Διεθνιστική αλληλεγγύη

Του Θοδωρή Κόλλια,

διαχειριστή του yannitsochori.blogspot.gr

Χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι  προσφέρουν τη ζωή τους παρανάλωμα  για την πατρίδα και τη δόξα της. Κι αυτή τους ανταμείβει με πόνους και κατατρεγμούς. Κι όμως εκεί, η σημαία τους η ιδέα τους! Κι αυτό από την μια άκρη της γης στην άλλη και από την αρχή της ιστορίας. Αφγανιστάν Παλαιστίνη, Ουκρανία, Σουδάν, έτσι ένα πικρό δείγμα στα τωρινά χρόνια.    

Αλήθεια ποιος δεν έχει  όμως ούτε καν πατρίδα και σημαία και ούτε θέλει να έχει; Το Κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, οι εργοστασιάρχες, οι μεγάλοι επιχειρηματίες, οι εταιρείες τα μεγαθήρια  Όπου κέρδος και πατρίς, όπλα & δηλητήρια.

Και από την άλλη ο κοσμάκης, θυσίες, ξεριζωμοί, γενοκτονίες, πρόσφυγές… 

Βάλσαμο ψυχής, τι άλλο παρά η μουσική και ο χορός, στην ξενιτιά στην παρέα. Προχτές το  σούρουπο, στην Πελλήνης, το μικρό μας δρομάκι ήταν ήσυχο και … κουρασμένο από την οχλοβοή της ημέρας. Πεζόδρομος μεν 50-60μ μέτρα, αλλά με Δημοτικό Σχολείο, Κολέγιο και υπαίθριο καφενείο. Μόνο ένα ηλικιωμένο ζευγαράκι καθόταν στο παγκάκι κάτω από το μπαλκόνι μου .

Εγώ κάτι καθάριζα από πάνω και ξάφνου ακούω μια μουσική μαργιόλικη της Ανατολής. Ερχόταν από ένα απέναντι διαμέρισμα, που κατοικούν κάτι αλλοδαποί, πράγμα ίσως μοναδικό μια και οι περισσότεροι μένουν σαν τα ποντίκια στα υπόγεια. Κοιτάω και σε λιγάκι βγαίνουν στο μπαλκόνι δυο-τρία παλληκάρια και αρχίζουν να λικνίζονται και να χορεύουν. Κίνηση αρμονική, εκλεπτυσμένη  και ρυθμός μαγευτικός μαζί με χάρη και φυσικότητα. Όλη αυτή η καθόλου επιτηδευμένη  επιδεξιότητα, κυρίως μας είναι κάπως γνωστή από τους  Τσιγγάνους. Πολλοί μου λένε ότι συχνά τα παραλέω και τα μεγεθύνω, ναι το κάνω και το παρακάνω για το ωραίο, το καλό, το ευγενικό. 

  Και εκεί που τους χάζευα, θαυμάζοντας τη χάρη και  την επιδεξιότητά τους ακούγεται μια σχετικά άγρια φωνή από το από πάνω διαμέρισμα: 

-Ρε παλιόγυφτοι να πάτε να τα κάνετε αυτά στις πατρίδες σας και όχι εδώ..

Αμάν λέω νάτος πάλι ο ακροδεξιός υπερπατριώτης. Βάζω κι εγώ μια φωνή βοούσα:

Μα καλά ρε λεβέντη δεν ντρέπεσαι που χύνεις τέτοιο μισαλλόδοξο φαρμάκι.

Αφού δεν είναι ώρα κοινής ησυχίας τι διαμαρτύρεσαι; Μακάρι όλοι μας να τραγουδούσαμε και να και  να χορεύαμε στα μπαλκόνια και στους δρόμους όπως αυτοί. 

Και …μετά έπεσε σιωπή…..

Την άλλη μέρα δε που εγώ έπαιζα το μπαγλαμαδάκι στο μπαλκόνι, βγήκαν και οι τρείς και χτυπούσαν παλαμάκια!!!

Διεθνιστική αλληλεγγύη!!!!