Κάποτε λέγαμε ότι οι γυναίκες μέσω της εργασίας και της οικονομικής ανεξαρτησίας θα μπορούσαν να χειραφετηθούν. Και σήμερα, έχοντας κατακτήσει θέσεις που παλιά δεν θα μπορούσαν να διεκδικήσουν, είναι δεσμευμένες και με τους παλιούς και με τους νέους ρόλους τους, μητρικούς και επαγγελματικούς, που επιπλέον επιφορτίζονται με την κρίση, για να βρεθούν δέσμιες δύο δεσμών: ούτε βοήθεια μπορούν να έχουν στον μητρικό τους ρόλο λόγω οικονομικής στενότητας και απουσίας κρατικών δομών, ενώ και στα επαγγελματικά η κατάσταση χειροτερεύει, εντατικοποιείται η δουλειά, μειώνονται τα χρήματα και αυξάνεται η ευθύνη.

Η κρίση δεν έκανε διακρίσεις. Γονάτισε τους εργαζόμενους, εξευτέλισε την έννοια της αμειβόμενης εργασίας ιδιαίτερα για τη νεότερη γενιά και δεν χαρίστηκε ούτε στα επαγγέλματα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν προνομιούχα.

Οι συνθήκες επιβαρύνουν δυσανάλογα τις γυναίκες, ειδικά αν έχουν να εξισορροπήσουν την οικογενειακή με την επαγγελματική τους ζωή, να συνδυάσουν τη μητρότητα με την εργασία.

Η αύξηση του φόρτου εργασίας,  η μείωση εισοδήματος αποτελούν τον κοινό τόπο για τα βάρη που καλούνται να επωμιστούν οι γυναίκες και παράλληλα να λειτουργήσουν και ως σύζυγοι και μητέρες.

Δυσκολίες υπήρχαν και τον καιρό της ευμάρειας. Σήμερα όμως  είναι ασύμβατο να έχεις οικογένεια και γραφείο, γιατί και τα δύο απαιτούν πλήρη αφοσίωση. Ομως τουλάχιστον παλαιότερα υπήρχε η αμειβόμενη βοήθεια είτε στο γραφείο είτε στο σπίτι. Με τη διαρκή αρωγή βέβαια της πατρικής οικογένειας.

Στην εποχή της κρίσης, στις πιέσεις του επαγγέλματος προστέθηκε η συρρίκνωση του εισοδήματος καθιστώντας απαγορευτική την εξωτερική βοήθεια επ’ αμοιβή, με αποτέλεσμα να γίνει ακόμη πιο δύσκολος ο συνδυασμός μητρότητας και επαγγελματικής δραστηριότητας.

Ισως δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιες θεωρούν ασυμβίβαστο το επάγγελμα με τη μητρότητα, περιγράφουν αυτό που ζουν σαν «ρόλο για σούπερ ήρωες», πιστεύουν ότι «πληρώνεις με πολύ μεγάλο τίμημα το γεγονός ότι θέλεις να ζήσεις τη μητρότητα στην Ελλάδα».

Οι μεγαλύτερης ηλικίας, που παραμέρισαν τα επαγγελματικά τους μέχρι να μεγαλώσουν τα παιδιά, τώρα που μπορούν να δοθούν στη δουλειά διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει δουλειά.

Οι νεότερες ζουν μια πικρή διάψευση της «πολυλειτουργικότητας» του πτυχίου τους, επιχειρώντας να φύγουν από το επάγγελμα παρά τη θέλησή τους και παρά το ότι βρίσκουν υποστήριξη από τους νέους συζύγους, ενώ στις ενδιάμεσες ηλικίες υπάρχει μια διάχυτη αμηχανία.

Θα άλλαζαν κάτι; Στην ουσία όλες ζητούν προστασία της μητρότητας από την πολιτεία.