Δημοκρατία του Φόβου

Την  ώρα που απελπισμένοι  γονείς κοιτάζουν με Τρόμο τις τιμές στα ράφια και στους πάγκους της «Θεάς Αγοράς», έχουν και τα αφτιά τους να βουίζουν διαρκώς από τα θλιβερά μαντάτα για την  σχολική και εξωσχολική «κόλαση» όπου ζουν τα βλαστάρια τους, πάντα συνοδεία νέων Απαγορεύσεων και Διαταγμάτων.

Η πλειοψηφούσα στο εκλογικό σώμα κυβέρνησή μας ξαγρυπνά ακούραστα για το καλό του καθημερινού ανθρώπου, για το Νόμο και την Τάξη στη κοινωνία. Απηνής διώκτης κάθε παραβατικής συμπεριφοράς, σαν ένας σύγχρονος Ιαβέρης. Ή, ακόμα χειρότερα, σαν εκείνους τους στριμμένους σχολαρχή -δηδες του ΄60  και του ΄70, που παρερμηνεύοντας το χριστό ρόλο τους στην εκπαίδευση, είχαν σαν κύριο μέλημα να μετράνε το μήκος της φουστίτσας και να τη στήνουν στα στενά για να τσακώσουν με το χερούλι της ομπρέλας τα κοριτσόπουλα που πήγαιναν στα κρυφά στον Ορφέα να ακούσουν και να δούν τον Πασχάλη.

Με κάθε ευκαιρία και με αφορμή την εγκληματική, έστω, ενέργεια ή βλακεία κάποιου μεμονωμένου ατόμου, ενός-δυο-τριών ψυχάκηδων  μιας μικρής περιθωριακής κοινωνικής ομάδας, μιας παρέας (συμμορία για τα ΜΜΕ!) ανήλικων τρελαμένων πιτσιρικάδων, παίρνει σαν Χάροντας το δρεπάνι και σαρώνει τα πάντα.

Έδινε, λέει, ένας τιποτένιος μαγαζάτορας «μπόμπες» πιοτά σε ανήλικους. Πλακωθήκανε δυο παρέες νεαρών, τραμπουκίσανε πέντε παλιοχαρακτήρες έναν αδύναμο ή διαφορετικό συμμαθητή τους. Θέλεις ένα μήνα για να ενηλικιωθείς τυπικά και σε στέλνει ο πατέρας σου στο μάρκετ για τσιγάρα και μπύρες.

 Πρωτοφανή πράγματα! Όλα αυτά δεν έχουν ξανασυμβεί! (Και κάπου εδώ ξαναπέφτουν όλοι από τα σύννεφα… και η αφεντιά μου, βέβαια, αναρωτιέται αν τελικά τα ονειρεύτηκα ή πραγματικά τα έζησα τα νεανικά σχολικά μου χρόνια…)

Λοιπόν, πλέον, όλοι στη στενή! Και εσύ και το σούπερ μάρκετ και οι γονείς σου για παραμέληση.  Γιατί σε κάθε περίπτωση, έτσι όπως βρέθηκε το 112 για να το βάζουμε στα πόδια όταν πλησιάζει το κακό, έτσι και στη περίπτωση της κάθε μικρής ή μεγαλύτερης παραβατικότητας η πανάκεια είναι ένας καινούργιος νόμος και συνακόλουθα η αυστηροποίηση των ποινών. Και οι Διωκτικές Αρχές να κινδυνεύουν να απομουρλαθούν με όλα τούτα και τελικά οι Νόμοι να μένουν κενό γράμμα ή (το χειρότερο), να χρησιμοποιούνται αιωνίως «α λα κάρτ».

Και επειδή το θέμα είναι σοβαρό, όλο τούτο το «ευτράπελο», πομπώδες, βλαχοσερίφικο κυβερνητικό δόγμα καταστολής που εστιάζει στην καθημερινή «εγκληματικότητα του δρόμου», στην παραβατικότητα του μικροκακοποιού, του απαίδευτου ανήλικου ή ενήλικου τραμπούκου, του ψυχοπαθολογικά άρρωστου ζηλιάρη ή του κοπρίτη «αρπακολατζή» μικροεπιχειρηματία, εφαρμόζεται σαν εύκολη λύση (καλή ώρα σαν το 112), αδιαφορώντας για τα δομικά αίτια των φαινομένων.

Διότι, το μόνο πράγμα που καταφέρνει αυτό το υπερνεοφιλελεύθερο αφήγημα περί Νόμου και Τάξης είναι να περάσει στους υπηκόους, κυρίως στους νέους, το Φόβο και την Ανασφάλεια στην καθημερινότητά  από τον διπλανό τους. Γιατί, απλά, τι φοβάσαι περισσότερο σαν νέος; Το απρόσωπο σούπερ μάρκετ ή τη ΔΕΗ που τρομοκρατεί τη μάνα σου, την ανεργία, τις κακοπληρωμένες δουλειές, τα ενοίκια που δεν επιτρέπουν να ζήσεις τα όνειρά σου σε ένα αξιοπρεπή χώρο ή το  άγρυπνο μάτι του Νόμου που είναι στραμμένο επάνω σου την ίδια ώρα που είσαι φουρκισμένος γιατί η δύστυχη μάνα σου δεν έχει να σου πάρει τα sneakers που ζήλεψες;

Ξεχάστε τα φουτουριστικά χαρούμενα μαντάτα που ξεφούρνιζαν ξετσίπωτα με το «τέλος» της τελευταίας κρίσης. Ποιες χαμογελαστές και ανέμελες οικογένειες να βολτάρουν με ηλεκτρικά αυτοκίνητα και «πράσινα άλογα»; Ποιές χαζοχαρούμενες υποσχέσεις για ατελείωτη ανάπτυξη και ευημερία για όλους, για μια εποχή ειρήνης με  ταξίδια στο διάστημα, αυτοματοποίηση, από-υλοποίηση, για πανέμορφα πάρκα με ανεμογεννήτριες;

Όχι, αγαπητοί μου. Δυστυχώς, το παρόν είναι ζοφερό και πρέπει να σκύψετε το κεφάλι γιατί αν δε το κάνετε το μέλλον θα είναι ακόμα ζοφερότερο…

——————————————————————————————

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

(Εις μνήμη..)