Χορεύοντας στο χιόνι με τη Λωξη που γκρέμισε τα ταμπού
Tην Κυριακή 01/12/24 προβάλλεται στην Αμαλιάδα, στην τελετή έναρξης του Kids & Doc στα πλαίσια του 27ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους το ντοκιμαντέρ “Λώξη” των Δημήτρη Ζάχου και Θανάση Καφετζή στο Cine Cinema της πόλης
Επιμέλεια Έστα Παπαγεωργίου
- Η Λωξάντρα Λούκας είναι πρώτη Ελληνίδα ηθοποιός με σύνδρομο Dawn που έπαιξε στην Επίδαυρο, σε παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και υπέγραψε συμβόλαιο με το Εθνικό Θέατρο.
Πίσω από τις κάμερες, οι δημιουργοί είχαν αφηγηθεί στην φιλική ιστοσελίδα shortstories.gr για το πως γύρισαν την τελευταία σκηνή, που αναδημοσιεύουμε
-Οι σκηνοθέτες Δημήτρης Ζάχος και Θανάσης Καφετζής περιγράφουν στο Short Stories πώς γύρισαν την τελευταία σκηνή του ντοκιμαντέρ «Λώξη», για το πρώτο κορίτσι με σύνδρομο Down που υπέγραψε συμβόλαιο ηθοποιού με το Εθνικό Θέατρο
Κυριακή βράδυ. Εθνικό Θέατρο, Φουέντε Οβεχούνα, τελευταία παράσταση. Η Λώξη με το μεγάλο σακίδιό της στην πλάτη διασχίζει τη σκηνή και αποχωρίζεται συναδέλφους και τεχνικούς. Με πολλές αγκαλιές και τη σιγουριά ότι θα ανταμώσουν σύντομα.
Στην έξοδο την περιμένει η μαμά της, η Ελένη. Αύριο μαζεύουν τα τελευταία τους αντικείμενα και ξεκινούν για την επιστροφή στο σπίτι. Κάπου εδώ τελειώνει το ταξίδι τους στην πρωτεύουσα. Τις ακολουθούμε κι εμείς με την κάμερα, με την αίσθηση ότι κάπου εδώ τελειώνει και το ταξίδι της ταινίας μας. Καληνύχτες και φιλιά για καλή αντάμωση.
Το μεσημέρι της Δευτέρας όμως όλα αρχίζουν σιγά σιγά να νεκρώνουν. Τα σχολεία κλείνουν πρόωρα και οι εργαζόμενοι γυρίζουν από τις δουλειές για να προλάβουν τα χειρότερα που έρχονται. Η κακοκαιρία Ελπίδα έρχεται.
Η οικογένεια της ταινίας μας δεν μπορεί να βγει στον δρόμο για τη Θεσσαλονίκη με αυτές τις συνθήκες. Παραμένει στην Αθήνα άλλη μια μέρα. Για εμάς ήταν μια μέρα ακόμη διαθέσιμη για γύρισμα. Κλείσαμε το τηλέφωνο και ξεκινήσαμε για το σπίτι τους.
Οι δρόμοι πεντακάθαροι. Μόλις φτάσαμε στα Τουρκοβούνια το χιόνι είχε ξεκινήσει να πέφτει και να ασπρίζει τα πάντα. Σταματήσαμε για λίγο σε ένα ύψωμα. Μάλλον παρορμητικά για τα πρώτα «τουριστικά» πλάνα. Βγάλαμε και σέλφι για να το θυμόμαστε. Όταν βγήκαμε στον δρόμο ξανά το τοπίο είχε αλλάξει άρδην. Οι δρόμοι κάτασπροι και γλιστεροί. Οι αλυσίδες μας παλιές και σκουριασμένες από την αχρησία δεν θα μας πήγαιναν πουθενά.
Το χιόνι πύκνωνε για τα καλά. Φτάσαμε στο σπίτι της Λωξάνδρας ύστερα από αρκετό περπάτημα στο χιονισμένο τοπίο. Η Ελένη μας έφτιαξε τσάι. Μάλλον κατάλαβε ότι το χρειαζόμασταν για να συνέλθουμε. Ο φακός της κάμερας είχε πάρει μια παράξενη θολούρα από το κρύο, οπότε καθίσαμε και χαζέψαμε τις φωτογραφίες του συναδέλφου της Λωξάνδρας, του Τάσου, από τα παρασκήνια.
- Στην καρδιά του χειμώνα, μες στη χιονοθύελλα, οι τρεις της οικογένειας να παίζουν και να γελάνε. Εμείς ξωπίσω τους να τους κινηματογραφούμε
Όταν βγήκαμε στον δρόμο πίσω από τη Λωξάνδρα, την Ελένη και τον Ρίτσαρντ, κάναμε το πιο συντονισμένο γύρισμα που είχαμε κάνει ποτέ για την ταινία, σε μια πρωτότυπη χορογραφία με ομπρέλα και κάμερα για δύο κινηματογραφιστές.
Στην καρδιά του χειμώνα, μες στη χιονοθύελλα, οι τρεις της οικογένειας να παίζουν και να γελάνε. Εμείς ξοπίσω τους να τους κινηματογραφούμε. Νιώσαμε σαν αποκομμένοι από όλα τα πριν και τα μετά της ιστορίας. Τις αγωνίες της συμπερίληψης και της αποδοχής της ιδιαιτερότητάς της, όταν μες στον καύσωνα του καλοκαιριού η Λωξάνδρα βρέθηκε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, μέλος ενός θιάσου επαγγελματιών, και έγινε το πρώτο άτομο με σύνδρομο Down που υπέγραψε συμβόλαιο ηθοποιού με τον μεγαλύτερο θεατρικό οργανισμό της χώρας.
Ήμασταν εκεί, στο χιονισμένο τοπίο της κακοκαιρίας Ελπίδα. Οι τρεις της οικογένειας και οι άλλοι δύο με την κάμερα, όλοι μαζί, χαρούμενοι και καθαροί πια, προστατευμένοι από τους θορύβους της πόλης, περιστοιχισμένοι από την αθωότητα του χιονιού.
Όταν αργά το βράδυ επιστρέψαμε στα σπίτια μας, μάθαμε για τη σφοδρότητα της χιονόπτωσης, τους εγκλωβισμένους σε σπίτια και αυτοκίνητα και το πλήγμα που έφερε η Ελπίς. Η Ελπίδα που μας έδωσε το τέλος της δικής μας ιστορίας για τη Λώξη.
