«Ευχαριστώ…»!! Μαρτυρίες των παιδιών του 1974
Η παρουσίαση του βιβλίου της Νιόβης Κερκίδου
Εν τω μεταξύ το απόγευμα του Σαββάτου στην κατάμεστη από κόσμο Δημόσια Βιβλιοθήκη του Πύργου, παρουσιάστηκε σε κλίμα συγκίνησης όπου έκαναν χορό οι αναμνήσεις και τα δάκρυα περίσσεψαν, το βιβλίο της Νιόβης Κερκίδου «Ευχαριστώ…»!! Μαρτυρίες των παιδιών του 1974. Τόσο η συγγραφέας όπως και όλοι οι ομιλητές μετέφεραν τα βιώματά τους αλλά συγκλονιστικές λεπτομέρειες από εκείνη την τραγική περίοδο, όπου εξαιτίας της τουρκικής εισβολής βρέθηκαν ασυνόδευτα στην Ηλεία τα 456 προσφυγόπουλα.
Η Νιόβη Κερκίδου υπήρξε ένα από εκείνα τα παιδιά που στα 8 της χρόνια βρέθηκε να ταξιδεύει μαζί με άλλους συνομηλίκους της στην περιοχή μας και για το δικό τους το μυαλουδάκι προς… άγνωστον προορισμό! Η ίδια, αποφάσισε στην πορεία της ζωής της,, να αποτυπώσει σε ένα βιβλίο τις δικές της προσωπικές εμπειρίες αλλά και άλλων παιδιών που φιλοξενήθηκαν στην Ηλεία, με στόχο να πει ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στην Ι. Μητρόπολη Ηλείας και στις οικογένειες εκείνες των βιοπαλαιστών σε δύσκολες εποχές που άνοιξαν μια τεράστια αγκαλιά σε αυτά τα παιδάκια και τα έκαναν δικά τους παιδιά!
Το βιβλίο αυτό φωτίζει μια πλευρά της ιστορίας που οι περισσότεροι δεν γνώριζαν αλλά έγινε ευρέως γνωστή στην πορεία χάρις στην Ομάδα Πρωτοβουλίας που έχουν συστήσει τα προσφυγόπουλα της Κύπρου του 1974, βάζοντας το δάχτυλο στην πληγή, γιατί στην συγκεκριμένη περίπτωση μια τραγωδία στάθηκε αφορμή για να δημιουργηθεί ένα τεράστιο κύμα πρωτόγνωρης αλληλεγγύης και ανθρωπιάς! Και η Ηλεία έχει το δικό της μερίδιο σε αυτό, επιφυλάσσοντας στα παιδιά αρχικά μια υποδοχή ηρώων και στη συνέχεια ασφάλεια σε οικογενειακό περιβάλλον.
«Σταματούσαμε σε κάθε χωριό, χτυπούσαν οι καμπάνες, υπήρχε κοσμοσυρροή στους δρόμους, μας αγκάλιαζε ο κόσμος και οι χωριανοί μάς έδιναν σοκολάτες, μπισκότα, ό,τι μπορούσαν – ήταν ο τρόπος τους να μας δείξουν την αγάπη τους, κι από εκείνη τη στιγμή σταμάτησα να φοβάμαι τόσο πολύ που έφυγα από τη μαμά μου, ένιωσα καλοδεχούμενη», θυμάται η Νιόβη. Φτάνοντας στον Πύργο, τα παιδιά χωρίζονται σε ηλικιακές ομάδες, άλλα κατευθύνονται προς ιδρύματα κι άλλα σε οικογένειες – κι είναι συνήθως οι αγρότες και οι μεροκαματιάρηδες που ανοίγουν τα σπίτια και τις αγκαλιές τους στα προσφυγόπουλα, είναι πάλι ο λαός που σώζει τον λαό…»
