Χαροκαμένες μάνες

Παρατηρώντας τις αναρτήσεις κατά την πρόσφατη Ημέρα της Μητέρας, άξαφνα, ήρθε η συνειδητοποίηση: ο κορμός της κοινωνίας μας έχει ως σημείο αναφοράς χαροκαμένους γονείς και κατά κύριο λόγο χαροκαμένες μάνες.

Πράγματι, αν πρέπει να συμπυκνώσουμε την τελευταία 15ετία με θετικό πρόσημο, δύο πρόσωπα αναδεικνύονται ως εκφραστές του τμήματος της κοινωνίας που δεν έχει εκμαυλίσει πλήρως ακόμη ο νεοφιλελευθερισμός: η Μάγδα Φύσσα και η Μαρία Καρυστιανού. Η πρώτη συμβολίζει τη μάχη ενάντια στον φασισμό, γέννημα μιας περιόδου αγώνων τους οποίους σε μεγάλο βαθμό και προσωποποίησε, ενώ η δεύτερη συμβολίζει μια ύστατη κραυγή για ένα κράτος δικαίου μετά από 15 χρόνια κρίσης, μια ανάγκη για κανονικότητα.

Η διαπίστωση πως τη σημαία των κοινωνικών αγώνων στη χώρα μας τη σηκώνουν μανάδες, και όχι πολιτικοί χώροι, οργανώσεις, συνδικάτα κλπ κάτι πρέπει να σημαίνει.

Χρειαζόμαστε μια μητέρα να βγει μπροστά για εμάς, να φωνάξει για εμάς, να διεκδικήσει για εμάς, ενώ εμείς χειροκροτάμε από τη γωνία…