Καταχειροκροτήθηκε στο Φλόκα η κωμωδία του Αριστοφάνη από το Εθνικό Θέατρο στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Τεχνών Αρχαίας Ολυμπίας

Φωτογραφίες: Δημήτρης Παπαϊωάννου

Παλιές καλές στιγμές θύμισε το βράδυ της Παρασκευής το θέατρο Φλόκα, με κέφι, γέλιο και αρκετό κόσμο συμπληρώνοντας τον επιτρεπόμενο αριθμό θεατών δεδομένων των νέων συνθηκών για τον κορονοϊό, Το Εθνικό Θέατρο σε συνεργασία με το Διεθνές Φεστιβάλ Τεχνών Αρχαίας Ολυμπίας και την Π.Ε  Ηλείας παρουσίασαν με δωρεάν είσοδο την παράσταση «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του  Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, με την αεικίνητη και μπριόζα Βίκυ Σταυροπούλου στον ομώνυμο ρόλο να επιστρατεύει  όλο το κωμικό της ταλέντο και τον δυναμισμό της για να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις της Λυσιστράτης.

Μια Λυσιστράτη… μη αναμενόμενη,  ίσως και αρκετά επιθεωρησιακή σε ένα μεγάλο μέρος της,  με εντελώς  όμως διαφορετική, ανθρωποκεντρική προσέγγιση και σκηνοθετική ματιά από αυτήν που ξέραμε. Σαν επίκεντρό της είχε την συμφιλίωση, την συνεργασία και την συγχώρηση σκορπίζοντας στο τέλος μια γλυκιά μελαγχολία, όταν όλοι οι ηθοποιοί επί σκηνής, εξέφρασαν ο καθένας τον δικό του φόβο, την δική του επιθυμία για ένα καλύτερο κόσμο, με έναν τρόπο που θύμιζε ωστόσο συνάντηση Α.Α, συνεδρία ομαδικής ψυχανάλυσης,  κάτι που σε άλλους άρεσε και σε άλλους όχι, κυρίως γιατί η παράσταση “ξεγλίστρησε” από την  κλασική θα λέγαμε Λυσιστράτη.

Το βασικό σκηνοθετικό εύρημα του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου έφερε την… πρόβα μέσα στην παράσταση και την έκανε μέρος της- αντιγράφοντας λίγο το Πιραντελικό “Απόψε αυτοσχεδιάζουμε” – όπου ο σκηνοθέτης κινείται ως απο μηχανής θεός, παρεμβαίνει  σε πολλά σημεία της, σχολιάζει και διορθώνει τους ηθοποιούς  με έξυπνες και κωμικές ατάκες. Ωστόσο τα δρώμενα επί σκηνής με την κήρυξη εκ μέρους των γυναικών της Αθήνας και της Σπάρτης που εκπροσωπούσαν η Λυσιστράτη και η Λαμπιτώ ( Βίκυ Βολιώτη) με στόχο να οδηγήσουν τους άντρες των δύο αντιμαχόμενων πλευρών σε συνθηκολόγηση και σύναψη ειρήνης, ήταν εξαιρετικά περιορισμένα, όπως και η συνήθης βωμολοχία, με εξαίρεση την  σπαρταριστή σκηνή Κινησία (Νίκος Ψαρράς)- Μυρρίνης (Αγορίτσα Οικονόμου) που ήταν πράγματι εκπληκτικοί και καταχειροκροτήθηκαν απο τον κόσμο.  Ξεχώρισε το σύγχρονο ‘σεληνιακό’ με κρατήρες σκηνικό , πολύχρωμο από τα κουρέλια και τις πραγματικά πολύ όμορφες μάσκες των ηθοποιών που όλα μαζι έδιναν και το στίγμα της πανδημίας, αποστάσεις και μάσκες. Η σημαντικότερη στιγμή της παράστασης, ήταν αναμφισβήτητα η πολύ λιτή απόδοση της παράβασης και η χρήση ως φόρος τιμής, του τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκι «Ο Μύθος», που το είχε γράψει το 1957 για την Λυσιστράτη του Αλέξη Σολωμού με την Μαίρη Αρώνη.

Με τον δικό του τρόπο στην τελευταία σκηνή της παράστασης, ο Αμαλιαδίτης ηθοποιός Γιάννης Κότσιφας που ερμηνεύει τον ρόλο του Πρόβουλου, χαιρέτησε από σκηνής τους συμπατριώτες του λέγοντας “ «Γειά σου Αμαλιάδα, γειά σου Ολυμπία, όταν ο καθένας εκ των ηθοποιών έστελνε στο κοινό το δικό του μήνυμα.

Η μετάφραση ήταν του Σωτήρη Κακίση, τα σκηνικά του Άγγελου Μέντη, η μουσική του Φοιβου Δεληβοριά, οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και η κίνηση της Αμάλισας Μπένετ.

Έπαιξαν  με αλφαβητική σειρά: Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Μάνος Βαβαδάκης, Βίκυ Βολιώτη, Στεφανία Γουλιώτη, Βαγγέλης Δαούσης, Δάφνη Δαυίδ, Στέλιος Ιακωβίδης, Γιάννης Κότσιφας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Γιώργος Ματζιάρης, Ελπίδα Νικολάου, Αγορίτσα Οικονόμου, Ελευθερία Παγκάλου, Βασίλης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Πατσιάνη, Βίκυ Σταυροπούλου, Αναστασία Σφενδυλάκη, Νίκος Ψαρράς.

Να σημειώσουμε τέλος, ότι τους θεατές καλωσόρισε εκ μέρους του Φεστιβάλ  ο Δημήτρης Κωσταριάς που ευχαρίστησε την Περιφέρεια για την στήριξη της παράστασης και το Εθνικό Θέατρο, όπως και το κοινό για την παρουσία του, ευχόμενος του χρόνου τέτοια εποχή η πανδημία να αποτελεί παρελθόν και το Διεθνές Φεσιτβάλ Τεχνών Ολυμπίας να μπορέσει να υλοποιήσει τον σχεδιασμό του και τους στόχους που έθεσε σε μια δύσκολη για την χώρα περίοδο.