Αιρετικά και επίκαιρα: Το βιβλίο σεξουαλικής αγωγής που δεν πήραν ΠΟΤΕ οι Έλληνες μαθητές

Του Ηλία Τουμασάτου

Στη χώρα που (κάποιοι) ωρύονται για τα “αγέννητα παιδιά” (πώς καταμετρώνται άραγε;) και αδιαφορούν για τα εν ζωή, εν έτει 2000 (είκοσι χρόνια πριν) τυπώθηκε αυτό το βιβλίο Σεξουαλικής Αγωγής για τους μαθητές του Λυκείου. Η τύχη του μέχρι σήμερα αγνοείται. Όπως και του αντίστοιχου μαθήματος. Ούτε ξέρω αν ποτέ το πήρε μαθητής στα χέρια του.

Πληροφορήθηκα όμως ότι το βιβλίο “αφορίστηκε”, οπότε καταλαβαίνουμε τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια. Στην ίδια έρευνα, εκπρόσωπος του Υπουργείου εκφράζει τον προβληματισμό του για το αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να αποδεχθεί ένα τέτοιο μάθημα. Τελικά αυτή η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη για τίποτα. Και δεν θα είναι ποτέ.Θα μου πείτε, αλλού τα μαθαίνουν αυτά τα παιδιά. Στο χάος του Διαδικτύου. Θα μιλάμε για προφυλάξεις και αντισύλληψη στο σχολείο; Ντροπής πράματα. Αφήστε τη φύση, και την ελεύθερα προσβάσιμη πορνογραφία, να κάνει τη δουλειά της.

Και μετά, έρχεται η άχαρη στιγμή που το κοριτσάκι ανακαλύπτει ότι θα γίνει μάνα. Και το αγοράκι ότι θα γίνει πατέρας. Και κάποιες απ’ αυτές τις φορές το κοριτσάκι μπορεί και να μην ήθελε τόσο να πάει με το αγοράκι, πόσω μάλλον να γίνει μάνα. Αλλά αυτή η κοινωνία θέλει τα κοριτσάκια μουγγά. Να υπακούν και να σωπαίνουν. Και να είναι και φορτωμένα ενοχές. Ήσουνα που ήσουνα εύκολη, θες και από πάνω να σκοτώσεις το παιδί σου. Μήδεια, ε Μήδεια!Και δεν πά ‘να χει λυθεί εδώ και κοντά σαράντα χρόνια νομοθετικώς το θέμα. Εδώ ξεθάψαμε άλλα κι άλλα, εκεί θα κολλήσουμε;Δεν κρίνω την άποψη κάποιων εναντίον της τεχνητής διακοπής της εγκυμοσύνης, που είναι σεβαστή σε ό,τι αφορά τους εαυτούς τους και τη ζωή τους. Κρίνω την υποκρισία μελών της κοινωνίας μας που πληρώνουν ακριβές καμπάνιες, γιατί άραγε; Για να δημιουργήσουν ενοχές σε άτομα που ήδη βρίσκονται σε δύσκολη θέση; Για να πιέσουν την Πολιτεία να αφαιρέσει ένα νόμιμο δικαίωμα επιλογής κάθε γυναίκας;

Αυτή την Πολιτεία, που δεν υποστηρίζει ούτε την ανύπαντρη μάνα, ούτε τη χωρισμένη μάνα, ούτε το ορφανό παιδί. Που δεν προστατεύει την κακοποιημένη σύζυγο, το κακοποιημένο παιδί, το ανάπηρο παιδί, το εξαθλιωμένο παιδί. Που αφήνει παιδιά χρόνια στα αζήτητα των κέντρων βρεφών, να μεγαλώνουν περιμένοντας τη γραφειοκρατία να επιτρέψει να βρουν μια οικογένεια. Μάταια. Μήπως να νοιαστούμε λίγο για τα γεννημένα παιδιά; Λέω, μήπως.