – ακόμα και να δεν έχουν καμία εξουσιοδότηση να βρίσκονται εκεί.

Ο πρωθυπουργός επιχείρησε χθες να βάλει όλες τις πλευρές στο ίδιο «καζάνι», για να απαξιώσει το οργανωμένο ταξικό, εργατικό κίνημα. Δηλαδή, τη μόνη δύναμη που είναι ικανή να ορθώσει ανάστημα απέναντι σε εκείνους που ονειρεύονται έναν εργασιακό «μεσαίωνα» προς όφελος των «επενδυτών».