Χρ. Φωτόπουλος: Το πολιτικό αφήγημα Μητσοτάκη και η φτωχοποίηση της Ελληνικής κοινωνίας
Του Χρήστου Φωτόπουλου, εκπαιδευτικού
Το προηγούμενο χρονικό διάστημα δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την οικονομική κατάσταση στη χώρα, καταδεικνύοντας τη ζοφερή πραγματικότητα στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία. Περίπου το 1/3 των Ελλήνων βρίσκεται πια στο όριο της φτώχειας, ενώ το ½ των μη φτωχών νοικοκυριών, δηλώνει ευθέως αδυναμία να καλύψει έκτακτες δαπάνες που αφορούν βασικά αγαθά και υπηρεσίες όπως η διατροφή, η θέρμανση, η ένδυση, η αποπληρωμή δανείων, οι πάγιοι λογαριασμοί ενέργειας κ.α
Αναμφίβολα η εικόνα της οικονομικής κατάστασης γίνεται όλο και πιο προβληματική με αποτέλεσμα όχι μόνο οι «παραδοσιακά ευάλωτοι» να συνθλίβονται αλλά και κοινωνικές κατηγορίες που ανήκαν σε μεσαία στρώματα να φτωχοποιούνται βίαια, την ίδια στιγμή που η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για τα «success stοries» της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Προφανώς, για τις εντεινόμενες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες κανείς δεν μιλάει και το κυριότερο, τα συστημικά ΜΜΕ συνεχίζουν να προβάλουν τις επισκέψεις του πρωθυπουργού στην περιφέρεια με τρόπο που περισσότερο θυμίζουν περιηγητή σε ξένη χώρα και λιγότερο πολιτικό που ηγείται των αποφάσεων που ευθύνονται για την καλπάζουσα φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.
Εκτός όμως από την ταπεινωτική υλική αποστέρηση η οποία βασανίζει καθημερινά χιλιάδες συνανθρώπους μας, το πολιτικό αφήγημα Μητσοτάκη απαξιώνει μέρα τη μέρα τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά, παραδίδοντας κεκτημένα δεκαετιών στο έλεος της κακοτυχίας μιας εθνικά καταστροφικής πολιτικής.
Ενδεικτικά και μόνο, την ίδια στιγμή που πανδημική κρίση συνεχίζεται, το Δημόσιο σύστημα υγείας παραμένει ανοχύρωτο και μετράει τις πληγές του από την έλλειψη υποστήριξης και φροντίδας. Με ανεπαρκές ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, με ελλιπείς υποδομές, με εγκαταλελειμμένα τα νοσοκομεία της περιφέρειας, χιλιάδες ταλαιπωρημένοι πολίτες καθημερινά συνειδητοποιούν πως αν δεν έχουν τη δυνατότητα ιδιωτικής ασφάλισης και ιδιωτικής χρηματοδότησης των υπηρεσιών υγείας, απειλούνται με εξαθλίωση, περιθωριοποίηση και κυριολεκτικό αφανισμό. Είναι προφανές πως κανείς δεν ενδιαφέρεται για την επόμενη μέρα του Δημόσιου συστήματος υγείας η οποία προφανώς διαφαίνεται ακόμα πιο δύσκολη και ομιχλώδης.
Η περίφημη «απολιγνιτοποίηση» αποδεικνύεται καθημερινά η μεγάλη «ενεργειακή φούσκα» της πολιτικής Μητσοτάκη με τα νοικοκυριά να βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στην απελπισία της ακρίβειας και την ομηρία των κερδοσκόπων. Το πολιτικό αφήγημα περί νέων πηγών ενέργειας, περί βιώσιμης ανάπτυξης, περί «ενεργειακής δημοκρατίας» αποδείχθηκε πυροτέχνημα ολκής, που, εκτός της διεύρυνσης των ανισοτήτων, θα επιφέρει δυσβάσταχτες μορφές ενεργειακής εξάρτησης και αποστέρησης ενώ θα εντείνει βίαια το χάσμα μεταξύ των προνομιούχων και των ανυπεράσπιστων «αφανών».
Η εκπαίδευση εμπορευματοποιείται όλο και περισσότερο και ο δημόσιος χαρακτήρας του εκπαιδευτικού μας συστήματος χάνει καθημερινά διαρκώς το συμβολικό και ουσιαστικό χαρακτήρα της αξιοκρατίας αλλά και διασφάλισης της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η ιδιωτικοποίηση, οι συστημικοί φραγμοί, η γραφειοκρατικοποίηση και ο διοικητικός συντηρητισμός εντείνουν την απογοήτευση και το κυριότερο απομακρύνουν τα παιδιά των μη προνομιούχων στρωμάτων από την αξιοκρατική και ανεμπόδιστη πρόσβαση στο κοινωνικό αγαθό της γνώσης και της ελπίδας για ανοδική κοινωνική κινητικότητα.
Η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι πολιτικό σύνθημα, ούτε αποτελεί φθηνή ρητορική μιας ανέξοδης καιροσκοπικής στάσης. Δυστυχώς για όλους μας, συνιστά τη σκληρή πραγματικότητα των αριθμών που αντανακλά μια ζοφερή κοινωνική κατάσταση που συνθλίβει καθημερινά χιλιάδες πολίτες, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτοθαυμάζεται – με τις ευλογίες των συστημικών ΜΜΕ – για την επιτυχία των πεπραγμένων της.
Ευτυχώς ο πολιτικός χρόνος του εν λόγω θιάσου στερεύει και οι πολίτες θα κληθούν να δώσουν την απάντηση που αξίζει, σε όλους όσοι απεργάζονται τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και το κυριότερο σε όλους όσοι μεθοδεύουν την παράδοση της ελληνικής κοινωνίας στις ορέξεις μειοψηφικών συμφερόντων.
Είναι η ώρα, ώστε το αίτημα διασφάλισης και ισχυροποίησης του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα αγαθών όπως η υγεία, η εργασία, η στέγη, η παιδεία, η ασφάλιση, ο πολιτισμός κ.α να επανέλθει με σθένος στις προτεραιότητες μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής, θωρακίζοντας με τον τρόπο αυτό τη δημοκρατική μετάβαση της χώρας προς τη δίκαιη ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
