Έγινε η απώλεια συνήθεια

Ένας σοφός άνθρωπος μου είχε πει κάποτε πως για να μπορέσεις να δεις την αλήθεια, πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω. Η νουθεσία ήταν έτσι κι αλλιώς σιβυλλική. Αρχικά είχες την εντύπωση ότι επρόκειτο για την απαραίτητη απόσταση η οποία απαιτείται να έχει κανείς από τα γεγονότα προκειμένου να τα αξιολογεί με τη μέγιστη δυνατή ψυχραιμία και αντικειμενικότητα. Και πράγματι αυτή ήταν και παραμένει μία καλή ερμηνεία. Ήταν και παραμένει ένα βασικό σκεπτικό, αλλά δεν είναι το μόνο.

Με τα χρόνια καταλαβαίνεις ότι το «ένα βήμα πίσω» αναφέρεται εξίσου και στη χρονική διάσταση των γεγονότων, στην προϊστορία, στο τι έχει προηγηθεί. Ενδιαφέρεται κανείς; Ντρέπεται κανείς; Ανησυχεί κανείς που θα αφήσουμε κρανίου τόπο στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας; Γιατί πλέον το ζήτημα  είναι  η καταστατική πια ανοχή μας στην απώλεια.

Με άλλα λόγια συνηθίσαμε στην τραγωδία, στην καταστροφή, στην πώλεια. Κι έτσι, κάθε μέρα χάνουμε όλο και περισσότερα. Κάθε μέρα, παραχωρούμε και λίγο ή πολύ ακόμα από ένα μέλλον το οποίο δεν μας ανήκει. Και ταυτόχρονα καθησυχάζουμε τις όποιες ενοχλήσεις στην λανθάνουσα συνείδησή μας με ενέσεις μοιρολατρικού διαλογισμού.