Βαθμολογίες πανελλαδικών: «Tο ταξίδι μετράει»

[vc_row][vc_column][vc_single_image image=”115543″ img_size=”full”][vc_column_text]Γράφει ο Σπύρος Τζόκας*

Δημοσιεύτηκαν οι βαθμολογίες των πανελλαδικών εξετάσεων και περισσεύουν οι ευχές, πραγματικές, αδιάφορες ή και υποκριτικές στους μαθητές για ό,τι καλύτερο στην ανταμοιβή των κόπων τους. Οι υποψήφιοι όμως και οι οικογένειές τους δεν ακούνε τις ευχές, δεν ακούνε τη βοή των ελπίδων, των υποσχέσεων, των πιθανών ματαιώσεων, αλλά έχουν περάσει σε μια άλλη διάσταση.

Μια διάσταση μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου, που κάποιες φορές νομίζεις ότι τα έχεις καταφέρει όλα και άλλες ότι έχεις χάσει τα πάντα. Οι δια­στάσεις που λαμβάνει η «επιτυχία» ή η «αποτυχία» στις περιπτώσεις αυτές που χαρακτηρίζουν τις ανταγωνι­στικές κοινωνίες επιδρούν στην αυτοεκτίμηση και στην αυτοπε­ποίθηση του ατόμου. Χωρίς να συνυπολογίζει ένα πλήθος άλλων παραγόντων που επιδρούν στη διαμόρφωση ενός θετικού ή αρ­νητικού αποτελέσματος, υπερεκτιμά τις δυνατότητές του όταν πε­τυχαίνει και τις υποτιμά όταν αποτυγχάνει.

Είναι προφανές ότι ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Το σύνδρομο της επιτυχίας που κατατρύχει τις κοινωνίες μας μπολιάζει και τις νέες γενιές. Δεν λογίζεται διόλου η προσπάθεια, αλλά μόνο το αποτέλεσμα. Το γεγονός είναι ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι κάπου θα περάσουν -οι σχολές πολλές-, το χρήμα θα συνεχίσει να κυκλοφορεί με τους φοιτητές πλέον σε άλλες πόλεις, και τα φροντιστηριακά μαθήματα, νόμιμα ή μη, θα συνεχίσουν να επουλώνουν προσωρινά τις πληγές της οικονομίας με τη νέα σοδειά υποψηφίων για την επόμενη χρονιά. Χρόνια πριν πέρασα και προσωπικά το άγχος και όσο και αν τα χρόνια είναι μακρινά, έχει μείνει ανεξίτηλο. Τότε που λίγα παιδιά κατάφερναν να σπουδάσουν, τότε που ακόμα και η εισαγωγή στο Γυμνάσιο ήταν διαδικασία εξετάσεων. Εκείνα τα χρόνια που τα περισσότερα παιδιά δεν κατάφερναν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στο Γυμνάσιο και να τελειώσουν το Λύκειο.

Τα πάντα ή τίποτα λοιπόν; Αξίζει τον κόπο ή κατά πόσο υπερβαίνει τα συνήθη σκαλοπάτια της ζωής; Πόσο σύμφωνο με τον άνθρωπο είναι να θυσιάζει το ανεπανάληπτο παρόν στο βωμό ενός αβέβαιου μέλλοντος; Και μάλιστα όταν η ζωή είναι μια αναπνοή, ένα παραμύθι; Η απάντηση μετά από τόσα χρόνια στην πλάτη και με την κιμωλία στα ακροδάκτυλα είναι ότι αξίζει τόσο, όσο της αναλογεί, ούτε τα πάντα είναι, ούτε τίποτα. Μια κερδισμένη μάχη στον μεγάλο πόλεμο της ζωής ή μια χαμένη.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Υπάρχουν αρκετές άλλες παράμετροι που καθορίζουν την πορεία μας στη ζωή. Με τις σκέψεις αυτές η ταπεινή συμβουλή ενός δασκάλου, πανεπιστημιακού σήμερα, Λυκείου χθες, υποψηφίου στα ΑΕΙ, πολύ πολύ προχθές, προς τους νέους είναι να μην εγκαταλείπουν ποτέ τις χαρές της ζωής, τις αν­θρώπινες αξίες, τις ανθρώπινες σχέσεις και να μην επικεντρώνονται στα εφήμερα και περιστασιακά. Αξία πάντα έχει το ταξίδι. Πολλά ταξίδια, πολλές γνώσεις, αρκετές εμπειρίες, πολλές χαρές και πολλές λύπες. Το ταξίδι μετρούσε και μετράει, όχι ο προορισμός. Υγεία και αντοχή και κυρίως αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση στις δύσκολες αυτές εποχές.

*πανεπιστημιακός-συγγραφέας

Πηγή: efsyn.gr[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]