Δώρα Γκουντούρα: «Μέσα από την ξιφασκία γνώρισα τον εαυτό μου»

Της Ερη Βαρδάκη

Photo Credits: Κατερίνα Τσατσάνη

 Αρχικά η Δώρα Γκουντούρα σε εντυπωσιάζει με την αγέρωχη παρουσία της – έχει ύψος 1,84 μ. –, έπειτα σε κερδίζει με την ωριμότητα της σκέψης της.

Αυτό το διάστημα η νεαρή αθλήτρια προετοιμάζεται εντατικά για τη δεύτερη συμμετοχή της καριέρας της σε Ολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα της ξιφασκίας (σπάθη). Η ίδια τα τελευταία χρόνια έχει καταφέρει να βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες ξιφομάχους του κόσμου, ενώ τη στιγμή που μιλάμε βρίσκεται στο Νo 6 της παγκόσμιας κατάταξης.

Η συγκομιδή των μεταλλίων της είναι πλούσια και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων ένα χρυσό και ένα αργυρό μετάλλιο σε Grand Prix, δύο αργυρά μετάλλια σε Παγκόσμια Κύπελλα και συνολικά 10 χάλκινα σε διεθνείς διοργανώσεις.

Τι σηματοδοτεί όμως για την ίδια η δεύτερη αυτή συμμετοχή της σε Ολυμπιακούς Αγώνες; «Αισθάνομαι πολύ χαρούμενη» απαντά. «Ισως βέβαια η λέξη χαρά να είναι μικρή για να περιγράψω αυτά που νιώθω.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, επειδή ήμουν πιο μικρή, διεκδίκησα την πρόκριση και μπήκα στους Αγώνες ως το αουτσάιντερ. Αυτά τα τρία χρόνια που πέρασαν σηματοδότησαν για εμένα το πέρασμα σε μία άλλη εποχή.

Μπήκα στις προπονήσεις με απόλυτη αφοσίωση, σκληρή δουλειά και μεθοδικότητα. Τα πράγματα πήγαν καλά και όταν βλέπεις ότι το πλάνο που έβαλες και ακολούθησες πιστά ήταν το σωστό, νιώθεις αυτοπεποίθηση.

Και τελικά αυτή η αυτοπεποίθηση δεν έχει να κάνει μόνο αυστηρά με το άθλημά σου, αλλά γενικότερα με την προσωπικότητά σου, σαν να είναι ένα εισιτήριο που μπορεί ς να το χρησιμοποιήσεις παντού.

Γιατί προφανώς οι στόχοι σε αθλητικό επίπεδο είναι δεδομένοι. Είναι τα μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα, είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Υπάρχουν όμως και άλλοι στόχοι που μπορεί να φαντάζουν πιο μικροί, αλλά είναι εξίσου σημαντικοί. Οπως να βάλεις στόχο να μη δίνεις σημασία σε αυτά που λέγονται και σε αποπροσανατολίζουν ή να συγκεντρωθείς στο άθλημά σου όταν δεν έρχονται χρήματα και ενίσχυση».

Ποιος είναι όμως ο στόχος της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι; «Να φτάσω στους Αγώνες υγιής, ψυχολογικά και σωματικά» απαντά. «Καταλαβαίνω ότι τα media, οι δημοσιογράφοι, αυτό το διάστημα, λίγο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αναζητούν έναν πηχυαίο τίτλο. Για παράδειγμα, «Ονειρεύομαι το χρυσό«.

Εγώ όμως έχω αποφασίσει αυτή τη φορά να μη μοιραστώ τα «θέλω» μου. Πριν από το Τόκιο, θυμάμαι, είχα δώσει πάρα πολλές συνεντεύξεις, μοιράστηκα τους στόχους μου, και τα πράγματα δεν πήγαν καλά, οπότε αυτή τη φορά λέω να κρατήσω την ενέργειά μου και τις επιθυμίες μου μόνο για εμένα».

Κερδίζοντας την πρόκριση

Πόσο εύκολα, όμως, ήρθε η πρόκριση για αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες; «Ηρθε πολύ δύσκολα, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα από τα δυσκολότερα συστήματα πρόκρισης, το οποίο μέσω του ατομικού δίνει μόνο δύο θέσεις σε ευρωπαίες αθλήτριες στους Ολυμπιακούς Αγώνες βάσει της θέσης που καταλαμβάνουν στην παγκόσμια κατάταξη.

Μάλιστα, αυτές οι δύο αθλήτριες δεν πρέπει να προέρχονται από την ίδια χώρα. Στην Ευρώπη το επίπεδο της ξιφασκίας είναι ιδιαίτερα υψηλό. Πρόκειται λοιπόν για ένα σύστημα πολύ ψυχοφθόρο, πολύ αγχωτικό.

Για να καταλάβετε, η ξιφασκία προσομοιάζει λίγο στο τένις. Κατεβαίνεις σε τουρνουά, παίρνεις βαθμούς και έτσι διαμορφώνεται η παγκόσμια κατάταξη των αθλητών. Ένα τουρνουά να μην έχει καλή έκβαση, δεν υπάρχει περιθώριο για δεύτερο στραβοπάτημα».

Η ίδια ήταν σίγουρη πλέον για την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες όταν τον περασμένο Μάρτιο κατέκτησε την 9η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο «Ακρόπολις», ενώ μερικές ημέρες αργότερα κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Σπάθης του Σιντ Νίκλας στο Βέλγιο, συνεχίζοντας τη δυναμική πορεία της.

Η ίδια χαρακτηρίζει την ξιφασκία ως «σκάκι με πόδια». «Πρόκειται για ένα πνευματικό άθλημα. Πέρα από την τεχνική, την εκγύμναση, την καλή φυσική κατάσταση που απαιτεί – μη νομίζετε ότι είναι στατικό άθλημα –, επιζητεί και την τακτική.

Το μόνο κίνητρο για να ασχοληθείς με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό είναι η αγάπη που τρέφεις για το άθλημα που κάνεις, να αισθάνεσαι δηλαδή ότι δεν έχεις άλλον δρόμο. Μέσα από την ξιφασκία εγώ γνώρισα τον εαυτό μου. Δεν ξέρω πραγματικά, σε μια άλλη ζωή, που δεν θα έκανα αθλητισμό, με ποιον τρόπο θα μάθαινα όλα αυτά που έμαθα για εμένα. Και αυτή η σκέψη με ανακουφίζει».

INFO